Van het zoute meer naar San Francisco

Van het zoute meer naar San Francisco.
31 mei. Mono Lake wilden we bezoeken en uiteindelijk vonden we de juiste weg erheen. Bij het bezoekerscentrum in het dorp hadden we een schetskaartje gekregen, ons vergist in de schaal en daardoor reden we een paar keer heen en terug op weg 395 voor we de afslag hadden gevonden. Mono Lake is het oudste meer van N-Amerika, 2 keer zouter dan de Stille Oceaan en leverancier van drinkwater voor Los Angeles. Die stad onttrok zoveel water dat het meer dreigde te verdwijnen; in 1994 is een uitspraak afgedwongen om minder water te pompen en het waterpeil weer te verhogen. Het meer heeft geen natuurlijke afvoer in de vorm van een rivier en wordt gevoed door smeltwater uit de Sierra Nevada en door regen, die de laatste winters te weinig is gevallen. Droogte is momenteel een groot probleem in California, hoewel je dat niet zou zeggen als je de groene gazons ziet.
Langs de oevers van Mono Lake zijn op een paar plaatsen tufa’s ontstaan, kalksteenpilaren, gevormd door de wisselwerking van zout en zoet water. De tufa’s hebben de meest grillige vormen. Vogels zijn er volop, de meest opvallende is een kolonie Californische meeuwen, die op een eiland broeden en de violet-groene zwaluw, die nestelt in de holtes in de tufa’s. We hebben een paar uur lekker rondgedrenteld. Weg 395 vervolgd naar het noorden en voorbij Bridgeport op een kleine camping in het Nat. Forest gaan staan. We werden vermaakt door kleine knagertjes, een soort kruising hamster/eekhoorn en door steller’s jay, een gaai met felblauw verenpak en zwarte kop met eigenwijze kuif. Die was gisteren ook prominent aanwezig in het dennenbos, je ziet ze heel vaak op campings. De volgende dag de 395 vervolgd, afgeslagen naar weg 89 over de Monitor Pass. Prachtig berglandschap, zicht op besneeuwde toppen en veel wilde bloemen. Weg 89 werd 88 en daar vonden we een plaatsje op camping Kit Carson, ook weer een Forestcamping. Deze camping zijn altijd primitief, meestal alleen een droog toilet en een kraan. De plaatsen zijn vaak niet op campers berekend, beetje krap, maar wonder boven wonder weet Rob de auto meestal waterpas te krijgen. We controleren dit door een plastic bekertje over de tafel te laten rollen! De laatste dagen steeds op zo’n 2000 meter hoogte overnacht, het is koud, vooral ’s morgens. Als de zon eenmaal boven de bergen is ontdooien we weer. Kit Carson verlaten toen de zon warmte gaf. We gingen over een pas met deze naam en later was er een stuk weg ook genoemd naar deze meneer. Kit Carson is berucht vanwege zijn aandeel in de Lange Mars in 1863/64 van 8000 Navajo Indianen naar een interneringskamp. Later werden de reservaten ingesteld, meestal in gebieden met slechte grond. Pas in 1924 kregen de Indianen volledige burgerrechten en in 1975 kregen de reservaten zelfbestuur. Weg 88 slingerde langzaam omlaag naar het westen, we raken uit de bergen. Vaak gestopt om nog even te genieten van het uitzicht op sneeuwtoppen en meren. In Pine Grove moest een staatspark zijn, volgens de kaart met camping, toen we er eenmaal waren vonden we het erg afgelegen, het park leek verlaten. Dan maar een camping langs de weg, waar we ook op een bijna leeg veld belandden. Dat bleek want daar waren de duurste plaatsen, z.g. luxeplaatsen. De luxe bestond uit een eigen kampvuurring. De douches waren uitstekend en hard nodig na alle primitieve campings in de bergen! Volgende dag naar Lodi, waar we tankten en de voorraden aanvulden en door naar San Rafael in Marin County, aan de noordkant van de baai van San Francisco. Het was een lange weg met veel vertraging. Het Marin RV Park is keurig, alles op een rij op het grind, een stadscamping waar je overdag niet bent. Morgen nemen we de veerboot (terminal vlak bij de camping) naar de stad.

San Francisco, 4 en 5 juni.
Beide dagen met de ferry vanuit Larkspur en terug. De eerste dag namen we de boot van 9.15 u, vrij vol met forensen. We hadden gehoord dat het openbaar vervoer in de stad in staking is. Waarheen? Chinatown was het eerste doel, dat lopend goed te bereiken was. Veel winkels met dezelfde goedkope rommel, ook een enkele waar mooier spul werd verkocht. We vonden het niet geweldig. Vandaar gelopen naar Fisherman’s Wharf, vroeger de plaats waar de vissersboten hun lading losten en waar een grote visconservenindustrie was. Tegenwoordig een uitgebreid vermaaks- en winkelgebied. Daar aten we lekker bij een Italiaans restaurant en liepen naar pier 47, Hyde Street Pier, een openluchtmuseum, waar oude schepen liggen die vroeger de haven aandeden en nu gerestaureerd worden. Deze pier is onder beheer van de Nationale Park Service, er was dus een interessant bezoekerscentrum, waar een mooie film werd vertoond over de geschiedenis van de stad. Daarna op bezoek bij de zeeleeuwen op pier 39. Je hoort ze al van ver, de enorme dieren liggen op drijvende steigers en ze lijken er lol in te hebben om elkaar eraf te duwen, waarna de verliezer wegzwemt om aan de andere kant weer op de steiger te klimmen. Valt niet mee met die flappers. We liepen via de Embarcadero terug naar het ferrygebouw, waar in de hal een compleet winkelcentrum is, dat vooral over eten gaat en waar alles wel heel “organic” (biologisch) is. De boot terug was propvol, we konden nog net mee, maar hadden beter de volgende kunnen nemen, want er stond een harde wind in de baai en achterop het dek werd je kletsnat van overvliegend water. Binnen alleen staanplaatsen. De Golden Gate Bridge ’s morgens helemaal niet en terug alleen als schim in de mist gezien. Volgende dag herkansing, maar er was nu nog meer mist. Het was ook koud, we hebben een boot later genomen. Gelukkig was de staking voorbij, bussen en kabeltrams reden weer. Een dagkaart gekocht en in California Street meteen de eerste “cable car” genomen, een steile helling omhoog. We reden tot het eindpunt en liepen terug met het idee verderop een andere lijn te nemen. Al dalend kwamen we een spraakzame meneer tegen die blijkbaar aan onze neuzen zag dat we toeristisch bezig waren. Hij nam de tijd om ons uitvoerig over de gebouwen waar we voor stonden te vertellen ( 1 ervan had de aardbeving van 1906 ongeschonden doorstaan) en hij wees ons op het museum van de cable cars, dat vlakbij was. Daarheen dus en dat was erg leuk. Je hebt geen idee hoe het werkt, al die kabels in de grond, die met een constante snelheid bewegen. De trams hebben een enorm soort tang, die in de grond de kabel vastgrijpt, waardoor het ding gaat rijden. Tang los, tram staat stil. Dit is erg simpel voorgesteld, er zijn kruisingen, bochten en omkeerpunten, waar de tram met mankracht op een rond houten plankier wordt omgedraaid. We wilden nog wel een ritje, maar daar kwam niet van, we stonden een uur bij een halte, maar er kwamen alleen propvolle trams langs, we konden niet mee. Naar beneden gelopen en eerst iets gegeten bij Boudin, een bakkerij waar het brood in mandjes door de lucht zweeft en je soep krijgt in een uitgehold broodje. Een tweede tramritje lukte daarna wel en zo hadden we onze dagkaart goed besteed. Het is ongelooflijk dat zo’n antieke tram tegen de steile hellingen opklimt, volgeladen met passagiers, die er aan de buitenkant op de treeplank bijhangen. Met het bootje weer terug, nog steeds mist, we geloven niet meer in het bestaan van die beroemde brug!