Langs de kust naar los Angeles

Langs de kust naar Los Angeles.
6-11 juni. Alweer dichte mist toen we opstonden. Na een uurtje werd het minder en we gingen op weg via Hwy 101 naar de Golden Gate Bridge. Hij is er wel degelijk! Over het water was het niet helder, maar de brug zagen we natuurlijk goed toen we eroverheen reden. Wat een indrukwekkend bouwwerk. Van tol betalen kwam niets, aan het eind zijn wel hokjes, maar je kunt niet stoppen. De hokjes waren trouwens onbemand. We wachten maar af, de camperverhuurder heeft misschien een contract. Verder via weg nr. 1, die helemaal langs de kust loopt. Het eerste stuk was er veel verkeer en toen we Santa Cruz naderden wilden we een camping in het binnenland zoeken. Er zijn veel staatsparken , die lang niet allemaal een camping hebben, vooral langs de kust zijn het meestal dagrecreatieparken. Op de kaart leek het niet ver, de smalle, kronkelende weg voerde ons eindeloos door bossen met reusachtige bomen. Hier en daar gevraagd, niemand kon ons duidelijk de weg wijzen. Door de lange omweg kwamen we in de spits bij Santa Cruz terecht, waar wel campings waren, vanwege het weekend alles vol. Richting Monterey dan maar op een KOA camping, die een stuk duurder zijn, wel met voorzieningen. De volgende morgen was het nog steeds geen strandweer, we deden een wandelingetje naar de haven, waar we de vissende pelikanen bekeken. Verderop lagen zeeleeuwen en er voeren bootjes met kijkers. Voor walvissen schijnt het al te laat te zijn, zij trekken in het vroege voorjaar langs, met hun jongen op weg naar het noorden. De weg naar Monterey ingeslagen, van plannen voor het aquarium, dat heel mooi moet zijn, kwam niets, de stad is heel toeristisch, veel weekendbezoekers zorgen voor overvolle parkings; voor een RV moesten we 40 dollar betalen, wat we te gek vonden. Verder langs de kust die prachtig is met rotsen en strandjes. We hebben een halve ochtend op een parkeerplaats gestaan, waar je met de verrekijker zeeotters kon zien en waar zeehonden met jongen op de rotsen lagen. Flink geklauterd over de keien, Rob maakte foto’s van pelikanen, aalscholvers, zeehonden en zwarte scholeksters . Verderop begon de 17 mijl-drive, een tocht waar je voor 10 dollar de golfterreinen van de daar wonende miljardairs mag bekijken. De route gaat grotendeels langs de kust, een grote kolonie zeeleeuwen zagen we, een rots vol aalscholvers, en natuurlijk vissende pelikanen. Hier groeit de Monterey cypres, die door de wind de meest vreemde vormen aanneemt. Het was de hele dag fris en vrij mistig. Na de villawijken weg 1 vervolgd. Bij Point Big Sur, een grote rots met vuurtoren, waren diverse campings, alles vol, alleen State Park Big Sur had plaats op een overloopparking, waar je vanaf 5 uur terecht kon. Je mag daar alleen staan als je “selfcontaining”bent, wat betekent dat je geen water, toilet of elektra nodig hebt. Dat hebben we niet nodig, we waren gered. Inmiddels kwamen er meer campers staan. Helaas hadden de buren niet gelezen, dat vanaf 8 uur de generator uit moest. We hebben het een uurtje aangehoord en zijn toen verkast naar een ander parkeerterrein in het park, waar het lekker stil was. Om 9 uur de volgende morgen moesten we vertrekken. Vrijwel de hele dag mistig, op de stukjes waar geen mist hing kon je de prachtige kustlijn met rotsen en baaien zien. Vaak gestopt want we willen niet te vroeg in Los Angeles aankomen. Vroeg in de middag konden we de laatste vlakke plaats in een park van het National Forest inpikken, daar was de zon en lekker buiten gezeten. Ons vermaakt met kijken naar het gedoe op de camping: hele families komen aan met volgeladen auto’s en aanhangers, enorme koelboxen zijn een belangrijk deel van de vracht. Kleine tentjes worden her en der opgezet, Amerikanen die op deze campings komen hebben genoeg aan een vuurring en een picnicbank. Vuurtje stoken is een belangrijk onderdeel van het buitenleven en overal zie je hetzelfde rood-wit geruite tafelzeiltje (verkrijgbaar voor 2 dollar bij de Walmart). Na 2 dagen een beetje slakken wat meer vaart gemaakt. Nog steeds mist, toen we de bergen wat achter ons lieten werd het helderder en konden we de zee weer zien. Gestopt bij een strand vol zeeolifanten (elephant seals), enorme dieren, die daar komen ruien nadat de jongen geboren zijn. Een enig gezicht zoals die logge dieren met hun (voor ons) onhandige flippers tegen elkaar opstaan en elkaar proberen te bijten. We wilden voor Los Angeles uitkomen en vonden een camping met voorzieningen, hier konden we de afvaltanks legen, water en gas bijvullen en douchen. Ventura Beach Park heet het, de camping ligt niet direct aan het strand zoals je zou verwachten, snelweg 101 en de spoorlijn zitten er nog tussen. Bewolkt en fris, we werken ons door de laatste voorraden heen: koffie en melk krap, havermout, thee en geraspte kaas over. De volgende dag de stad door, het verkeer viel mee en we waren vroeg in de middag op de parkeerplaats van de Walmart in Cerritos, een kwartiertje rijden naar de camperverhuurder. Omdat we geen maaltijd meer konden maken met wat we hadden ’s avonds in het grote winkelcentrum wat gegeten. De bagage ingepakt, ’s morgens de afvalbakken van de Walmart wat bijgevuld met alles wat we nog over hadden (Rob heeft zijn havermout, thee en peper meegenomen) en om 9 uur waren we bij de firma Campingworld, waar de inname van de auto snel werd afgehandeld. We hadden ruim 300 mijl meer gereden dan de vooruitbetaalde 4600, wat helemaal niet gek was omdat je vaak niet geplande omwegen maakt. De camper werd in orde bevonden, geen schade en we hadden echt ons best gedaan om hem schoon af te leveren. De shuttlebus naar het vliegveld vertrok om 11 uur, we hebben de hele middag daar gezeten, want de vlucht stond voor 17.15u. Dat werd iets later, omdat het aan boord gaan met de bus moest, het vliegtuig was een vracht/passagiers combi en stond op het vrachtgedeelte. We zagen dus vanuit de bus een groot deel van LAX, zoals het vliegveld heet. Een rustige vlucht bracht ons terug in Amsterdam, waar bleek dat mijn koffer door de douane in LAX was geopend, de riem was eraf en omdat de sloten niet meer zo betrouwbaar zijn waren de hoeken met plakband afgeplakt. Toch maar even opengemaakt, er zat keurig een briefje in van de douane. Vermoedelijk was in de scan het espressopotje, dat we meehadden, voor een bom aangezien! Per trein en auto werd Beekbergerweg 47 bereikt, waar we na een uurtje onze hondenoppas met hond konden begroeten. Zij hadden eten meegebracht en we werden getrakteerd op asperges uit Limburg. Een mooi besluit van een geweldige reis!