Hoe nu verder?
Door: inge
Blijf op de hoogte en volg inge
16 September 2010 | Verenigde Staten, Pennsylvania
Het heeft even geduurd voor er weer een verslag kwam, maar onze mooie reis heeft een zwarte rand gekregen. Op weg naar de parken overnachtten we op een fijne camping, gras met bomen en daar stierf onze lieve boxer Ike. Hij was met zijn bal aan het spelen, liet ineens de bal vallen, begon erg te hijgen en ging op de grond liggen. Even later was onze vrolijke mensenvriend er niet meer. Wat een verdriet, we konden het niet geloven, we hebben hem in de auto getild en daar de nacht laten liggen. Maar dan moet er iets gebeuren, we zijn gewend onze honden zelf te begraven bij ons huis en dat ging daar niet.De kampbaas gaf ons de raad hem naar de dierenarts in Price (100 km terug) te brengen. We hadden geen keus en hebben hem daar achtergelaten. Wat een ellendig iets was dat, de rit terug hebben we in tranen afgelegd en nu ik dit schrijf houd ik het ook niet droog.
Hoewel de lol er wat af is moeten we toch verder. Er zijn nog 2 maanden te gaan en die moeten we zo goed mogelijk benutten. We hebben daarom de 2 parken Canyonlands en The Arches (bogen) zoals we van plan waren bekeken.Het is een wonderlijk landschap van rode rotsen in de meest vreemde vormen. Soms rijd je langs rotswanden van tientallen meters hoog en dan weer door een woestijnachtig landschap met hier en daar een vrijstaande rots. We hebben er 2 dagen rondgereden en keken onze ogen uit, de foto's spreken voor zich.
Ook het Rocky Mountainpark in Colorado stond in onze planning. Via de grote weg waren we daar in 2 dagen.Een heel ander gebied, hooggebergte, waar we kampeerden op bijna 3000m hoogte. 's Avonds en 's morgens kwamen er herten, vrouwtjes en jongen, langs, al grazend trokken ze over de camping. En koud 's nachts: ijs op de auto. Op deze camping stond geen boom, alles was omgezaagd omdat de bomen dood waren: oorzaak de dennenkever, die ook in Nederland wel voorkomt. In dit gebied zie je overal dode bomen tussen de groene staan, de kever is verspreid van Alaska tot Mexico, samen met 2 andere plagen en de bestrijding ervan is vrijwel onmogelijk. Alleen brand helpt, dan is alles dood. Misschien dat daarom zowel de Amerikanen als de Canadezen nogal laconiek doen over bosbrand.
We reden een weg door het park met prachtige uitzichten op de toppen van de Rocky Mountains, het hoogste punt van deze weg ligt op 3700m en een afgronden, niet te geloven! En lang niet overal vangrail. Maar een toiletgebouw was er, een wc op 3700m is ook iets aparts.
Onderweg zagen we weinig dieren, herten ver weg en een marmot, die zijn hol in schoot. Het was erg druk in het park, deze dag voor het Labourday weekend. Labourday is de eerste maandag in september, een lang weekend dat het einde van de zomer betekent, zowel in de VS als in Canada.
Het park uit ging via een lange weg omlaag en daarbij passeerden we het plaatsje Nederland. Natuurlijk moesten we bij het bezoekerscentrum vragen waarom dit zo heet, maar dat was geen duidelijk antwoord, de man achter de balie wist het niet precies. Wel zagen we een kaart van Nederland hangen, passerende Nederlanders mogen daar een speld in hun woonplaats prikken, wij voegden Loenen toe. Dordrecht of omstreken was present, er hing een paar delftsblauwe klompjes, Jannie en Arie waren jullie er ook? Van een ansichtkaart leerden we dat het dorp in 1873 was gesticht door Nederlandse mijnbouwers. Ook passeerden we de plaats Boulder. De volgende dagen hoorden we op de radio dat daar bos- brand was, de grootste sinds jaren in de staat, er waren 150 huizen verbrand!
We belandden in het spitsuur in Denver, iedereen leek de stad uit te gaan. Zo gauw we erdoor waren hebben we een parkeerplaats langs de grote weg opgezocht.
De volgende 4 dagen hebben we flink kilometers gemaakt, we bleven alsmaar op de doorgaande weg en reden op zondag door Kansas City en op maandag door St. Louis, vanwege het lange weekend was er in die steden weinig verkeer, het ging vlot. Ruim 2000 km legden we af in 4 dagen, we doorkruisten de staten Kansas, Missouri, Illinois, Indiana en Kentucky om in Tennessee te eindigen. We zijn een mooi stuk opgeschoten naar het oosten, over de staten waar we doorreden is weinig te melden, allemaal vlak landbouwgebied met uitgestrekte mais- en bonenvelden.
Heel erg warm, steeds boven de 35 gr. we hebben zelfs 1 keer grote bekers cola met ijs gekocht om af te koelen, toen voelden we ons echte Amerikanen, de zak met chips in het midden komt nog wel een keer.
Pas in Tennessee werd het weer wat bosrijker en heuvelachtig, ons doel was het Great Smoky Mountains Nat. Park. We reden de rondjes die in de folder staan, 1 rondje was erg populair, het was filerijden. Toch zagen we 3 herten en een beer en verder heel veel prachtige grote vlinders. Op paardenmest zijn ze goed te fotograferen, dan blijven ze tenminste rustig zitten, Rob overwoog nog om banaan fijn te prakken als lokmiddels, dat ruikt voor ons wat beter.
In dit park staan diverse overgebleven bouwsels van de eerste pioniers, houten huizen en kerken en een watermolen, waar mais en graan werden gemalen. We reden naar Clingmans Dome, het hoogste punt in het park. Om op de uitkijktoren te komen moet er vanaf de parking nog 800m vrij steil geklommen worden, gelukkig lag er een betonbaantje, geen trappen. Eenmaal boven had je rondom een vrij uitzicht over de bergen. De toren staat op de grens van Tennessee en N.Carolina, het park uit gingen we via de Blue Ridge Parkway en de Skyline Drive, totaal 930 km lang en eindigend ten Westen van Washington DC. De weg is Nationaal Park en speciaal aangelegd om automobilisten een rustige route te verschaffen om van het landschap te genieten. De hoogte varieert van 1000 tot 2000 m. er zijn veel "lookovers", parkeerplaatsen. Je rijdt ook echt op een bergrug, de uitzichten zijn naar beide kanten in diepe valleien, kilometers ver. Tegenwoordig schijnt het zicht minder te zijn vanwege de luchtvervuiling door kolencentrales. Dat het een echt park is zie je aan de ruim 900 km gemaaide bermen; in het voorjaar moet het een prachtige rit zijn met de bloeiende rododendrons. Nu was er al een begin van herfstkleuren, hier en daar stak het vuurrood van de esdoorn boven het groen uit.
De weg is in 1935 aangelegd als werkverschaffing tijdens de grote crisis en bestaat dit jaar dus 75 jaar. Na zo'n tijd is onderhoud nodig, zowel aan de weg zelf als aan de campings en de voorzieningen daar
En dat gebeurt nu ook: overal staan borden met: uw hersteldollars aan het werk. De regering heeft veel geld beschikbaar gesteld om allerlei projecten uit te kunnen voeren ter bestrijding van de werkloosheid. Niet alleen in de Nat. Parken zijn deze dollars aan het werk, overal is men bezig met herstel van wegen en bruggen. Het is vreemd te bedenken dat de geschiedenis zich na 75 jaar herhaalt.
Ik eindig dit verslag met gemengde gevoelens, we missen de hond heel erg, akelig leeg in de auto is het en steeds zijn er van die momenten dat het verdriet toeslaat.
Ons plan is om nog de Niagara Waterval te bezoeken en vandaaruit richting New England om de herfstkleuren in de bossen daar te zien. Dan zijn we weer dicht bij Canada en gaan richting Halifax voor de terugreis.
Voor alle lezers onze hartelijke groeten en over het laatste deel laat ik nog iets horen.
Hoewel de lol er wat af is moeten we toch verder. Er zijn nog 2 maanden te gaan en die moeten we zo goed mogelijk benutten. We hebben daarom de 2 parken Canyonlands en The Arches (bogen) zoals we van plan waren bekeken.Het is een wonderlijk landschap van rode rotsen in de meest vreemde vormen. Soms rijd je langs rotswanden van tientallen meters hoog en dan weer door een woestijnachtig landschap met hier en daar een vrijstaande rots. We hebben er 2 dagen rondgereden en keken onze ogen uit, de foto's spreken voor zich.
Ook het Rocky Mountainpark in Colorado stond in onze planning. Via de grote weg waren we daar in 2 dagen.Een heel ander gebied, hooggebergte, waar we kampeerden op bijna 3000m hoogte. 's Avonds en 's morgens kwamen er herten, vrouwtjes en jongen, langs, al grazend trokken ze over de camping. En koud 's nachts: ijs op de auto. Op deze camping stond geen boom, alles was omgezaagd omdat de bomen dood waren: oorzaak de dennenkever, die ook in Nederland wel voorkomt. In dit gebied zie je overal dode bomen tussen de groene staan, de kever is verspreid van Alaska tot Mexico, samen met 2 andere plagen en de bestrijding ervan is vrijwel onmogelijk. Alleen brand helpt, dan is alles dood. Misschien dat daarom zowel de Amerikanen als de Canadezen nogal laconiek doen over bosbrand.
We reden een weg door het park met prachtige uitzichten op de toppen van de Rocky Mountains, het hoogste punt van deze weg ligt op 3700m en een afgronden, niet te geloven! En lang niet overal vangrail. Maar een toiletgebouw was er, een wc op 3700m is ook iets aparts.
Onderweg zagen we weinig dieren, herten ver weg en een marmot, die zijn hol in schoot. Het was erg druk in het park, deze dag voor het Labourday weekend. Labourday is de eerste maandag in september, een lang weekend dat het einde van de zomer betekent, zowel in de VS als in Canada.
Het park uit ging via een lange weg omlaag en daarbij passeerden we het plaatsje Nederland. Natuurlijk moesten we bij het bezoekerscentrum vragen waarom dit zo heet, maar dat was geen duidelijk antwoord, de man achter de balie wist het niet precies. Wel zagen we een kaart van Nederland hangen, passerende Nederlanders mogen daar een speld in hun woonplaats prikken, wij voegden Loenen toe. Dordrecht of omstreken was present, er hing een paar delftsblauwe klompjes, Jannie en Arie waren jullie er ook? Van een ansichtkaart leerden we dat het dorp in 1873 was gesticht door Nederlandse mijnbouwers. Ook passeerden we de plaats Boulder. De volgende dagen hoorden we op de radio dat daar bos- brand was, de grootste sinds jaren in de staat, er waren 150 huizen verbrand!
We belandden in het spitsuur in Denver, iedereen leek de stad uit te gaan. Zo gauw we erdoor waren hebben we een parkeerplaats langs de grote weg opgezocht.
De volgende 4 dagen hebben we flink kilometers gemaakt, we bleven alsmaar op de doorgaande weg en reden op zondag door Kansas City en op maandag door St. Louis, vanwege het lange weekend was er in die steden weinig verkeer, het ging vlot. Ruim 2000 km legden we af in 4 dagen, we doorkruisten de staten Kansas, Missouri, Illinois, Indiana en Kentucky om in Tennessee te eindigen. We zijn een mooi stuk opgeschoten naar het oosten, over de staten waar we doorreden is weinig te melden, allemaal vlak landbouwgebied met uitgestrekte mais- en bonenvelden.
Heel erg warm, steeds boven de 35 gr. we hebben zelfs 1 keer grote bekers cola met ijs gekocht om af te koelen, toen voelden we ons echte Amerikanen, de zak met chips in het midden komt nog wel een keer.
Pas in Tennessee werd het weer wat bosrijker en heuvelachtig, ons doel was het Great Smoky Mountains Nat. Park. We reden de rondjes die in de folder staan, 1 rondje was erg populair, het was filerijden. Toch zagen we 3 herten en een beer en verder heel veel prachtige grote vlinders. Op paardenmest zijn ze goed te fotograferen, dan blijven ze tenminste rustig zitten, Rob overwoog nog om banaan fijn te prakken als lokmiddels, dat ruikt voor ons wat beter.
In dit park staan diverse overgebleven bouwsels van de eerste pioniers, houten huizen en kerken en een watermolen, waar mais en graan werden gemalen. We reden naar Clingmans Dome, het hoogste punt in het park. Om op de uitkijktoren te komen moet er vanaf de parking nog 800m vrij steil geklommen worden, gelukkig lag er een betonbaantje, geen trappen. Eenmaal boven had je rondom een vrij uitzicht over de bergen. De toren staat op de grens van Tennessee en N.Carolina, het park uit gingen we via de Blue Ridge Parkway en de Skyline Drive, totaal 930 km lang en eindigend ten Westen van Washington DC. De weg is Nationaal Park en speciaal aangelegd om automobilisten een rustige route te verschaffen om van het landschap te genieten. De hoogte varieert van 1000 tot 2000 m. er zijn veel "lookovers", parkeerplaatsen. Je rijdt ook echt op een bergrug, de uitzichten zijn naar beide kanten in diepe valleien, kilometers ver. Tegenwoordig schijnt het zicht minder te zijn vanwege de luchtvervuiling door kolencentrales. Dat het een echt park is zie je aan de ruim 900 km gemaaide bermen; in het voorjaar moet het een prachtige rit zijn met de bloeiende rododendrons. Nu was er al een begin van herfstkleuren, hier en daar stak het vuurrood van de esdoorn boven het groen uit.
De weg is in 1935 aangelegd als werkverschaffing tijdens de grote crisis en bestaat dit jaar dus 75 jaar. Na zo'n tijd is onderhoud nodig, zowel aan de weg zelf als aan de campings en de voorzieningen daar
En dat gebeurt nu ook: overal staan borden met: uw hersteldollars aan het werk. De regering heeft veel geld beschikbaar gesteld om allerlei projecten uit te kunnen voeren ter bestrijding van de werkloosheid. Niet alleen in de Nat. Parken zijn deze dollars aan het werk, overal is men bezig met herstel van wegen en bruggen. Het is vreemd te bedenken dat de geschiedenis zich na 75 jaar herhaalt.
Ik eindig dit verslag met gemengde gevoelens, we missen de hond heel erg, akelig leeg in de auto is het en steeds zijn er van die momenten dat het verdriet toeslaat.
Ons plan is om nog de Niagara Waterval te bezoeken en vandaaruit richting New England om de herfstkleuren in de bossen daar te zien. Dan zijn we weer dicht bij Canada en gaan richting Halifax voor de terugreis.
Voor alle lezers onze hartelijke groeten en over het laatste deel laat ik nog iets horen.
-
16 September 2010 - 15:13
Hans En Riet:
O, wat erg! Wat een verdriet om zo'n lieve makker te verliezen! Wij hadden al een vermoeden dat er iets gebeurd moest zijn omdat je al een tijdje niets had laten horen. Wij wensen jullie heel veel sterkte met het verwerken van jullie verdriet en verder zonder Ike te moeten reizen!
Sterkte!!! en lieve groetjes van Hans en Riet -
16 September 2010 - 16:20
Nelleke:
Wat een verdriet en wat zal het stil zijn zonder Ike; ik hoop dat jullie toch nog een klein beetje kunnen genieten.
Het is leuk te lezen dat jullie de Great Smokey Mountains en de Blue Ridge Parkway hebben gezien. In 1982 (!) heb ik daar ook met een camper doorheen gereden - een prachtig gebied! En als jullie bij de Niagara watervallen zijn (kijk niet achterom naar al die afschuwelijke grote hotels) is het ook leuk om door te rijden naar Niagara on the Lakes, een plaatsje in Engelse stijl.
Ondanks alles nog een mooie reis verder. Liefs en groet, Nelleke -
16 September 2010 - 18:41
Anni En Henk:
Wat erg! Wat een verdriet om je trouwe makker te verliezen. Jullie hebben vele kilometers daarna gereden, ja bezig zijn, is dan de beste therapie. Probeer te genieten van jullie mooie reis. Sterkte! -
16 September 2010 - 19:54
Fred&Emmy:
We voelen heel diep met jullie mee. We weten wat een verdriet het doet je trouwe viervoeter te verliezen. Het is reeds 16 maanden geleden dat we Jasmine verloren hebben, maar we missen haar nog elke dag even hard. Het enige waar je je mee kan troosten is dat hij een fantastisch leven bij jullie heeft gehad. Probeer zoveel mogelijk op uitstap te gaan en van de dingen te genieten, want de leegte in de camper is het ergste.
Hou jullie taai.
-
16 September 2010 - 19:58
Teuni Hendrik & Boys:
Lieve Inge, beste Rob,
Wat ontzettend spijtig om te horen dat Ike is overleden. Wij begrijpen jullie verdriet heel goed.
Toch hopen wij dat de rest van deze prachtige reis jullie nog veel voldoening zal geven.
Sterkte gewenst om het verlies van zo'n leuk vriendje te verwerken.
Lieve groeten van Teuni, Hendrik, Léon en Toine -
16 September 2010 - 20:36
Joke En Dick:
Dag Rob en Inge,
Jullie verhaal nog maar half gelezen, maar wel het verschrikkelijk bericht over Ike. Wij kunnen redelijk invoelen wat dat voor jullie betekent. Veel sterkte, maar geniet desondanks toch van jullie reis. Wij zitten nu in Boedapest en zullen zaterdag vertrekken naar Roemenie -
16 September 2010 - 21:17
Marga En Ton:
Wat erg van Ike,we weten uit ervaring hoe jullie je nu voelen.Zal nog wel een tijdje duren voordat je over hem met droge tranen kan praten.Jammer maar we hopen dat jullie toch nog kunnen genieten van de mooie reis die je nu maakt. Groetjes en dikke kus en sterkte vanuit Boedapest van Ton en Marga -
16 September 2010 - 21:18
Marga En Ton:
Wat erg van Ike,we weten uit ervaring hoe jullie je nu voelen.Zal nog wel een tijdje duren voordat je over hem met droge tranen kan praten.Jammer maar we hopen dat jullie toch nog kunnen genieten van de mooie reis die je nu maakt. Groetjes en dikke kus en sterkte vanuit Boedapest van Ton en Marga -
16 September 2010 - 21:58
Ellen Roos:
We denken aan jullie.
xxx de buuf -
17 September 2010 - 13:18
Johan En Lennie:
wat verdrietig, Ike zo plotseling gestorven. we leven met jullie mee en zijn ook verdrietig. Veel sterkte, we weten als hondenbezitters wat een gemis het is.
Groeten Johan en Lennie vanuit Budapest -
17 September 2010 - 14:20
Jannie En Arie:
Hoi Inge en Rob, wat verschrikkelijk rot dat Ike niet meer is, we hebben het bijna dagelijks over hem en Max met Erica en Arhold. Zo'n leuke spring in het veld zomaar weg we leven met jullie mee en wensen je heel veel sterkte.
Het plaatsje Nederland, we hadden het gelezen maar we zijn daar niet geweest, wel de Great Smoky Mountains, Fantastisch daar, Als het een beetje weer is moet de Bleu Ridge parway ook prachtig zijn. Toen wij er waren was het mistig en werd er slecht weer verwacht, we hebben hem niet gereden. We zijn vandaar met wat omzwervingen naar de Outer Banks gereden, een waddengbied voor de kust van North Carolina, dat kunnen we iedereen aanbevelen. Ondanks het gemis toch een goede reis nog. -
17 September 2010 - 17:51
Arnold En Erica:
Wat vreselijk het verlies van Ike en dan nog zon eind van huis, dat zomaar achter laten een eigen gegraven graf geeft nog wat liefde mee. Ook Max zal nog vaak zoeken bij jullie naar zijn maatje.Veel liefs we reizen in gedachten mee. Ondanks alles geniet er van. -
17 September 2010 - 19:27
Jim En Tien Lengkeek:
Hoi Rob en Inge,
Wat sneu dat Ike jullie reis niet helemaal heeft kunnen meemaken. We kunnen ons goed indenken hoe verdrietig dat voelt. Veel sterkte en toch ook weer plezier toegewenst voor het laatste stuk. De Indian Summer in de New England staten is prachtig.
Groeten van Jimmy en Tineke. -
18 September 2010 - 18:14
Joke En John De Gier:
We hadden vandaag al gehoord van het overlijden van Ike. We leven erg met jullie mee, want we weten, wat Ike voor jullie betekende. ik hoop, dat deze mooie reis jullie genoeg afleiding geeft, om het verlies wat te verzachten.
Wij zitten nu op een camping aan de rand van het centrum van Boedapest samen met Klaas en Jelma. We hebben vanmorgen in de regen de tweede groep uitgezwaaid. We gaan nog op ons gemak Boedapest bekijken en vrijdag gaat het voor ond gebeuren.
We hebben er zin in en we zullen er iets van maken. We zullen in elk geval op 8 december in Zwolle elkaar ervaringen nader horen. We wensen jullie sterkt bij de rest van jullie mooie reis en uiteraard ook een behouen thuiskomst! -
19 September 2010 - 12:44
Til En Henk:
Wat erg en jammer van jullie reisgenoot.
Vooral nu jullie zo op elkaar aangewezen waren.
Sterkte.
We voelen mee.
Hart.groeten. -
19 September 2010 - 18:53
Greet Bos:
Hallo Inge en Rob,
Niets lijkt me zo akelig als wat jullie meemaakten: zo ver van huis jullie trouwe makkertje te moeten verliezen en bovendien te moeten achterlaten. Ontzettend naar! Ik wens jullie sterkte en hoop dat jullie toch nog wat kunnen genieten van de reis. -
25 September 2010 - 16:17
Bea En Kees:
Nu dat is me wat met Ike,heel erg jammer en heel verdrietig.Wenzen jullie veel sterkte en verder een goede reis al zal die nu wel anders zijn.Zus Lenie en Bob komen 4 Oct.naar Texel in een huisje hier in de Koog dus die zien we wel.
Groetjes B.en K. -
25 September 2010 - 16:23
Bea En Kees:
Type foutje! -
25 September 2010 - 16:24
Bea En Kees:
Type foutje!
Wensen met een s en niet met z.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
