Cirkel 2

Cirkel 2. 17 mei.
Op tijd weg uit Jacob Lake en richting Grand Canyon North Rim. 10 dagen geleden waren we bij de South Rim, je kunt niet zo maar van zuid naar noord, de kortste weg is 345 km. In vogelvlucht is het 16 km. Wij hebben vanuit zuid de rondrit langs de parken gemaakt en daarna pas het deel ten noorden van de Grand Canyon. Vanuit Jacob Lake rijd je een lange weg door bossen en uitgestrekte graslanden, waar we wat herten zagen. Het Nationaal Park is vrijwel helemaal bebost, sparren en dennen, die door de hoogte van 2700m. langzaam groeien. Dit deel van het park is ’s winters dan ook gesloten. Er zijn 2 routes te rijden naar uitzichtpunten op de canyonrand. Een ervan wordt aangekondigd als smal en bochtig en afgeraden voor campers langer dan 9 meter. Die gingen we natuurlijk allereerst doen, het viel allemaal mee, tenslotte zijn we maar 7 meter. Wel opvallend was dat we de enige camper waren op deze route. Prachtige uitzichten, de noordkant is afwisselender dan de zuidrand, veel meer begroeid en je kijkt mooier uit over de rode rotsen in de diepte. Een akelig gezicht in dit hele gebied zijn de afgebrande delen, verkoolde stammen zover je kunt kijken. Er zijn er nogal wat van. De camping in het park was vol, geen kans op een plekje, we besloten daar dan wel te douchen. Dat ging niet vanzelf: je hebt 6 minuten warm water voor 6 munten van 25 dollarcent, zgn. quarters. Die moeten dan in een schuif in het hokje, schuif dicht en meteen weer open en het water gaat stromen. Ja, dat had je gedacht! Zowel bij Rob als bij mij geen water. Dus je kunt je weer aankleden, naar de schoonmaker, die je nieuwe munten geeft voor een tweede poging. Bij Rob ging dat goed, maar bij mij was intussen het kleingeld op! Een vriendelijke dame die op haar wasje zat te wachten kon wel wisselen. Voor alle zekerheid ben ik in de gehandicaptendouche gegaan, die wat ruimer is en ook nog eens veel water geeft. Achteraf hebben we gelachen dat het ons allebei overkwam! Ik ben het geld gaan terughalen in de kampwinkel, ze keken er niet van op, gebeurt blijkbaar regelmatig.
18mei. Weer een koude nacht, ’s morgens bewolkt en veel wind. Via Jacob Lake en Kanab de weg terug gereden naar het Zion Nat. Park. Een heel stuk voor het park kom je borden tegen over de tunnels waar je door moet. Tunnels uit de jaren 30, niet berekend op de grote voertuigen van nu. Met een camper moet je je melden bij de ranger aan de ingang, tegen betaling van 15 dollar mag je door de tunnel. Die is 1-baans, personenauto’s gaan om de beurt. Met een camper moet je alleen, zonder ander verkeer. Bang voor tegenliggers, wij denken dat men zelfs een stoplicht te gevaarlijk vindt. Die tunnel zelf viel best mee, in Noorwegen hebben ze wel ergere! Eenmaal aan de andere kant word je overweldigd door de enorme rotswanden, die de canyon omringen. Qua hoogte tot nu toe de kampioenen, prachtig rood met wat witte pieken (geen sneeuw!) Zowel de naam van het park, Zion, als de namen van bepaalde rotsformaties: aartsvaders, landing van engelen, witte troon doen bijbels aan. Mormonen hebben zich als eersten in de canyon gevestigd, hun invloed in de staat Utah is groot. Zondag, dus het park was overvol. Nergens een parkeerplaats te vinden, campings in het park vol, geen plaats bij het bezoekerscentrum. Dan maar doorgereden tot Springdale, buiten het park, waar we terecht konden op een camping. Daarvandaan rijden shuttlebussen door het park, je mag de enige weg die door het park loopt niet met eigen auto rijden. Gezien de drukte te begrijpen. De shuttlebus (met aanhangwagen!) rijdt iedere 7 minuten, onderweg kun je uitstappen bij beginpunten van wandelingen, waarvan er veel zijn. Wij deden de Riverside Walk, een verhard pad langs de Virgin River van 3,5 km. heen en terug. Aan het eind kun je alleen door de rivier verder, je komt dan bij de Narrows, een trail van 13 km. door een kloof. Je loopt grotendeels door de rivier. Het was ook hier druk en we vroegen ons af waar al die mensen met lange wandelstokken vandaan kwamen. Het is een populaire dagtocht om door de rivier te lopen, de stok dient als steuntje op de gladde keien. We vonden dat het wel wat van een bedevaart had, de terugkomers maakten een voldane indruk: aflaat verdiend!
19 mei. Voor we de richting van Las Vegas insloegen reden we in een ander deel van het park de Kolob Terrace Road. De weg hoort bij het park, je kunt er niet via het park komen. Even zoeken naar de juiste afslag, het was een mooie weg, een populair startpunt ook voor meerdaagse wandelingen. Er bloeiden veel cactussen, rood, roze, geel en we zagen veel vogels, die helaas nooit lang genoeg stilzitten om een foto te maken. De weg loopt omhoog, richting de canyon, op een bepaald stuk werd het zo smal en steil voor ons dat we net nog konden keren en terugrijden. De uitzichten op de rode bergen waren geweldig.
Naar Las Vegas reden we via de Interstate 15, eerst een stukje Utah, dan een stukje Arizona en de rest door Nevada. De weg volgt grotendeels de Virgin River, dezelfde als in Zion. Er stond een harde wind tussen de bergen, het was niet prettig rijden daar met die enorme vrachtwagens, die je voorbij denderen.