Noorwegen 2013
Door: inge
Blijf op de hoogte en volg inge
28 Juli 2013 | Costa Rica, Dominical
Noorwegen 2013.
15 juni. Twee weken na ons vertrek uit Loenen zijn we dan aangekomen op de Lofoten. Na 3 uur varen zie je een rij spitse, met sneeuw bedekte bergen naderen en dichterbij komend vraag je je af waar je moet rijden, zo steil komt het over. Dat valt natuurlijk mee, van de boot af kom je op de E10, de doorgaande weg die de eilanden verbindt. Omdat we niet precies wisten welke kant we uit moesten gingen we op goed geluk achter een stel campers aan, die blijkbaar wisten waarheen. Dat was een goede gok want aan het eind van de weg (ook het eind van het eiland) is een grote parkeerplaats bij het vissersmuseum en daar stonden heel wat campers. De volgende morgen bleek ook dat we geluk hadden gehad met de overtocht: we waren nog even in de haven, waar het doodstil was. Wat bleek, die dag zou er geen enkele boot varen, boot stuk!
Om bij het begin te beginnen: op 1 juni uit Loenen vertrokken en na een vlotte reis door Duitsland en Denemarken waren we maandagmiddag bij het kantoor van de veerboot in Hirtshals. Alleen: geen plaats voor morgen, u kunt op de wachtlijst voor de boot van 11 uur, als u om 8 uur in de haven bent. Dat deden we en om 10 uur werd duidelijk dat het zou lukken. Vol verbazing keken we hoe de auto’s met of zonder caravan en campers op het dek werden geplaatst, soms in de rij, dan weer dwars, de boot werd letterlijk volgepropt tot er geen kip meer bij kon. Het was een snelle boot, we waren in twee uur in Kristiansand. Op weg dus, zoveel mogelijk de kust volgend in westelijke richting. In Borhaug bij de haven geparkeerd, er stond iets over betalen op een bord en met geld naar het havenkantoor. Dat bleek dus niet het havenkantoor te zijn, maar een kroegje, waar wat mannen gezellig bij elkaar zaten. Toen ik iets vroeg over betalen lachten ze wat en uiteindelijk werd er gezegd morgenochtend om 10 uur. Er was een keurig toiletgebouw met warme douche, waar we dankbaar gebruik van maakten en ’s avonds werd dat door een man die per auto aankwam op slot gedaan. Was dat dan de havenmeester? We weten het nog steeds niet want dezelfde man kwam ’s morgens het gebouw weer openen, maar van geld ophalen was geen sprake. Wat zegt de camperaar dan: hartelijk dank en tot ziens.
Eigenlijk wilden we naar Stavanger, maar we belandden in zulk druk verkeer dat we in Sandnes besloten dat plan niet uit te voeren en een plek te zoeken. Na veel gedwaal door de stad was er een parkeerterrein bij een camping, ik weer op pad naar de receptie, maar gesloten, er hing een briefje zo terug. ’s Avonds kwam dan de campingbaas en die verlangde 200 kronen ( 28 euro) voor een nachtje op zijn parkeerterrein, dezelfde prijs als de camping. Als we dat niet wilden betalen konden we vertrekken. Dat deden we dan ook en uiteindelijk vonden we een parkeerplek bij het busstation.
Vanuit Sandnes was het niet ver naar de Prekestol (preekstoelrots), die 600 m. boven het water van de Lysefjord ligt en waar je alleen te voet kunt komen. Een mooi parkeerterrein erbij, de wandelschoenen aan en Birka in de auto gelaten. Achteraf goed, want het is een hele klim. In het begin lijkt het een goed pad, wel steil, maar al gauw wordt het een echte klauterpartij, over stenen, door moerasjes en over boomstammen. Zelfs reuzenstenen, die trapsgewijs waren gestapeld, hoorden bij het programma. Je bent ook niet alleen, de wandelaars worden met busladingen aangevoerd en vooral jonge mensen lijken haast te hebben om boven te komen. We haalden het ook, maar op het laatste stuk van de klim begon het te regenen, zodat er van het mooie uitzicht een deel weg viel. Het is een groot plateau waar je staat en met zoveel mensen die geen moment hun mond houden ( het waren vooral Spanjaarden) vond ik het niet echt fijn. Niet te dicht bij de rand dus. De weg terug was zwaarder dan heen, dalen is veel vermoeiender, maar eenmaal bij de auto waren we voldaan dat we het hadden gehaald; de tocht die als 2 uur heen en 2 uur terug staat aangekondigd werd door ons in ruim 5 uur gedaan. De leeftijd he. We zagen nu ook dat er 8 Spaanse bussen op het parkeerterrein stonden, vandaar de drukte. Uitblazen konden we in de haven van Jorpeland, op de camperplaats daar was het ook weer goed toeven. Daar werd wel geld opgehaald en gelijk hebben ze.
Onze weg vervolgd richting Odda, waar we overnachtten op een parkeerplaats bij het begin van een wandelroute naar de gletsjer Folgefon. Hier was een zeurpiet die zei dat het verboden was om daar te blijven vanwege de wandelaars de volgende morgen, maar wat die kampeerbusjes er dan deden werd niet duidelijk. Niets van aantrekken dus. Vanuit Odda zijn we naar wegnr. 7 gereden, deze loopt over de Hardangervidda en daar waren we in een grijs verleden en onze stoere jaren al eens wezen lopen. Het weer was wat minder, mistig, maar het landschap is prachtig met sneeuw en meren waar nog ijs lag. Tot het eind gereden, bij Hol weg 50 genomen naar Aurland. Deze weg was nog ruiger dan de eerste, wat een verlatenheid. Het was al wat later, dus in Aurland op de camping gaan staan. De volgende dag van Aurland naar Laerdal, maar niet door de tunnel van 25 km.; over de pas. Weer een schitterende weg, hoog boven de fjord is een uitzichtpunt bestaande uit een loopbrug die ver naar voren over de fjord uitsteekt en dan met glazen wanden. Echt iets voor hoogtevrezers dus. De weg over de Aurlandsfjell (hoogvlakte) is spectaculair, veel sneeuw en meren met blauwe ijsschotsen. Vervolgens met de veerboot naar Kaupanger en daar wachtte weg 55, die ons was aangeraden als de mooiste weg van Noorwegen. Het begint als een lieflijk groen dal met mooie huizen, maar dan komt het: aan de ene kant de sneeuwtoppen van de Jotunheimen en aan de andere kant Breheimen, ook een ruig berggebied. Op het hoogste punt waren nog veel mensen op ski’s. Omdat we er niet genoeg van konden krijgen voor Lom een parkeerplek gevonden met uitzicht op de besneeuwde bergen. Zonnig deze dag, wat de fotograaf wel beviel. In Lom de stavkirke bekeken. Het hield niet op met de verwondering over dit enorme landschap, iedere keer is het anders, soms uitgestrekte watervlaktes met ijs, dan weer kale rotsen die op je af lijken te komen. Nog was het niet voorbij, weg 63 voert je langs de Geirangerfjord, werelderfgoed, jawel en als toetje krijg je dan nog de Trollstigen, een enorme afdaling die ons uiteindelijk in Andalsnes bracht. Op het stationsplein pasten we nog net tussen de aanwezige campers en dat niet alleen camperaars deze plaats weten te vinden bleek de volgende morgen: een zeekasteel kwam de haven binnenvaren (ik telde 14 dekken), de steiger was niet lang genoeg voor het hele cruiseschip, maar de loopplank kon uit en de bussen stonden klaar. De wegnummers zijn vermeld voor de nieuwsgierigen naar onze route.
15 juni. Twee weken na ons vertrek uit Loenen zijn we dan aangekomen op de Lofoten. Na 3 uur varen zie je een rij spitse, met sneeuw bedekte bergen naderen en dichterbij komend vraag je je af waar je moet rijden, zo steil komt het over. Dat valt natuurlijk mee, van de boot af kom je op de E10, de doorgaande weg die de eilanden verbindt. Omdat we niet precies wisten welke kant we uit moesten gingen we op goed geluk achter een stel campers aan, die blijkbaar wisten waarheen. Dat was een goede gok want aan het eind van de weg (ook het eind van het eiland) is een grote parkeerplaats bij het vissersmuseum en daar stonden heel wat campers. De volgende morgen bleek ook dat we geluk hadden gehad met de overtocht: we waren nog even in de haven, waar het doodstil was. Wat bleek, die dag zou er geen enkele boot varen, boot stuk!
Om bij het begin te beginnen: op 1 juni uit Loenen vertrokken en na een vlotte reis door Duitsland en Denemarken waren we maandagmiddag bij het kantoor van de veerboot in Hirtshals. Alleen: geen plaats voor morgen, u kunt op de wachtlijst voor de boot van 11 uur, als u om 8 uur in de haven bent. Dat deden we en om 10 uur werd duidelijk dat het zou lukken. Vol verbazing keken we hoe de auto’s met of zonder caravan en campers op het dek werden geplaatst, soms in de rij, dan weer dwars, de boot werd letterlijk volgepropt tot er geen kip meer bij kon. Het was een snelle boot, we waren in twee uur in Kristiansand. Op weg dus, zoveel mogelijk de kust volgend in westelijke richting. In Borhaug bij de haven geparkeerd, er stond iets over betalen op een bord en met geld naar het havenkantoor. Dat bleek dus niet het havenkantoor te zijn, maar een kroegje, waar wat mannen gezellig bij elkaar zaten. Toen ik iets vroeg over betalen lachten ze wat en uiteindelijk werd er gezegd morgenochtend om 10 uur. Er was een keurig toiletgebouw met warme douche, waar we dankbaar gebruik van maakten en ’s avonds werd dat door een man die per auto aankwam op slot gedaan. Was dat dan de havenmeester? We weten het nog steeds niet want dezelfde man kwam ’s morgens het gebouw weer openen, maar van geld ophalen was geen sprake. Wat zegt de camperaar dan: hartelijk dank en tot ziens.
Eigenlijk wilden we naar Stavanger, maar we belandden in zulk druk verkeer dat we in Sandnes besloten dat plan niet uit te voeren en een plek te zoeken. Na veel gedwaal door de stad was er een parkeerterrein bij een camping, ik weer op pad naar de receptie, maar gesloten, er hing een briefje zo terug. ’s Avonds kwam dan de campingbaas en die verlangde 200 kronen ( 28 euro) voor een nachtje op zijn parkeerterrein, dezelfde prijs als de camping. Als we dat niet wilden betalen konden we vertrekken. Dat deden we dan ook en uiteindelijk vonden we een parkeerplek bij het busstation.
Vanuit Sandnes was het niet ver naar de Prekestol (preekstoelrots), die 600 m. boven het water van de Lysefjord ligt en waar je alleen te voet kunt komen. Een mooi parkeerterrein erbij, de wandelschoenen aan en Birka in de auto gelaten. Achteraf goed, want het is een hele klim. In het begin lijkt het een goed pad, wel steil, maar al gauw wordt het een echte klauterpartij, over stenen, door moerasjes en over boomstammen. Zelfs reuzenstenen, die trapsgewijs waren gestapeld, hoorden bij het programma. Je bent ook niet alleen, de wandelaars worden met busladingen aangevoerd en vooral jonge mensen lijken haast te hebben om boven te komen. We haalden het ook, maar op het laatste stuk van de klim begon het te regenen, zodat er van het mooie uitzicht een deel weg viel. Het is een groot plateau waar je staat en met zoveel mensen die geen moment hun mond houden ( het waren vooral Spanjaarden) vond ik het niet echt fijn. Niet te dicht bij de rand dus. De weg terug was zwaarder dan heen, dalen is veel vermoeiender, maar eenmaal bij de auto waren we voldaan dat we het hadden gehaald; de tocht die als 2 uur heen en 2 uur terug staat aangekondigd werd door ons in ruim 5 uur gedaan. De leeftijd he. We zagen nu ook dat er 8 Spaanse bussen op het parkeerterrein stonden, vandaar de drukte. Uitblazen konden we in de haven van Jorpeland, op de camperplaats daar was het ook weer goed toeven. Daar werd wel geld opgehaald en gelijk hebben ze.
Onze weg vervolgd richting Odda, waar we overnachtten op een parkeerplaats bij het begin van een wandelroute naar de gletsjer Folgefon. Hier was een zeurpiet die zei dat het verboden was om daar te blijven vanwege de wandelaars de volgende morgen, maar wat die kampeerbusjes er dan deden werd niet duidelijk. Niets van aantrekken dus. Vanuit Odda zijn we naar wegnr. 7 gereden, deze loopt over de Hardangervidda en daar waren we in een grijs verleden en onze stoere jaren al eens wezen lopen. Het weer was wat minder, mistig, maar het landschap is prachtig met sneeuw en meren waar nog ijs lag. Tot het eind gereden, bij Hol weg 50 genomen naar Aurland. Deze weg was nog ruiger dan de eerste, wat een verlatenheid. Het was al wat later, dus in Aurland op de camping gaan staan. De volgende dag van Aurland naar Laerdal, maar niet door de tunnel van 25 km.; over de pas. Weer een schitterende weg, hoog boven de fjord is een uitzichtpunt bestaande uit een loopbrug die ver naar voren over de fjord uitsteekt en dan met glazen wanden. Echt iets voor hoogtevrezers dus. De weg over de Aurlandsfjell (hoogvlakte) is spectaculair, veel sneeuw en meren met blauwe ijsschotsen. Vervolgens met de veerboot naar Kaupanger en daar wachtte weg 55, die ons was aangeraden als de mooiste weg van Noorwegen. Het begint als een lieflijk groen dal met mooie huizen, maar dan komt het: aan de ene kant de sneeuwtoppen van de Jotunheimen en aan de andere kant Breheimen, ook een ruig berggebied. Op het hoogste punt waren nog veel mensen op ski’s. Omdat we er niet genoeg van konden krijgen voor Lom een parkeerplek gevonden met uitzicht op de besneeuwde bergen. Zonnig deze dag, wat de fotograaf wel beviel. In Lom de stavkirke bekeken. Het hield niet op met de verwondering over dit enorme landschap, iedere keer is het anders, soms uitgestrekte watervlaktes met ijs, dan weer kale rotsen die op je af lijken te komen. Nog was het niet voorbij, weg 63 voert je langs de Geirangerfjord, werelderfgoed, jawel en als toetje krijg je dan nog de Trollstigen, een enorme afdaling die ons uiteindelijk in Andalsnes bracht. Op het stationsplein pasten we nog net tussen de aanwezige campers en dat niet alleen camperaars deze plaats weten te vinden bleek de volgende morgen: een zeekasteel kwam de haven binnenvaren (ik telde 14 dekken), de steiger was niet lang genoeg voor het hele cruiseschip, maar de loopplank kon uit en de bussen stonden klaar. De wegnummers zijn vermeld voor de nieuwsgierigen naar onze route.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
