Turkije deel 2

Cappadocië en de rest.
In Cappadocië, het gebied met de bijzonder gevormde rotsen, waarin zowel woningen als kerken zijn uitgehakt, verbleven we 4 dagen. Vijf jaar geleden waren we al eens op camping “Kaya”(rots) en er was niets veranderd. Zelfs het programma, dat hier door de gids van de camping, Yasser, wordt verzorgd, was vrijwel hetzelfde.
De eerste ochtend al om 6 uur wakker: luchtballonnen boven de camping en dat hoor je door het ontsteken van de gasvlam. Er hingen wel 50 ballonnen boven het dal, waarop de camping uitkijkt. Een spectaculair gezicht, alleen ’s morgens vroeg, dan is blijkbaar de wind gunstig. Voor onze groep was er ook de mogelijkheid om een ballonvaart te maken en we kregen er wel zin in, hoewel ikzelf lang aarzelde. Toch gegaan, om 5 uur al opgehaald van de camping, met 12 waren we en via een stop, waar je “ontbijt “ kreeg, gingen we naar de vertrekplaats. Onze ballon lag nog half plat, men was bezig er lucht in te blazen met een enorme ventilator en toen hij overeind stond ging de gasvlam aan en werd de ballon helemaal gevuld.
Toen was het zover! We moesten in de mand klimmen, een beetje bibberig toch wel en die mand en ballon zijn wel erg groot van dichtbij. De mand is berekend op 24 personen, volle bak, aan iedere kant 12 en in het midden 4 enorme gasflessen en de piloot, die de gashendels en de touwen bedient. Zachtjes schuivend over de grond en ineens los, het gaat heel geleidelijk, je merkt het nauwelijks. We vlogen over het dal, waar we de dag ervoor hadden gewandeld, heel bijzonder om dat vanuit de lucht te bekijken. Erg hoog gingen we niet, af en toe vlogen we langs rotsen en laag door valleien, dan weer over de rotsen heen. Het is knap, zoals een ballon zo precies te besturen is. De landing was na een uur vliegen op een graslandje, meestal wordt er geland op de aanhanger waarop het geheel wordt vervoerd. Maar de onze ging nog voor een 2e vlucht omhoog, met andere passagiers. We kregen “champagne” en een diploma, we moesten op de foto en toen was het feest voorbij. Een hele ervaring rijker!
De dagtocht die we maakten bracht ons naar de ondergrondse stad in Derinkuyu. Je gaat vrij steil omlaag, eerst trappen en dan nauwe gangen waar je nauwelijks rechtop kunt lopen. 7 verdiepingen zijn toegankelijk, het diepste punt is 55 meter. Het is geen tochtje voor lijders aan claustrofobie, bovendien erg druk met bezoekers en ook benauwd warm, met al die mensen blijft er niet veel frisse lucht over! De ondergrondse stad werd door de inwoners gebruikt in tijden van oorlog, ze konden het een tijdje uithouden omdat er voedsel en water was opgeslagen. De toegang werd dan met grote rolstenen afgesloten.
We lunchten in hetzelfde restaurant als de vorige keer, ook waren de poppenmaaksters er weer, maar omdat er een onweersbui overtrok hadden de dames niet veel klandizie. Erna nog een flinke wandeling door het dal, waarbij een bezoek aan 3 rotskerken, daterend uit de 6e tot 10e eeuw, alledrie van binnen beschilderd met bijbelse voorstellingen. In Cappadocië was het Christendom al vroeg verspreid, tot de Islam het overnam en de kerken werden verlaten. Er zijn zo’n 400 kerken in de rotsen uitgehakt, sommige zijn na een flinke klim en een wankele houten trap te bereiken.
Na ons verblijf op de mooiste camping van de reis (heerlijk warme douches) reden we naar Sultanhani; hier is een goed bewaarde karavaanserai te zien. Deze bouwwerken dienden als pleisterplaats voor mens en dier die onderweg waren o.a. via de Zijderoute naar China. De onderlinge afstand was ongeveer 30 km., een dagtraject voor de kameel.
Sultanhani is ook een centrum van de tapijtkunst, we bekeken een reparatieatelier voor antieke tapijten. Deze bleken vanuit heel Europa en Amerika te worden gestuurd voor reparatie, die met de hand wordt gedaan. Er zaten 8 mannen in een flinke ruimte, allen met een tapijt op schoot en daar werden hele stukken opnieuw geknoopt in de oorspronkelijke kleuren en patronen, randen werden hersteld en gaten gedicht. Het gaat om kostbare, antieke tapijten, die de kosten van reparatie waard zijn.

Terug op de camping had de campingbaas zijn eigen tapijtenshow op het gras uitgestald. We kregen een drankje aangeboden, waar we wel aan toe waren, want de excursie naar serai en atelier was per platte wagen met een paard ervoor!
Toen we de volgende morgen ook nog een Turks ontbijt in de vorm van pannenkoeken kregen was onze toeristenhonger helemaal gestild.
Op naar Ankara vervolgens, een stad met een enorme oppervlakte, waar wijken met torenflats en met oude boerenhuisjes elkaar afwisselen. Bijna 5 miljoen inwoners en de stad groeit nog steeds. Veel Turken trekken van het platteland naar de stad, vooral jongeren die werk zoeken wat in de dorpen niet te vinden is. Turkije’s economie groeit de laatste jaren sterk, evenals de bevolking waarvan de helft jonger dan 30 jaar is. Voor al deze mensen moet huisvesting en werk komen, bij iedere stad van enige omvang staan aan de buitenkant rijen torenflats. In Ankara is men bezig de tussenliggende “oude wijken” met de grond gelijk te maken en op te vullen met massale flatgebouwen.
Onze verblijfplaats hier was de camperplaats naast een luxe hotel in de buurt van het vliegveld. Ook in 2006 stonden we hier 2 nachten. Toen zag het hotel dat echt mooi gebouwd is, er nog goed uit. De centrale hal is overdadig versierd, het doet bijna paleisachtig aan door stucwerk en goudverf. Nu ziet alles er een beetje sjofel uit: ramen met groene aanslag, terrassen met kapotte tegels en er leken geen gasten in het hotel te verblijven.
Maar wij hadden niets te klagen, we mochten het binnenzwembad en de sauna gebruiken, we kregen een heerlijk buffet voorgeschoteld en je hoopt dan maar, dat het hoogseizoen voldoende gasten brengt.
De excursie naar de stad bracht ons naar het mausoleum van Atatürk, de stichter van de republiek en nog steeds vereerd als de vader des vaderlands. Het is een enorm complex met alle bijzonderheden over zijn leven en werk, zijn bezittingen en een stuk geschiedenis van de beginjaren van de Turkse republiek. Opvallend waren ook hier de vele schoolklassen, vaak nog jonge kinderen, en vooral de discipline die deze kinderen tonen. Er wordt niet geschreeuwd of gerend, het is stil als juf of meester iets vertelt. De eerbied en liefde voor Atatürk is overal bij de bezoekers zichtbaar.
Via een omweg langs de Zwarte Zeekust kwamen we in Istanbul. De gebruikelijke overnachtingsplaats was niet beschikbaar, maar er was een alternatief gevonden: een parkeerterrein bij een voetbalveld. Dat lag in de strook tussen de Kennedy boulevard, waar het verkeer dag en nacht langs raast en de Zee van Marmara. Een mooie centrale plek, je kon lopend naar de stad (wel een hele klim voor je bij de bazaar was) en ’s avonds genieten van voetballende jeugd. Toen we aankwamen was men druk bezig het terrein schoon te maken, er lag nog hopen zand en stenen, en daar ging men zelfs ’s nachts, toen iedereen lekker sliep, mee verder. Ik dacht dat het regende, maar het bleek de hogedrukspuit van de schoonmakers te zijn, die het zand onder de auto’s wegblies. Keurig toch!
2 volle dagen excursie op het programma met natuurlijk de Blauwe Moskee, Aya Sofia en Topkapi paleizencomplex. De boottocht over de Bosporus was erg leuk en het Taksimplein met bijbehorende winkelstraat een echte eye-opener: hier zie je de moderne, welvarende jeugd van Turkije. Alle grote modemerken hebben hun winkels, een antieke tram rijdt er in een slakkengangetje door en men flaneert en besteedt ook het nodige, te zien aan de winkeltassen.
De laatste stad in Turkije was Edirne. De Selimiyemoskee daar vind ik net zo mooi als de blauwe in Istanbul, alleen een stuk rustiger. De stad is heel leuk, je kunt er heerlijk rondlopen zonder verstrikt te raken in hordes toeristen.
Een laatste hoogtepunt van de reis was het Griekse Vergina. Hier werd in 1977 de grafheuvel ontdekt van de Macedonische koning Filippus II, de vader van Alexander de Grote. De koning, gestorven in 336 v.Chr. , was begraven met veel kostbaarheden, die nu in het museum staan, dat in de grafheuvel is gebouwd. Het is een wonder dat grafrovers deze heuvel niet hebben gevonden, de meeste graven zijn opengebroken en leeggeroofd.
De overblijfselen van de koning, die in een gouden kistje zitten, zijn dus nog op de plaats waar ze al die eeuwen gerust hebben, evenals zijn gouden hoofdkrans, schenkkan, drinkbeker en wapenrusting. De begrafenisrituelen worden duidelijk getoond; de sfeer in de grafheuvel maakt vanzelf dat je voorzichtig rondloopt, alleen maar stil kijkend naar de prachtige voorwerpen, zo oud.

De terugreis naar Venetië was net zo kalm als de heenreis, we hebben daarmee geboft. Er waren ook minder auto’s op het dek en de koelwagens stonden een dek lager, zodat we ’s nachts minder herrie hadden.
Om 8 uur ’s morgens naderden we de stad en weer genoten we van het uitzicht!

We hebben een prachtige reis gemaakt, 5500 km in totaal, de heen- en terugreis naar Venetië niet meegerekend.

Voor foto’s van de reis: Google: robstoeltje
Dan klik op Flickr Photostream.