Lofoten _Vesteralen

Lofoten en Vesteralen.
De doorgaande weg over de Lofoten, E10, brengt je langs alle belangrijke plaatsen. De rest van de wegen zijn vaak korte stukken naar de kust, die of een rondje maken of doodlopen. We hebben dus de E10 gevolgd en dat is helemaal geen straf, want het landschap is zo bijzonder, echt verschillend van het vasteland. Steile, spitse bergen met sneeuw op de top doemen steeds op, afgewisseld met fjorden en meren en bruggen, die de eilanden verbinden. De plaatsen zijn niet groot, winkels vind je alleen in de “steden”, het beeld van vissershuizen op palen, geschilderd in het bekende roodbruin is overal. De resultaten van de visserij hangen op grote houten rekken: stokvis en wat ons verbaasde: ook de koppen worden gedroogd. Zo’n vissenkop is nog aardig groot en we hebben ons laten vertellen dat deze voornamelijk naar Afrika gaan. Vis drogen schijnt trouwens door Italianen in de 16e eeuw op de Lofoten te zijn ingevoerd en het is grappig dat het grootste deel van de stokvis ook weer naar de landen rond de Middellandse Zee gaat. Na een overnachting op een camping aan de fjord (koude nacht daar) bezochten we het Lofoten aquarium, een mooi geheel waar je de dieren eens van dichtbij kunt bekijken, vooral de reusachtige kreeften en zeeanemonen zie je niet dagelijks. Een mooie film maakte het bezoek onvergeteljk, omdat ze er uiteraard dvd’s verkochten. Verder naar Svolvaer, de hoofdstad met de Lofotenkathedraal, helemaal uit hout opgetrokken. Jammer genoeg niet te bezoeken. We reden tot we een grote parkeerplaats vonden, waar een stel caravans stonden. Eentje leek bewoond, het waren vissers, die in het riviertje ernaast bezig waren. Het bleek geen probleem als wij daar een nachtje bleven. We maakten een wandeling wat verder het gebied in, echt veen met bijbehorende planten, zoals lavendelheide en zonnedauw; zelfs een orchis die niet in ons boek staat werd gespot. Van de vogels waren de scholeksters overal te horen, die kun je niet missen.
’s Morgens zon, Andenes op Vesteralen was ons doel vanwege de walvistochten en daar dus rechtstreeks naartoe. We boften, er was een tour om 4 uur ’s middags en we konden mee. Van tevoren werden we wijzer gemaakt over de walvis, zijn anatomie en leefgebieden en wel van de specifieke walvis die daar rondzwemt, de potvis. Dat is die met die enorme kop, waar onze vaderlandse walvisvaarders heel wat exemplaren van meegebracht hebben. Er was een compleet skelet van een potvis uitgestald, je krijgt desondanks bewondering voor de walvisjagers, die het vanaf houten boten tegen deze reuzen opnamen. Gelukkig zijn ze nu beschermd. Met ruim 40 personen de boot op, een oude vissersboot waar je op het voordek goed uitzicht had. Aan boord is apparatuur, waarmee de dieren kunnen worden opgespoord, walvissen communiceren met elkaar door geluid.
Na 4 uur op zee rondjes varen konden we het aantal gespotte dieren op 4 vaststellen, het is een prachtig gezicht. Vanuit de verte zie je het blazen, het dier zwemt dan aan de oppervlakte om zuurstof in te nemen en blaast ook weer lucht en water uit. Dit gebeurt om zoveel mogelijk zuurstof in het bloed te krijgen, waardoor ze vrij lang onder water kunnen blijven, ze kunnen tot 1000 m. diep duiken. Als ze voldoende zuurstof hebben komt de rugvin omhoog, de rug kromt zich en dat is het grote moment: het dier gaat duiken, de reusachtige staartvin komt uit het water, steekt een paar seconde recht omhoog en verdwijnt. 4 keer dus zagen wij dit geweldige gebeuren.
En nog was deze dag niet ten einde: vanaf de camping aan het strand van Andenes zagen wij de middernachtzon zo mooi, de foto’s maken het duidelijk: een beetje bewolking doet wonderen. Een lange dag dus en donker wordt het niet, slapen moet wel! Andenes ligt op de Vesteralen, op het schiereiland Andoya, langs de westkust hiervan reden we de volgende dag terug. Ook dit was weer een prachtige rit met uitzichten op zee. We overnachtten op een beetje rommelig plekje waar een rivier in de fjord uitkwam. Dat hadden we in het Womo-boekje gevonden, een Duitse serie reisboeken speciaal voor campers. Deze uitgave is door een dame geschreven die we maar Tante Waltraud noemden, ze heeft er heel wat werk aan besteed. Er waren veel vogels, een kolonie Noordse stern op een eilandje, een mooi gezicht zoals die zich in het water storten en weer opvliegen. Verder eidereenden met jongen. De volgende dag de hele dag regen, richting Harstad bezochten we de middeleeuwse kerk van Trondenes, een stenen kerk met een mooi authentiek interieur, die over zee uitkijkt. De E10 komt bij Narvik samen met de E6, de lange, lange weg die doorloopt tot Kirkenes in het noordoostelijke puntje van Noorwegen. We reden vanwege de regen door tot Innhavet, waar achter een tankstation een mooie grote parkeerplaats is bij een haventje. Prachtig zicht op Sagfjorden en omdat de volgende morgen de zon weer scheen daar blijven hangen tot ’s middags de lucht weer betrok. Scholekster en bontbekplevier. In de regen doorgereden tot Fauske en toen waren we weer op dezelfde hoogte als waar de boot naar de Lofoten vertrok, Bodo.