Wat een mooi land!
Door: Inge
Blijf op de hoogte en volg inge
08 Februari 2013 | Costa Rica, Liberia
1/2 Voor vertrek uit de Arenal Lodge zaten we nog een poosje op het grote balkon, de vogels worden gevoerd en er waren vnl. montezuma oropendola's, een bruine vogel met rood/wit op de kop en een knalgele staart. De kleine vogels laten zich moeilijk zien tussen de bladeren.
Het doel van vandaag was Vulkaanpark Tenorio vanuit Bijagua. De route ging langs het Arenal stuwmeer, mooie uitzichten, maar we moesten een uur wachten wegens wegwerken. Daarna onszelf getroost met koffie, taart en apfelstrudel in de German Bakery! het waren echt Duitsers. De zijweg naar Tierras Morenas stond alleen vanaf de andere kant aangegeven, zodat we eerst een heel stuk doorreden voor we doorkregen dat we te ver waren. Deze weg was een heel avontuur, begon met asfalt, dat hield al gauw op en toen werd het een echte landweg: stenen, kuilen en hobbels. We twijfelden of we wel goed zaten, maar toch maar doorgezet en het bleek te kloppen. In Bijagua de weg naar de Celeste Mountain Lodge ingeslagen, weer stenen en hobbels. Eenmaal bij de lodge bleek deze vol, de man belde een maatje iets verderop, jawel een kamer vrij in een huisje iets verderop. Dat was nogal ruim genomen, maar we waren het zat dus daar onder dak. Een keurige kamer, zelfs een jacuzzi aanwezig, jammer genoeg bleek het warme water niet te werken. De omgeving was nogal modderig door de regen, het waaide ook hard. Het avondeten was in het restaurantje van de moeder van de vriend, een afdak met tafels en krukjes, het eten was smakelijk, door de nattigheid terug en naar bed.
2 februari. Omdat we nu toch al ver van de bewoonde wereld waren besloten om de weg te vervolgen naar het NP Vulkaan Tenorio om daar de wandeling naar de waterval en de blauwe rivier te maken, 5 km. heen en terug en een trap met 200 treden! Na het ontbijt, uiteraard bonen, rijst, banaan en ei, dus op pad, nadat ik eerst een paar rubberlaarzen had gehuurd. Nu die laarzen waren niet overbodig. Het pad begon mooi, beton, na 5 minuten was dat op en werd het stenen, modder en grote hoogteverschillen. Bij het klauteren kwam mijn wandelstokje goed van pas. Het was een zware tocht, regelmatig moesten we even uithijgen, maar de waterval was prachtig, evenals de blauwe rivier, waar het flink naar zwavel rook. Zelfs een tweetal wankele hangbruggen zat in de route, we deinsden nergens voor terug. Na 3 uur terug bij de start. Het was goed dat we vroeg waren gegaan, het werd steeds drukker met tegenliggers, velen met mooie witte sportschoenen of zelfs lieve sandaaltjes. Aan het eind waren kraan en borstel om de prut te verwijderen. Terug naar de grote weg, we wennen aan het geschud op deze oneffen wegen.
Het volgende doel was Vulkaan Rincon de la Vieja, in het noordwesten van Costa Rica, een behoorlijke afstand, eenmaal daar bleek het hotel plaats voor ons te hebben en koelden we af in het zwembad. Deze Hacienda is een echt pretoord, je kunt er paardrijden, aan kabels door de lucht suizen en allerlei tochten met de bus ondernemen.
De volgende dag gingen we in het NP Rincon etc.de Las Pailas trail lopen, wat een verschil met gisteren. Hier alles droog, een heel ander soort bos. Een mooie wandeling, die langs kokende modderpotten, borrelend heet water en zwaveldampen voerde. Het stonk nogal. Bovenop was de begroeiing schaars, de bomen zijn zonder blad in deze tijd, wel waren sommige al volop in bloei, uitbundige gele bloemen, rose en paarse bloesem. Het pad naar de krater was afgesloten wegens verhoogde vulkanische aktiviteit.
Eenmaal terug nog even lekker buiten gezeten in de wind om af te koelen.
4/2 Op tijd weg uit de Hacienda Guachipilin, eerst nog even naar het ochtendritueel van de paarden gekeken: er zijn er zeker 50 en ze lopen langs een echte gaucho met slang die ze helemaal afspuit. Daarna een heel lange voerbak, waar ze keurig naast elkaar staan te eten. Het gaat allemaal zeer gedisciplineerd.
Via de Inter Americana (de weg van Zuid-Chili via Midden-Amerika naar de VS) eerst naar Liberia, waar we tot onze verbazing boodschappen konden doen bij Jumbo. De weg vervolgd tot afslag Monteverde. De routebeschrijving klopte, dachten wij. Na een paar kilometer asfalt werd het een grindweg en wel eentje die behoorlijk heuvelachtig was. Rob begon te mopperen, zitten we wel goed? Nog 40 km moesten we. We hadden 10 km gereden toen een paar mannen langs de weg gebaarden om te keren ??? Bleken we een afslag gemist te hebben. 10 km terug en daar was weer asfalt, maar ook niet tot het eind: de laatste 20 km was weer grind en smal met steile afgronden. Wat een prachtig landschap, bergachtig met bos, hier en daar een open stuk met een huisje. Voor boodschappen moeten de bewoners wel ver.
We hadden in Monteverde zelf wat moeite om het hotel te vinden, dat ligt ook weer aan een steile grindweg omhoog. Wij prijzen onze gehuurde 4x4. Leuke bungalows, mooi uitzicht, zelfs de zee is te zien, zo hoog zitten we. Hier is de bijzonderheid het nevelwoud. Omdat het droge tijd is geen nevel. We hebben een wandeling door het bos gemaakt waar het kurkdroog was en weinig vogels te zien. 's Avonds koelt het lekker af en de wind giert inmiddels om het huisje.
Schorpioen in bed! Rob had zich languit geinstalleerd met twee hoofdkussens, draait zijn hoofd om en ziet ineens een zwarte schorpioen van 7 cm. lang naast zich op het kussen. Het dier viel tussen matras en bed. Ik naar de receptie. De receptionist ging, gewapend met een kartonnen bekertje. Onderweg bezwoer hij dat in Costa Rica geen dodelijke schorpioenen voorkomen, behalve voor iemand met allergie. Maar hoe weet je dat? Nooit geprobeerd. Verder schijnt het de tijd voor schorpioenen te zijn. Nu, hij wist hem te vangen in het bekertje en had nog even tijd voor een geruststellend praatje. Toen hij vertrokken was hebben we al het beddengoed omgekeerd en uitgeschud, de schoenen hoog gezet, tas en koffer dichtgedaan, niet op blote voeten dus naar de wc! Desondanks lekker geslapen en verder geen onwelkome gasten gezien. We hadden wel wat te vertellen bij het ontbijt!
Het doel van vandaag was Vulkaanpark Tenorio vanuit Bijagua. De route ging langs het Arenal stuwmeer, mooie uitzichten, maar we moesten een uur wachten wegens wegwerken. Daarna onszelf getroost met koffie, taart en apfelstrudel in de German Bakery! het waren echt Duitsers. De zijweg naar Tierras Morenas stond alleen vanaf de andere kant aangegeven, zodat we eerst een heel stuk doorreden voor we doorkregen dat we te ver waren. Deze weg was een heel avontuur, begon met asfalt, dat hield al gauw op en toen werd het een echte landweg: stenen, kuilen en hobbels. We twijfelden of we wel goed zaten, maar toch maar doorgezet en het bleek te kloppen. In Bijagua de weg naar de Celeste Mountain Lodge ingeslagen, weer stenen en hobbels. Eenmaal bij de lodge bleek deze vol, de man belde een maatje iets verderop, jawel een kamer vrij in een huisje iets verderop. Dat was nogal ruim genomen, maar we waren het zat dus daar onder dak. Een keurige kamer, zelfs een jacuzzi aanwezig, jammer genoeg bleek het warme water niet te werken. De omgeving was nogal modderig door de regen, het waaide ook hard. Het avondeten was in het restaurantje van de moeder van de vriend, een afdak met tafels en krukjes, het eten was smakelijk, door de nattigheid terug en naar bed.
2 februari. Omdat we nu toch al ver van de bewoonde wereld waren besloten om de weg te vervolgen naar het NP Vulkaan Tenorio om daar de wandeling naar de waterval en de blauwe rivier te maken, 5 km. heen en terug en een trap met 200 treden! Na het ontbijt, uiteraard bonen, rijst, banaan en ei, dus op pad, nadat ik eerst een paar rubberlaarzen had gehuurd. Nu die laarzen waren niet overbodig. Het pad begon mooi, beton, na 5 minuten was dat op en werd het stenen, modder en grote hoogteverschillen. Bij het klauteren kwam mijn wandelstokje goed van pas. Het was een zware tocht, regelmatig moesten we even uithijgen, maar de waterval was prachtig, evenals de blauwe rivier, waar het flink naar zwavel rook. Zelfs een tweetal wankele hangbruggen zat in de route, we deinsden nergens voor terug. Na 3 uur terug bij de start. Het was goed dat we vroeg waren gegaan, het werd steeds drukker met tegenliggers, velen met mooie witte sportschoenen of zelfs lieve sandaaltjes. Aan het eind waren kraan en borstel om de prut te verwijderen. Terug naar de grote weg, we wennen aan het geschud op deze oneffen wegen.
Het volgende doel was Vulkaan Rincon de la Vieja, in het noordwesten van Costa Rica, een behoorlijke afstand, eenmaal daar bleek het hotel plaats voor ons te hebben en koelden we af in het zwembad. Deze Hacienda is een echt pretoord, je kunt er paardrijden, aan kabels door de lucht suizen en allerlei tochten met de bus ondernemen.
De volgende dag gingen we in het NP Rincon etc.de Las Pailas trail lopen, wat een verschil met gisteren. Hier alles droog, een heel ander soort bos. Een mooie wandeling, die langs kokende modderpotten, borrelend heet water en zwaveldampen voerde. Het stonk nogal. Bovenop was de begroeiing schaars, de bomen zijn zonder blad in deze tijd, wel waren sommige al volop in bloei, uitbundige gele bloemen, rose en paarse bloesem. Het pad naar de krater was afgesloten wegens verhoogde vulkanische aktiviteit.
Eenmaal terug nog even lekker buiten gezeten in de wind om af te koelen.
4/2 Op tijd weg uit de Hacienda Guachipilin, eerst nog even naar het ochtendritueel van de paarden gekeken: er zijn er zeker 50 en ze lopen langs een echte gaucho met slang die ze helemaal afspuit. Daarna een heel lange voerbak, waar ze keurig naast elkaar staan te eten. Het gaat allemaal zeer gedisciplineerd.
Via de Inter Americana (de weg van Zuid-Chili via Midden-Amerika naar de VS) eerst naar Liberia, waar we tot onze verbazing boodschappen konden doen bij Jumbo. De weg vervolgd tot afslag Monteverde. De routebeschrijving klopte, dachten wij. Na een paar kilometer asfalt werd het een grindweg en wel eentje die behoorlijk heuvelachtig was. Rob begon te mopperen, zitten we wel goed? Nog 40 km moesten we. We hadden 10 km gereden toen een paar mannen langs de weg gebaarden om te keren ??? Bleken we een afslag gemist te hebben. 10 km terug en daar was weer asfalt, maar ook niet tot het eind: de laatste 20 km was weer grind en smal met steile afgronden. Wat een prachtig landschap, bergachtig met bos, hier en daar een open stuk met een huisje. Voor boodschappen moeten de bewoners wel ver.
We hadden in Monteverde zelf wat moeite om het hotel te vinden, dat ligt ook weer aan een steile grindweg omhoog. Wij prijzen onze gehuurde 4x4. Leuke bungalows, mooi uitzicht, zelfs de zee is te zien, zo hoog zitten we. Hier is de bijzonderheid het nevelwoud. Omdat het droge tijd is geen nevel. We hebben een wandeling door het bos gemaakt waar het kurkdroog was en weinig vogels te zien. 's Avonds koelt het lekker af en de wind giert inmiddels om het huisje.
Schorpioen in bed! Rob had zich languit geinstalleerd met twee hoofdkussens, draait zijn hoofd om en ziet ineens een zwarte schorpioen van 7 cm. lang naast zich op het kussen. Het dier viel tussen matras en bed. Ik naar de receptie. De receptionist ging, gewapend met een kartonnen bekertje. Onderweg bezwoer hij dat in Costa Rica geen dodelijke schorpioenen voorkomen, behalve voor iemand met allergie. Maar hoe weet je dat? Nooit geprobeerd. Verder schijnt het de tijd voor schorpioenen te zijn. Nu, hij wist hem te vangen in het bekertje en had nog even tijd voor een geruststellend praatje. Toen hij vertrokken was hebben we al het beddengoed omgekeerd en uitgeschud, de schoenen hoog gezet, tas en koffer dichtgedaan, niet op blote voeten dus naar de wc! Desondanks lekker geslapen en verder geen onwelkome gasten gezien. We hadden wel wat te vertellen bij het ontbijt!
-
09 Februari 2013 - 00:35
Ellen Roos:
Hoi Rob en Inge,
Wat een leuke en mooie verhalen!!
Het verhaal van de schorpioen lijkt me wel wat minder. Bob heeft al jaren een schorpioen naast zich maar die 7 cm wordt niet gered hahaha.
Ik zou geen oog meer hebben dicht gedaan!!
Hier alles naar prima, de plantjes groeien naar wens en de sneeuw is bijna weg.
Geniet nog lekker!!
Groetjes de Buuf -
09 Februari 2013 - 10:52
Ine En Albert:
Lieve mensen,
Jullie doen weer heel wat indrukken op.
Het is leuk om dit alles op schrift mee te maken.
Inge wat kun je alles goed verwoorden.
Wij wensen jullie deze laatste week nog veel reisplezier,
geniet er van!!!!
van ons liefs en tot ziens!!
Albert en Ine. -
09 Februari 2013 - 10:59
Joop Van Velzen:
Echt reisverhaal:spanning en avontuur!Geniet ervan! -
09 Februari 2013 - 15:59
Greet Bos:
Hallo Ing en Rob,
Wat leuk en spannend om je reisverslag te lezen, Inge. Bedankt dat je ons laat meegenieten.
Leuk dat jullie bij Wouter geweest zijn. En wat hebben jullie al weer veel gezien en beleefd. Hoe lang blijven jullie nog op vakantie? Goede reis verder gewenst, blijf verschoond van schorpioenen en ik hoog graag weer van jullie verdere belevenissen.
Groetjes, Greet -
10 Februari 2013 - 10:35
Hans En Riet:
Hallo Inge en Rob,
Wat een leuk en spannend verhaal deze keer, eng hoor om een schorpioen in je bed te ontmoeten!
En dan al die wegen waar jullie over moeten rijden! Maar gelukkig komt alles weer goed bij jullie! Nog een fijne week op jullie avontuurlijke reis.
Groetjes,
Hans en Riet -
10 Februari 2013 - 20:43
Henk En Anni De Vries:
Geweldig wat een mooi reisverslag krijgen we weer te lezen. We genieten met jullie mee
Nog fijne weken op jullie advontuurliojke reis.
groetjes henk en anni -
18 Februari 2013 - 14:37
Teuni En Hendrik:
Wat een geweldige reis maken jullie! Echt prachtig om jullie verhalen te lezen.
Momenteel is er van omroep BNN op vrijdagavond een serie" Dangerous roads" op tv. Afgelopen vrijdag waren ze in Peru. Ik zat regelmatig met een knoop in m'n maag bij afgronden, modderwegen etc. Ik stel me zo voor hoe het jullie vergaat.
Ga zo door; wij volgen jullie reisverslagen graag.
Groet!
Teuni en Hendrik
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
