De Grand Circle

De Grand Circle.
Hiermee wordt de route langs de meest bekende nationale parken in het zuidwesten van de VS bedoeld. Wij startten vanuit Page, richting Monument Valley, een bekend decor van westerns. Onderweg bezochten we Navajo Nationaal Monument, een heel eind de binnenlanden in, waar een aardig bezoekerscentrum is. We waren net op tijd voor een film over de geschiedenis van de Indiaanse bevolking. Dit hele gebied is Indiaans, ze zijn autonoom en gek op geld, wat we merkten bij de entree van Monument Valley: 20 dollar om in het park te komen en nog eens 42 voor een overnachting op een parkeerterrein, waar alleen een paar dixietoiletten en een vuilnisbak stonden. Voor een jeeptour wilde men 75 dollar p.p. hebben, je mag niet met je eigen auto. Deden we dus niet, hoewel we van anderen begrepen dat je kunt onderhandelen over de prijs. ’t Lijkt Marokko wel! Ook Marokkaans doen de stalletjes langs de weg aan waar je “handgemaakte” sieraden kunt kopen, als het allemaal echt handgemaakt is wordt er hard gewerkt door de dames. Het weer was zonnig, wel een koude wind, zodat ’s nachts het tweede dekbed erbij moest en zelfs even de kachel aan. De fotograaf was tevreden met zijn beelden.
13 mei. Vanuit Monument Valley een schitterende route gereden, zoveel verschillende landschappen. Rode rotspieken en wanden, canyons, besneeuwde bergtoppen, het hield niet op. Heel vaak gestopt voor foto’s. Het was een lange route die we zouden rijden, het doel was Capitol Reef Nat. Park. Dat haalden we niet, omdat in het begin de kaartlezer te laat in de gaten had dat de gekozen weg eigenlijk geen goed idee was. Er zat een pas in van 4 km. lengte, over een grindweg met haarspeldbochten en hellingen van 10%. We durfden het niet aan; keren en 110 km. omrijden. Het was een eenzame route, onderweg maakten we een uitstapje naar het Nat. Monument Natural Bridges, dit zijn bogen in de canyonwand, uitgesleten door regenwater. De route door het park voerde ons langs alle uitkijkpunten, korte wandelingen zorgden ervoor dat we even de benen strekten. Uiteindelijk op een camping in Hanksville gaan staan, de wifi werkt hier en er wordt zoveel mogelijk verstuurd.
14 mei. Vandaag eerst naar Capitol Reef, een langgerekt Nationaal Park , waar een bijzonder fenomeen is: een langgerekt, plat gedeelte in de bodem, ontstaan door het schuiven van platen in de aardkorst, waardoor de aangrenzende grond omhoog kwam en een enorme rotsrug vormde. Dit alles miljoenen jaren geleden. Het heet op de kaart Waterpocket Fold. De ingang van het park is in Fruita, vanaf eind 19e eeuw een nederzetting van Mormonen, die hier leefden van landbouw en fruitteelt. Door het grillige klimaat met regelmatig zware overstromingen was het een hard bestaan. Het gebied is zo afgelegen, dat men wel zelfvoorzienend moest zijn, gemiddeld woonden er niet meer dan 10 gezinnen. Het schooltje van de nederzetting staat er nog. De laatste bewoners vertrokken in de jaren 60 van de vorige eeuw, hun huis is nu een parkwinkel waar streekproducten te koop zijn. De boomgaarden zijn er nog, als het fruit rijp is mag je komen plukken. Er is 1 verharde weg door het park, bij het eind waar je moet omkeren, ontmoetten we een stel Duitse camperaars, met eigen auto. Altijd leuk om een praatje met collega’s te maken. Wegnr. 12 volgden we, deze loopt langs het Aquarius plateau, via Boulder Mountain. Hoger en hoger klommen we, tot ruim 2900 meter, aan beide kanten van de weg lag nog veel sneeuw onder de dennen. Iets lager lag een zgn. overlook, waarvandaan je een geweldig uitzicht had: 2 bergruggen met sneeuw en zicht op Capitol Reef. Voordat we in Escalante waren hadden we ook uitzichten over een gebied van honderden kilometers: de canyons van het Nat. Monument Grand Staircase Escalante, waar je links Boulder Mountain en rechts in de verte Navajo Mountain, bij de grens met Arizona. We troffen het geweldig met het heldere weer. Tot nu toe vinden we in de staat Utah de meest spectaculaire landschappen. In Escalante was het State Park vol, het RV-park in het dorp was aangesloten bij de goede Sam, die wat korting weggeeft. Hier was de wifi super, Rob heeft foto’s verstuurd en er is een verslag uigegaan. Zelfs de Skypeverbinding lukte. En om ons geluk compleet te maken: heerlijk warme douches, want dat hokje in de camper is te krap en te laag, Rob staat met zijn hoofd in het bolle dakraampje, en dus boven de sproeikop.
15 mei. Wat een dag weer! Op weg naar Bryce Canyon Nat. Park. Daar aangekomen eerst op een overnachtingsplek uit. De campings in de Nat.Parken zijn snel vol, vooral tegen het weekend. Er zaten veel bonnetjes op de paaltjes, teken dat de plaats gereserveerd is. Na een paar rondjes vonden we een lege; maar wel heel krap. De Duitse buren staan wat te ver naar voren, maar boden niet aan wat op te schuiven. Dan maar een beetje dwars en ’t bonnetje opgehangen. Toen we ’s avonds terugkwamen was ook de andere buurman er en die stond wat te veel naar achteren, Rob wist de camper er net tussen te persen. Ja, die dag was overweldigend. Ook in dit park is maar 1 weg, die je heen en terug rijdt. Overal langs de weg zijn parkeerplaatsen waar je kunt uitkijken over de z.g. hoodoos, rotspilaren, die in de canyon beneden je staan, uitgesleten door wind en water. De pilaren hebben de meest fantastische vormen, varieren in kleur van dieprood tot bijna wit, soms rijen aan elkaar, soms losstaand. Je kunt er van alles in zien, tot Egyptische tempels aan toe. We deden een hele dag over de route, ik geloof dat Rob 300 foto’s heeft gemaakt. Het mooiste komt aan het eind: het z.g. amphitheater, een reusachtig halfrond dal, waar de rijen hoodoos niet te tellen zijn. Moe van deze dag vol indrukken ’s avonds rustig in de auto gezeten en vroeg naar bed.
16 mei. ’s Morgens toch nog even naar Sunrise Point (alle uitzichtpunten hebben namen). Ook daar weer prachtig uitzicht en ook al veel bezoekers. Ondanks de grote aantallen bezoekers maakt dit park geen overvolle indruk. Het park verlaten en weg 12 vervolgd. Al snel kwam er een supermarkt met warme bakker in zicht: we gingen ons te buiten aan vers bruin en stokbrood en heerlijke koffiebroodjes, dat alles voor de lieve som van 18 dollar, duur bakkertje! Via weg 89 naar Kanab, waar we de geslonken voorraden aanvulden en tankten. Door naar Fredonia, dit is weer Arizona en in Jacob Lake hadden we er genoeg van, het was nog vroeg in de middag. De camping van het Nat. Forest had plaats, de rest van de dag in de zon gezeten en een beetje gewandeld. De dag van gisteren met steeds in en uit de auto om de uitzichten te bekijken eist zijn tol!