Page

Page.
Allereerst: Voor ons fotoverslag ga je naar Google, typ in rob stoeltje en kies flickr photostream.
Ja naar Page dus. Halverwege de route stond een pijl naar rechts “Page”, maar dat was een andere weg dan de doorgaande die we zouden rijden. Bord genegeerd, tot we bij de splitsing naar Page voor een afgesloten weg stonden. Blijkbaar een mededeling gemist! 40 km. terug. Zo gaan we lekker met de kilometers. Later kwamen we er achter dat de weg al langere tijd is afgesloten wegens een grote verzakking. Aan de kant van Page stond wel de omleiding aangegeven. Eerst naar de toerist info. We willen Antelope Canyon zien en een boottocht op Lake Powell maken. De boottocht meteen besproken voor de volgende dag, de canyon hoef je niet te reserveren. De camping opgezocht, vol, maar er is een reservestukje waar intussen 4 huurcampers staan. De camperverhuurders doen goede zaken, overal kom je ze tegen. Verder zijn we er achter gekomen dat we te ver noordelijk zijn gereden om onze geplande ronde langs de belangrijke parken te maken. Na Page komt dan eerst Monument Valley, dat meer oostelijk ligt. De volgende morgen na wat boodschappen de stuwdam en de brug in Glen Canyon bekeken, het is een enorm gat waar je in kijkt als je op de brug staat. Lake Powell is ontstaan door deze dam in de Colorado rivier en een drukbezocht recreatiegebied geworden. Tijdens de boottocht later op de dag zagen we dan ook vaartuigen in alle soorten en maten, van kano’s tot huisboten van drie verdiepingen, waar je grote gezelschappen aan tafel zag zitten. Na de stuwdam bracht de boot ons naar Antelope Canyon , al weer die naam. Deze canyon is een zijtak van het meer, die alsmaar smaller wordt. Je vaart tussen de rotswanden met fantastische vormen en kleuren. De boot keert waar het te smal wordt, maar omdat het nogal bochtig is wordt er flink getoeterd. Wij zaten tijdens de hele tocht op het bovenste dek, dat kwam omdat we bij het instappen flink voorop en door hadden gelopen, je moest een lange steile helling af. De passagiers op het benedendek zien niet veel van de rotswanden en zitten ook nog achter glas. Het was een geweldige tocht.
Terug op de camping bleek het reservestukje vol! Dom van ons om dat niet meteen ’s morgens te boeken. Weer terug naar het resort vanwaar de boot vertrok, daar is ook een camping en die had plaats. Je stond daar veel rustiger, maar uitkijken waar je liep: naar de afvalcontainer via de kortste weg bleek niet zo’n goed idee, de zolen van mijn schoenen zaten vol doorns. Morgen dus nog naar de Antelope Canyon op het land, twee verschillende plaatsen met dezelfde naam is wat vreemd. Dan hebben wij Page wel gezien, de stad is gesticht toen de bouw van de stuwdam begon en is gericht op toerisme, veel hotels en touroperators die de klanten per jeep naar de bezienswaardigheden brengen; er zijn niet minder dan 19 verschillende kerkgenootschappen! (stond in de folder van de camping)
11 mei. Regen ’s morgens, we zagen het aankomen gisteravond, harde wind en donkere luchten. Lang op de camping gebleven, lekker rustig daar met mooi uitzicht op het meer. ’s Middags op zoek naar de Antelope Canyon, er zijn er twee, de Lower en de Upper. We willen de eerste doen, daar schijnt het licht mooier te zijn. Na veel gezoek gevonden, maar hek op slot! Gevraagd bij de concurrentie van de Upper, de sluiting is vanwege de regen, de grot (want dat is het eigenlijk, alleen de bovenkant is open) schijnt bij hevige regen vol te lopen. Nog geaarzeld of we dan de andere zouden doen, die was open, maar wordt massaal bezocht en we hadden gehoord dat je er in razend tempo doorheen wordt geleid. De bezoekers worden inderdaad met jeeps uit de stad aangevoerd. Morgen dan maar een nieuwe poging. De rest van de dag nog eens naar de dam geweest, het bezoekerscentrum is de moeite waard en later naar Horse Shoe Bend, een bekend punt in de Colorado. Even buiten de stad is een groot parkeerterrein, je moet een kwartier door mul zand en over steenrichels, omhoog, omlaag en dan weer omhoog tot je bij de rand bent. In de diepte zie je de rivier, die een enorme bocht maakt om een hoge rots heen, waarin je met enige fantasie een paardenvoet kunt herkennen. En een mensen daar! Geen hekjes bij de rand, ongelijke rotsen, ik liep daar niet rustig. Bovendien een harde wind en stuivend zand. Rob heeft met gevaar voor eigen leven foto’s gemaakt, knielend en liggend op de rand, terwijl ik de andere kant op keek. De foto’s tonen dat het goed is afgelopen. Voor de eerste keer deze reis bij een Walmart overnacht, we waren niet de enigen!
12 mei. Zonnig deze ochtend en op pad naar de grot. Er stonden al heel wat auto’s, de rij was niet zo lang en het ging vrij vlot. We konden met de toer van 10 uur mee. Rob kreeg een aparte fotopas, die mocht 2 uur lang op eigen gelegenheid in de canyon blijven (wel op vertoon van zijn statief, zonder krijg je geen fotopas), ik moest met de groep mee. Ongeveer 20 mensen per groep en daar gingen we: omlaag over steile ijzeren trappen, je moest je goed vasthouden. Beneden meteen weer een andere trap op en toen begon de rondleiding. De canyon is een heel smalle grot van 400 meter lang die bovenaan open is. De clou is het zonlicht dat door de smalle openingen bovenin over de rotswanden valt, waardoor je allerlei kleuren krijgt. De grillig gevormde rotsen aan beide zijden van de smalle doorgang doen je vaak omhoog kijken, zodat een stijve nek het gevolg is. Je moet ook de grond in de gaten houden, uitstekende rotsen, die deels onder het zand liggen. Geen uitje voor claustrofobielijders! De Indiaanse gids was een lief meisje, dat alle tijd nam om de groep, die grotendeels uit Chinezen bestond, de fijne kneepjes van het fotograferen met het mobieltje bij te brengen en ook om foto’s op verzoek te maken. Voordat we het hele parcours hadden afgewerkt zat de volgende groep ons al op de hielen, de groepen gaan ieder kwartier naar beneden. Het was zeker de moeite waard en Rob was heel tevreden dat hij alleen op pad was geweest, het resultaat was prachtig.
Tot zover Page, hartelijke groeten aan alle volgers, blijf gezond en geniet!