In Arizona

In Arizona.
2 mei. Omdat er vanaf het begin een rammelend geluid onder de auto zit (Rob noemt het een ratelslang) wilden we naar Phoenix, waar een servicepunt van de verhuurfirma zit. Eerst door Tucson, een uitgebreide stad, maar nog niets vergeleken bij Phoenix. De GPS bracht ons er keurig, maar op vrijdagmiddag is men niet enthousiast over een reiziger met een probleem. We hadden nog meer mankementen( 1 gasbrander doet het niet, 2 lampen zijn stuk) en na enig aandringen ging er iemand mee, gewapend met een stuk karton. De man schoof er onder en Rob kon niet achterblijven, 2 paar benen op straat. De conclusie was dat er iets loszit bij de uitlaat, wat geen kwaad kan. De rest maar laten zitten. Phoenix weer uit, bij Apache Junction (zo’n mooie naam moet vermeld worden) vonden we het statepark van de Lost Dutchman. Deze naam komt van een verhaal over een Duitser, die een goudmijn had gevonden, maar die stierf voor hij het aan iemand had kunnen vertellen. Een mooie camping met uitzicht op de Superstition Mountains (de namen zijn hier vol betekenis). Onderweg een arboretum bezocht, een prachtige tuin met bomen uit verschillende werelddelen, een grote cactustuin en veel bloeiende planten. Je kon er zelfs tuinplanten kopen, die oorspronkelijk uit Australie en Zuid-Afrika komen. Er is blijkbaar een grote kwekerij bij, geen angst voor floravervalsing hier.
3 mei. Volgende halte was Show Low, naar het noorden op weg naar het Petrified Forest. Prachtige rit door berglandschap en een spectaculaire kloof. Hier was de camping eigenlijk vol, maar we mochten op een plek staan met elektra voor de prijs zonder. ’s Avonds kwam er wel even een parkwachter langsrijden om te controleren of we niet stiekem toch de kabel hadden uitgerold. Vanuit Show Low was het Petrified Forest Park goed te bereiken en we brachten daar een groot deel van de dag door met wandelingen langs versteende boomstammen van 200 miljoen jaar oud. De uitzichten op heuvels met de meest wonderlijke kleuren waren fantastisch. Bij de ingang van het park kregen we een “klikkaartje”, men is natuurlijk zuinig op de stukjes versteend hout die her en der liggen, die mogen beslist niet meegenomen worden. Als je iemand ziet die dat doet, vul je het kaartje in met bijzonderheden als: wat werd verzameld, wie deden het, hoe zagen ze er uit, wat voor auto, welk kenteken etc.en je rapporteert het aan een parkwachter (spioneren zit de Amerikanen in het bloed). Weer in een state park beland, bij Winslow, nu in een open vlakte waar het behoorlijk waait. ’s Avonds kwam de parkwachter met een enqueteformulier, als we dat invulden kregen we een nacht gratis op een AZ state park. Gedaan natuurlijk. Het formulier bevatte uit veel vragen, o.a. naam en adres en je inkomen!
Van Winslow via de I-40 richting Flagstaff. Onderweg bezochten we de Meteor Crater, een enorm gat ontstaan door inslag 50.000 jaar geleden. Er is een mooi museum bij, waar je veel kunt leren over meteoren en de ruimte. Ook naar Walnut Canyon, een park diep in het bos, waar in een diepe kloof de vroegere bewoners in grotten leefden. Steile wanden waar men met ladders langs klom. Er is een pad naar beneden, dat vonden we te steil, omlaag gaat nog, maar je moet weer terug. Door naar Flagstaff voor boodschappen en brandstof en de weg naar Sedona ingeslagen, een prachtige weg door de bergen, met uitzichten op de rode rotsen waar dit gebied bekend om is. Overnacht op een Nat. Forest camping. In Sedona zelf zijn we niet lang gebleven, erg toeristisch en vol winkeltjes. Verder nog 2 wandelingen gemaakt, Red Rock Park en Slide Rock. In de laatste loop je langs de Oak Creek, waar de rivier een diepe kloof heeft uitgesleten. Ook de tweede nacht in dit gebied op een Nat.Forest camping gestaan, deze campings zijn primitief, maar toch 20 dollar voor een nachtje. Koude nacht, nog steeds harde wind.
7 mei. Op naar de Grand Canyon. Onderweg zelfs een sjaal gekocht, omdat de verkoudheid niet erg over wil en ook gas getankt omdat we misschien de kachel nodig hebben. Aangekomen bij het park eerst op zoek naar een overnachtingsplek. Campings vol, maar het laatste plekje op het RV park. Alleen maar voor 1 nacht.Morgen vragen of er nog een nachtje beschikbaar is. We waren overdonderd door de geweldige drukte in dit park. Honderden auto’s, op het RV park staan bijna 100 trailers, de bezoekers worden bij busladingen aangevoerd. Na een broodje op pad, de shuttlebus stopt vlakbij en uitgestapt bij het bezoekerscentrum, waar een voetpad langs de rand van de canyon begint. Het zag er zwart van de mensen, voor een foto moet je wachten tot er een plekje vrij is. Als je verder loopt wordt het wat rustiger en dan zie je ineens de ontzagwekkende afmetingen van de kloof. Een spectaculair landschap van rotsen in allerlei vormen en kleuren met af en toe een klein stukje van de Coloradorivier die er doorheen stroomt. Overweldigend! Prachtige wolkenpartijen, die hun schaduw over het land werpen en kleuren van de plaatjes. De rest van de middag hebben we langs het pad gelopen, bijna 5 km. Die bus is dan weer geweldig, ieder kwartier komt deze langs en je stapt maar in. Er staat nog steeds een koude wind, vannacht schijnt het te gaan vriezen. Kachel dus aan in de camper, anders bevriest de waterleiding. Stroom is inbegrepen en gas genoeg. Op tijd naar bed met rode hoofden van zon en wind.
De volgende morgen eerst naar douches en wasserette, wat veel tijd in beslag nam. We waren wat teleurgesteld, er was geen 2e nacht beschikbaar op het RV park. Met de auto naar het bezoekerscentrum, daar geparkeerd en met de shuttlebus de rode route tot het eind, Hermits Rest, gevolgd. Onderweg steeds uitgestapt en stukken gelopen. Bij het eind even pauze voor een broodje en koffie. Terug naar het RV park, toch nog maar eens vragen voor een plaatsje. Er was een andere medewerker, ja, er was er nog 1, NB dezelfde als waar we afgelopen nacht hadden gestaan! Onze dag kon niet meer stuk. We wilden nog de oranje route doen, naar het oostelijke eind van de rim trail, maar vanwege een ongeluk was de weg afgesloten. We hoorden trouwens van een Nederlands stel dat eind april hier nog iemand van de rand was gevallen en het niet had overleefd. Dit verbaast je niet als je ziet waar sommigen gaan staan voor net die ene foto! Nog wat in Market Plaza rondgewandeld en om 6 uur weer op pad voor de zonsondergang. Rob vond een mooi plekje, het duurde ongeveer een uur, toen was het licht weg. De terugweg deden we verkeerd, bus naar het westen genomen i.p.v. naar het oosten, zodat we heel Grand Canyon Village nog een keer konden bekijken, weliswaar in het donker. Vroeg naar bed, moe van alleindrukken.
9 mei. Op weg naar uitgang Oost. De weg liep langs de rimtrail en zoals iedere ochtend zou ik een stukje lopen. 10 minuten. Rob zou na 10 minuten gaan rijden en me weer oppikken. Op weg langs het pad en weer genieten van het uitzicht op de kloof, maar het pad boog weg van de randen liep verder door het bos. De weg was nergens te bekennen en na 20 minuten zag ik een parkeerplaats op een uitstekende punt verderop. Ik liep flink door en dacht Rob staat daar te wachten. Inmiddels een half uur gelopen en geen Rob daar. Het bleek een parkeerplaats waar alleen de shuttlebus mocht komen. Terug naar de weg en langs de weg het hele stuk teruggelopen. De camper stond er, op slot, geen Rob. Ik de trail weer op, maar roepen heeft geen zin. Gewacht bij de auto en na een kwartiertje kwam Rob aan over de trail. Gelukkig konden we er om lachen. Op de parking Desert View bekeken we nog de enorme wachttoren, waar je bovenin een prachtig uitzicht hebt over de kloof. Van binnen is de toren beschilderd met Indiaanse motieven, helaas was er een groep schoolkinderen, die de trappen op en af vlogen en een helse herrie maakten met hun gegil. Het park verlaten via weg 64 en vervolgens weg 89 richting Page.