Drake Bay en meer.

za 9 feb. Uitgerust in Dominical, op weg naar een strandverblijf, dat alleen per boot bereikbaar is. Al vroeg op pad, we moesten om 10.30 u in Sierpe zijn en wisten niet hoe de weg zou zijn. Hadden verhalen gehoord over gaten en stenen. De weg was dus prima, helemaal geasfalteerd en een uur te vroeg in Sierpe. Het kantoor van Poorman's Paradise was snel gevonden, de bagage konden we daar uitladen. De boot ging pas om 11.30 u, maar eerst moesten we een stalling voor de auto vinden. Dit bleek een meneer, die in restaurant Las Vegas bij de bar op klanten wachtte en hij bracht ons naar zijn parking: achter een hek en onder dak. Wat het kost weten we nog niet. Las Vegas is de verzamelplaats voor alle bootreizigers, er zijn meer bestemmingen in Drake Bay. We kortten de tijd met fruit en koffie, zittend op het terras aan de rivier.
Toen de tijd van vertrek er was naar de boot, waar onze bagage al aan boord was. Er stapte ook een Costaricaanse dame in, die heel veel dozen, zakken ( eentje vol watermeloenen) en een oude man bij zich had. Met haar zeer schelle stemgeluid dirigeerde zij het inladen van mensen en goederen. Later bleek dat zij en de oude man de eigenaren zijn van het paradijs voor de armen, de inkopen waren voor de keuken.Ook grote vaten benzine werden aan boord gebracht. Onze medereizigers waren 5 Denen. Boot vol, vertrek. Over de rivier die vol ligt met stukken waterhyacinth en waarvan de oevers met mangrovebos begroeid zijn. Het was anderhalf uur varen (het gaat echt hard), waarvan het laatste stuk over open zee. Toen had iedereen zijn zwemvestje wel aan! De boot kan daar niet tot het strand komen en een aanlegsteiger ontbreekt. Er kwam een klein bootje vanaf het strand, waarin we moesten overstappen, 6 erin en het bootje vaart vervolgens met een rotgang het strand op, je moet je schrap zetten voor de klap, maar we kwamen met droge voeten aan land.
Meteen aan tafel, want er werd op ons gewacht. Na de lunch de kamerindeling, we kregen een bungalow op palen met zeezicht. Elektriciteit is hier beperkt tot een paar uur 's avonds, later bleken zowel internet als telefoon wel te werken.
Dit park is een familiebedrijf, de nazaten hebben elk een paar bungalows in beheer, met een gezamenlijke keuken, restaurant en bar. We zijn ingedeeld bij Mario, dit moet bij de bar gemeld worden als je iets bestelt.
Toen we 's avonds hoorden wat de excursie van de volgende dag inhield rezen bij ons de twijfels. Vertrek 6 uur 's morgens, lopend naar het eind van het strand, daar de boot in, varen naar NP Corcovado, daar eerst een wandeling van een half uur, vervolgens een trail van 3 a 4 uur met gids en dezelfde route terug.
zo 10 febr. Toen we het 's nachts hoorden regenen besloten we niet mee te gaan. Achteraf viel het weer natuurlijk mee, overdag geen regen. We hebben heerlijk langs het strand gelopen, schelpjes gezocht en ara's en apen gezien, evenals een dode zeeschildpad, die door gieren werd bewerkt.
De excursiegangers kwamen om 3 uur terug, met rode hoofden. We vonden dat we goed beslist hadden.
Later op de middag waren er weer apen in de kokospalmen. Een hele troep nu, met jongen erbij. Het zijn capucijnerapen en erg handig met kokosnoten. De noot wordt geplukt en op de brede nerf van het palmblad gelegd. De aap begint met tanden en handen de bast eraf te halen, tot hij een gat heeft, waardoor hij bij het kokossap kan. De noot wordt vervolgens achtergelaten en bij een zuchtje wind hoor je een klap: kokosnoot op het golfplaten dak van je bungalow. Afgelopen jaar zijn in Costa Rica 7 mensen omgekomen door een kokosnoot op 't hoofd. Ter vergelijking: er waren meer dan 20 slangenbeten, waarvan 1 met dodelijke afloop.
's Avonds werd ons verteld, dat we de volgende morgen om 7 uur zouden vertrekken, alles zoveel mogelijk ingepakt, maar wat niet ingepakt was was de volgende morgen erg klam geworden door de afkoeling.
ma 11 februari: De wekker stond op 5.30 u, we konden rustig ontbijten en ons om 7 uur bij het strand melden. We moesten de bagage klaarzetten en dat bleek al in de boot te zijn. Er werd weer met een klein bootje heen en weer gevaren om alles aan boord van de grote (zo groot nu ook weer niet) te krijgen. Er was een flinke branding, we moesten door het water in de kleine boot en toen moest deze op het juiste moment worden losgeduwd, zodat hij in dieper water kwam en de motor gestart kon worden. Het kostte even moeite met 4 erin en we namen ook een flinke roller, de helpers hangen aan de voorkant als de boot steigert. We kwamen droog over en op weg. Het was heerlijk fris na de hitte van de afgelopen dagen. Bij de monding van de rivier waren flinke golven, de schipper wist de boot er aardig tussendoor te sturen, maar omdat ik natuurlijk voorin wilde zitten kreeg ik een paar keer een plens zout water over me heen, haren wassen met zout water geeft geen mooi resultaat.
Toen we in Sierpe aanlegden en de bagage eruit kwam bleek onze tas toch wat water te hebben gelekt, ondanks de plastic zak die eromheen zat.
Eerst op zoek naar de man van de stalling. Deze moest vervolgens op zoek naar de juiste sleutel van het slot, zodat het even duurde voor we op weg konden.
Terug naar Dominical en vandaar de bergen in, via San Isidro naar de Interamericana. Wat een prachtige rit was dat, hoge bergen, tot 3500 m. en diepe dalen, alles groen. We wilden nog twee nachten bij het NP Los Quetzales doorbrengen om te wandelen en de befaamde quetzal (vogel in groen, rood en wit, het mannetje heeft staartveren van 1 meter lang) te zien. De hotels liggen buiten het park, we konden geen hotel vinden waar we 2 nachten terecht konden, dus de dag ertussen werd gebroken door een verhuizing.
Het eerste hotel had een "junior suite"voor ons bedacht, het kostte wat maar we hadden dan ook 2 tweepersoonsbedden, een ligbad en een zitje met een open haard. Dit alles benut om de vochtige kleding te drogen te hangen, de haard brandde lekker in Villa Kakelbont.
Koude nacht, we zitten op 2200 meter, maar 3 dekens en een dikke sprei zorgden dat we lekker warm lagen.
di 12 feb. 's Morgens lange broeken en vesten aan! Na het ontbijt op pad, we knoopten twee trails aan elkaar, deze hebben mooie namen: El canto de las aves (vogelzang) en Quebrada (ravijn). Het was flink klimmen en dalen, de paden zijn smal, maar goed te lopen. Prachtig bos waar we door liepen, zoveel soorten bomen, varens, bloeiende planten, we hoopten natuurlijk op de quetzal, maar niks. Wel geluiden van onzichtbare vogels en het viel ons op dat er veel planten zijn die lijken op Europese soorten. We stegen tot 2600 m. en waren ruim 3 uur onderweg.
Na de lunch nog een stuk langs de rivier gelopen tot de 1e waterval, er zijn hier een paar viskwekerijen, we vroegen ons al af waarom er bij iedere maaltijd vis wordt geserveerd. Vlees en vis frituurt men hier, in een deegje. Wel lekker, maar we snappen nu waarom veel Costaricanen nogal flink aan de maat zijn (om het voorzichtig te stellen).
Toen naar het volgende hotel, 3 km. terug langs de weg. Die weg is een verhaal apart: vanaf de grote weg loopt een smalle grindweg omlaag met soms zeer steile stukken en scherpe bochten. Tegenliggers moeten voorzichtig manoeuvreren om elkaar niet van de weg te duwen. Er gaan zelfs grote autobussen het dal in.Het grootste deel van de weg rijd je in de eerste versnelling, zonder 4x4 ben je nergens. Het eerste hotel, Savegre Lodge ligt 10 km. van de grote weg af. De twee nacht waren we in Trogon Lodge, een wat kleiner park met bungalows op verschillende hoogte. Ook hier weer een mooie tuin met bloeiende planten, kolibri's vliegen af en aan, worden ook gevoerd ter wille van de fotografen. Dan zitten ze soms een seconde stil! Je moet wel even doorzetten om de bagage in je huisje te krijgen vanaf de parkeerplaats, de beloning is dan de aanwezigheid van een gaskachel, de receptioniste komt persoonlijk de waakvlam aansteken.
En toen kwam toch de quetzal nog even in beeld. Vanaf het grote balkon voor de bar was hij te zien, verscholen in een boom, maar je kon goed de kleuren groen, rood en wit onderscheiden. Het lukte Rob helaas niet om hem op de foto te zetten, hij ging er vandoor. Jullie moeten ons maar geloven! Lang niet iedere bezoeker ziet deze vogel, vooral Amerikanen geven kapitalen uit aan verblijf en apparatuur (wat we deze dagen aan telelenzen zagen vertegenwoordigt een aardig bedrag).
Verrassing na het diner: 2 warme kruiken in bed, de koude nachten zijn geen sprookje.
woe 13 feb. Dankzij kachel en kruiken heerlijk geslapen en na ontbijt de weg omhoog weer gevolgd tot de Interamericana. Omdat het zonnig was besloten om naar de vulkaan Irazu te gaan, goed bereikbaar vanuit Cartago. Je kunt met de auto tot bij de kraterrand komen en omdat we mooie foto's hadden gezien van de krater gevuld met groenachtig water leek het ons de moeite waard. Het werd een grijze massa op de bodem, de droge tijd is vroeg dit jaar en het water in de krater is verdwenen.
Vanaf de weg omhoog naar de vulkaan heb je bij helder weer een prachtig uitzicht over de stad Cartago in het dal, als je omlaag kijkt is het alsof je in een vliegtuig zit. De vulkaan zelf is 3432 m. hoog, bij de kraterrand zit je al gauw boven 3000 m.
Terug naar Paraiso, waar Nicole en Wouter ons trakteerden op wentelteefjes en pannenkoeken. De middag werd besteed aan het opnieuw inpakken van de bagage (voor de zoveelste keer) en alles bleek toch weer te passen in koffer en tas.
's Avonds met Nicole, Wouter en hun kinderen Irene en Mark uit eten geweest in Paraiso, gezellig en lekker.
14 feb. Nu moest de auto nog teruggebracht worden naar de verhuurder en we vertrokken ruim van tevoren, omdat we bang waren te verdwalen in San Jose. Dat gebeurde ook, maar we waren niet al te ver afgedwaald en vonden de rondweg weer. Dat heb je ervan als je te zuinig bent om een GPS te huren! Zonder problemen de autoverhuurder gevonden, auto ingeleverd en met een busje naar het vliegveld gebracht. We voldeden de luchthaventax van 29 dollar p.p. en konden nog met een vroegere vlucht mee naar Panama.
De landing daar is spectaculair: je nadert een stad vol wolkenkrabbers, je ziet het Panamakanaal en ineens zwenkt het vliegtuig zodat je boven zee zit en daar wordt de landing ingezet. Op 't laatst kwam er toch nog land in zicht.
Voor de KLM-vlucht naar Amsterdam was het erg druk, het inchecken was wat chaotisch (van hot naar haar), de vlucht zelf rustig, maar 10 uur blijft een hele zit en van slapen komt niet veel terecht.
Eenmaal op Schiphol met de bus naar de Ibisparking en daar stond de Ford.
Via Zaandijk naar Westzaan om Birka op te halen en naar Loenen. We lagen 's avonds voor 9 uur in bed.