Rood, oranje, geel.
Door: inge
Blijf op de hoogte en volg inge
07 Oktober 2010 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Allereerst wil ik jullie bedanken voor de lieve reacties op de dood van Ike, dat heeft ons goed gedaan. Het is nog steeds vreemd leeg in de auto, op den duur zal het wel wennen.
Vanuit Pennsylvania reden we naar het Eriemeer. De kust volgend kwamen we bij een State Park en besloten daar te overnachten. De prijs leek mee te vallen, 15 dollar, totdat de dame aan het loket me de rekening toeschoof: 26,75! Wat bleek: een toeslag van 5$ omdat we geen inwoners van de staat New York zijn, een toeslag van 4$ omdat het vrijdag was (weekendtarief) en nog 2,75 administratiekosten. Het was al vrij laat, ik heb maar betaald en laten blijken dat ik dit niet erg kon waarderen. Over gelijke behandeling gesproken!
Via de stad Buffalo, waar we makkelijk doorheen reden kwamen we bij de Niagara watervallen. Je denkt dat het een hele kermis is, maar dat viel mee. Het is allemaal goed georganiseerd, grote parkings, bezoekerscentrum en alle enge plekjes keurig met hekken afgezet. Het was niet erg druk, we waren er vroeg en konden alles goed bekijken. De Amerikaanse kant biedt niet het mooiste uitzicht op de 2 watervallen, maar je kunt lopend over de Rainbow-
brug naar Canada, wel paspoort meenemen, want je moet zowel langs de Canadese als de Amerikaanse douane. De Canadese douaneambtenaar was zo aardig een stempel in het paspoort te zetten en hij werd helemaal enthousiast toen hij het stempel van zijn collega in Stewart zag, daar hadden ze een beer gestempeld. De Canadezen hebben het wat commercieler aangepakt, een mooie boulevard, veel winkels en restaurants, grote hotels en casino's. 't Is een hele wandeling, die brug alleen al is een belevenis, zo hoog boven de snelstromende rivier. Op de terugweg moet je nog 50 ct. per persoon in een draaihekje stoppen, dan mag je Amerika weer in.
Verder langs de kust van het Ontariomeer, waar we een paar campings aandeden. Bij een ervan hief ik mijn klaagzang aan over de dure camping; de beheerster van deze stadscamping kreeg medelijden en liet ons een nachtje gratis staan.
We reden een paar dagen door het Adirondack Park, een natuurgebied met bergen en veel meren. Hier kregen we al een eerste indruk van de prachtige herfstkleuren, waar dit deel van Amerika, Nieuw Engeland, bekend om is. Het Adirondack Museum is een soort openluchtmuseum over dit gebied. In diverse gebouwen worden zaken als bosbouw, het vervoer over water en land en het toerisme, dat al in de 19e eeuw op gang kwam, toegelicht. Er staan gerestaureerde vakantiehuizen, helemaal ingericht met meubels van boomstammetjes, kapstokken en voetenbankjes van hertenpootjes, zelfs de bedden zijn opgemaakt met lappendekens. We hadden er een leuke middag.
Het rood, oranje, geel kregen we in de daarop volgende dagen uitbundig te zien. We doorkruisten de staten Vermont en New Hampshire, vooral in deze was het genieten geblazen, de White Mountains vormden echt het hoogtepunt. Het was trouwens vrij druk met bladkijkers, een toeristische attractie is dit zeker.
Het werd ook weer eens tijd om de Soap Opera te bezoeken: dit was de naam van de wasserette (hier laundromat). Jammer genoeg geen opera te horen in deze zaken, meestal een of andere commerciele zender met na ieder liedje veel reclame, waarbij je moeite moet doen om te volgen waar het eigenlijk over gaat. Niet te vergelijken met een wasserette bij ons: hier staan hele batterijen grote machines, ik schat gemiddeld 25 wasmachines en 25 drogers, je hoeft dus nooit te wachten en het kost weinig. Omdat er zoveel gebruik van wordt gemaakt vroegen wij ons af of niemand hier een wasmachine thuis heeft. Dit blijkt wel zo te zijn, alleen mensen die kleinbehuisd zijn hebben er geen. Ook dat kun je weer begrijpen als je in de winkels de afmetingen ziet van de wasmachines die aangeboden worden.
Dat er veel mensen kleinbehuisd zijn werd ons wel duidelijk al rijdend door deze noordelijke staten. Er zijn dorpen met prachtige, goed onderhouden houten villa's, maar er staan ook regelrechte krotten, die soms nog bewoond lijken. Het aantal verlaten huizen is opvallend, er wordt niet gesloopt (vaak wel het gras gemaaid!), de tijd doet het werk En de bewoners? Zij zijn kennelijk verhuisd naar iets goedkopers, zoals een stacaravan ofwel een trailer, zoals dat hier heet. Trailerparken zie je overal, maar er zijn ook veel "losse"trailers her en daar en zelfs die zijn in onze ogen vaak niet meer bewoonbaar. Het is wel duidelijk dat de American Dream enigszins op z'n retour is, hoewel de vlaggen blijven wapperen.
De laatste staat van de VS die we bezoeken is Maine. We besloten hier zoveel mogelijk de kust te volgen, die ronduit schitterend is: een rotskust met inhammen en eilandjes, waar je rustig over vrij smalle wegen kunt rondtuffen. We begonnen in Bath, waar we een rondje door de stad liepen maar dat was meer omdat we ook een keer in het Engelse Bath zijn geweest. We zagen niet veel overeenkomsten, hoewel Nieuw Engeland niet voor niets zo heet.
Een van de mooiste delen van de kust vonden we het Acadia Nationaal Park, dat ligt op Mount Desert Island. Het eiland is door een brug verbonden met het vasteland en zoals gebruikelijk heeft de National Park Service er weer iets moois van gemaakt. Er is een rondweg door het park langs alle hoogtepunten met uitzichten over de omringende zee.Het letterlijk hoogste punt, Mount Cadillac, is zelfs per auto bereikbaar en vandaar, op 460 m. hoog, heb je een prachtig uitzicht rondom over de baaien en de rotsachtige eilanden. We hadden geluk met het heldere weer, de fotograaf was tevreden. Wat we ons afvroegen: is de naam van de berg ook de naamgever van het automerk of andersom? Wie helpt ons uit de droom? Omdat we nu eenmaal in Maine waren moesten we eens van de producten van de zee proeven. Overal wordt geadverteerd met "lobster"(kreeft) en je kunt in al die restaurants een hele kreeft, al dan niet levend, bestellen. Je krijgt hem natuurlijk wel gekookt voorgezet. We durfden nog niet zo goed, wel hebben we bekeken hoe anderen het doen. Je moet een grote slab om, krijgt een soort notenkraker en dan aan de gang. De kunst is om het vlees uit de scharen en overige delen te plukken. Toen Rob dat allemaal zag was het commentaar: daar begin ik niet aan! De eerste keer bestelden we dan ook mosselen, die heerlijk waren, gekookt met veel knoflook. In dit gezellige restaurantje zat een club senioren in de kleinkinderen en bruiloften fase. Er worden foto's uitgewisseld, waarop een levendig gesprek ontstond. Telkens als er iemand even zweeg was er een dame die luidkeels O my god! riep, met zo'n overdreven uithaal. Toen dat omg-woord ongeveer 10 keer gevallen was begonnen wij te wachten op de volgende. Op 't laatst durfden we elkaar niet meer aan te kijken, bang voor de slappe lach. Die bak met mosselen raakte desondanks leeg. Bij ons volgende etentje verzamelde ik moed en bestelde "lobster roll".ik had begrepen dat dat een broodje is gevuld met stukjes kreeft. Dat bleek zo, er zat heel wat kreeftenvlees op en het smaakte goed. Nu hoop je alleen maar dat de broodjes niet worden gevuld met het vlees dat andere gasten niet uit hun kreeft gepeuterd kregen, maar er zaten herkenbare stukjes in mijn broodje. Rob at zalm, die lafaard.
Zo, dit was het verhaal over het laatste deel Amerika, we rijden nu naar het Noorden en steken dan de grens met Canada over.
Jullie horen nog van ons, allemaal hartelijke groeten van Rob en Inge.
Vanuit Pennsylvania reden we naar het Eriemeer. De kust volgend kwamen we bij een State Park en besloten daar te overnachten. De prijs leek mee te vallen, 15 dollar, totdat de dame aan het loket me de rekening toeschoof: 26,75! Wat bleek: een toeslag van 5$ omdat we geen inwoners van de staat New York zijn, een toeslag van 4$ omdat het vrijdag was (weekendtarief) en nog 2,75 administratiekosten. Het was al vrij laat, ik heb maar betaald en laten blijken dat ik dit niet erg kon waarderen. Over gelijke behandeling gesproken!
Via de stad Buffalo, waar we makkelijk doorheen reden kwamen we bij de Niagara watervallen. Je denkt dat het een hele kermis is, maar dat viel mee. Het is allemaal goed georganiseerd, grote parkings, bezoekerscentrum en alle enge plekjes keurig met hekken afgezet. Het was niet erg druk, we waren er vroeg en konden alles goed bekijken. De Amerikaanse kant biedt niet het mooiste uitzicht op de 2 watervallen, maar je kunt lopend over de Rainbow-
brug naar Canada, wel paspoort meenemen, want je moet zowel langs de Canadese als de Amerikaanse douane. De Canadese douaneambtenaar was zo aardig een stempel in het paspoort te zetten en hij werd helemaal enthousiast toen hij het stempel van zijn collega in Stewart zag, daar hadden ze een beer gestempeld. De Canadezen hebben het wat commercieler aangepakt, een mooie boulevard, veel winkels en restaurants, grote hotels en casino's. 't Is een hele wandeling, die brug alleen al is een belevenis, zo hoog boven de snelstromende rivier. Op de terugweg moet je nog 50 ct. per persoon in een draaihekje stoppen, dan mag je Amerika weer in.
Verder langs de kust van het Ontariomeer, waar we een paar campings aandeden. Bij een ervan hief ik mijn klaagzang aan over de dure camping; de beheerster van deze stadscamping kreeg medelijden en liet ons een nachtje gratis staan.
We reden een paar dagen door het Adirondack Park, een natuurgebied met bergen en veel meren. Hier kregen we al een eerste indruk van de prachtige herfstkleuren, waar dit deel van Amerika, Nieuw Engeland, bekend om is. Het Adirondack Museum is een soort openluchtmuseum over dit gebied. In diverse gebouwen worden zaken als bosbouw, het vervoer over water en land en het toerisme, dat al in de 19e eeuw op gang kwam, toegelicht. Er staan gerestaureerde vakantiehuizen, helemaal ingericht met meubels van boomstammetjes, kapstokken en voetenbankjes van hertenpootjes, zelfs de bedden zijn opgemaakt met lappendekens. We hadden er een leuke middag.
Het rood, oranje, geel kregen we in de daarop volgende dagen uitbundig te zien. We doorkruisten de staten Vermont en New Hampshire, vooral in deze was het genieten geblazen, de White Mountains vormden echt het hoogtepunt. Het was trouwens vrij druk met bladkijkers, een toeristische attractie is dit zeker.
Het werd ook weer eens tijd om de Soap Opera te bezoeken: dit was de naam van de wasserette (hier laundromat). Jammer genoeg geen opera te horen in deze zaken, meestal een of andere commerciele zender met na ieder liedje veel reclame, waarbij je moeite moet doen om te volgen waar het eigenlijk over gaat. Niet te vergelijken met een wasserette bij ons: hier staan hele batterijen grote machines, ik schat gemiddeld 25 wasmachines en 25 drogers, je hoeft dus nooit te wachten en het kost weinig. Omdat er zoveel gebruik van wordt gemaakt vroegen wij ons af of niemand hier een wasmachine thuis heeft. Dit blijkt wel zo te zijn, alleen mensen die kleinbehuisd zijn hebben er geen. Ook dat kun je weer begrijpen als je in de winkels de afmetingen ziet van de wasmachines die aangeboden worden.
Dat er veel mensen kleinbehuisd zijn werd ons wel duidelijk al rijdend door deze noordelijke staten. Er zijn dorpen met prachtige, goed onderhouden houten villa's, maar er staan ook regelrechte krotten, die soms nog bewoond lijken. Het aantal verlaten huizen is opvallend, er wordt niet gesloopt (vaak wel het gras gemaaid!), de tijd doet het werk En de bewoners? Zij zijn kennelijk verhuisd naar iets goedkopers, zoals een stacaravan ofwel een trailer, zoals dat hier heet. Trailerparken zie je overal, maar er zijn ook veel "losse"trailers her en daar en zelfs die zijn in onze ogen vaak niet meer bewoonbaar. Het is wel duidelijk dat de American Dream enigszins op z'n retour is, hoewel de vlaggen blijven wapperen.
De laatste staat van de VS die we bezoeken is Maine. We besloten hier zoveel mogelijk de kust te volgen, die ronduit schitterend is: een rotskust met inhammen en eilandjes, waar je rustig over vrij smalle wegen kunt rondtuffen. We begonnen in Bath, waar we een rondje door de stad liepen maar dat was meer omdat we ook een keer in het Engelse Bath zijn geweest. We zagen niet veel overeenkomsten, hoewel Nieuw Engeland niet voor niets zo heet.
Een van de mooiste delen van de kust vonden we het Acadia Nationaal Park, dat ligt op Mount Desert Island. Het eiland is door een brug verbonden met het vasteland en zoals gebruikelijk heeft de National Park Service er weer iets moois van gemaakt. Er is een rondweg door het park langs alle hoogtepunten met uitzichten over de omringende zee.Het letterlijk hoogste punt, Mount Cadillac, is zelfs per auto bereikbaar en vandaar, op 460 m. hoog, heb je een prachtig uitzicht rondom over de baaien en de rotsachtige eilanden. We hadden geluk met het heldere weer, de fotograaf was tevreden. Wat we ons afvroegen: is de naam van de berg ook de naamgever van het automerk of andersom? Wie helpt ons uit de droom? Omdat we nu eenmaal in Maine waren moesten we eens van de producten van de zee proeven. Overal wordt geadverteerd met "lobster"(kreeft) en je kunt in al die restaurants een hele kreeft, al dan niet levend, bestellen. Je krijgt hem natuurlijk wel gekookt voorgezet. We durfden nog niet zo goed, wel hebben we bekeken hoe anderen het doen. Je moet een grote slab om, krijgt een soort notenkraker en dan aan de gang. De kunst is om het vlees uit de scharen en overige delen te plukken. Toen Rob dat allemaal zag was het commentaar: daar begin ik niet aan! De eerste keer bestelden we dan ook mosselen, die heerlijk waren, gekookt met veel knoflook. In dit gezellige restaurantje zat een club senioren in de kleinkinderen en bruiloften fase. Er worden foto's uitgewisseld, waarop een levendig gesprek ontstond. Telkens als er iemand even zweeg was er een dame die luidkeels O my god! riep, met zo'n overdreven uithaal. Toen dat omg-woord ongeveer 10 keer gevallen was begonnen wij te wachten op de volgende. Op 't laatst durfden we elkaar niet meer aan te kijken, bang voor de slappe lach. Die bak met mosselen raakte desondanks leeg. Bij ons volgende etentje verzamelde ik moed en bestelde "lobster roll".ik had begrepen dat dat een broodje is gevuld met stukjes kreeft. Dat bleek zo, er zat heel wat kreeftenvlees op en het smaakte goed. Nu hoop je alleen maar dat de broodjes niet worden gevuld met het vlees dat andere gasten niet uit hun kreeft gepeuterd kregen, maar er zaten herkenbare stukjes in mijn broodje. Rob at zalm, die lafaard.
Zo, dit was het verhaal over het laatste deel Amerika, we rijden nu naar het Noorden en steken dan de grens met Canada over.
Jullie horen nog van ons, allemaal hartelijke groeten van Rob en Inge.
-
07 Oktober 2010 - 17:27
Jelma En Klaas:
Wat weer een gezellig verslag.Liefs en geniet. -
08 Oktober 2010 - 12:33
Hans En Riet:
Toch nog kunnen genieten van het laatste gedeelte van jullie rondreis zonder Ike. Nog heel veel plezier op jullie laatste 23 dagen van de reis.
Groetjes Hans en Riet -
08 Oktober 2010 - 21:36
Greet Bos:
De Niagara watervallen, die zou ik ook wel eens willen zien, lijkt me enorm indrukwekkend. Fijn dat jullie toch een beetje kunnen genieten. Goede reis verder gewenst.
Groetjes, Greet. -
09 Oktober 2010 - 12:16
Judith En Nanning:
Rob en Inge,
Wat hebben we weer genoten van jullie verslag. Judith is nu zelfs jaloers dat ze niet bij jullie is aan de oostkust. De verslagen zijn weer uitgeprint en de kaarten ingetekend.Dat is ook erg leuk werk, want je reist zo lekker mee op Google Maps. Je kunt zelfs de te duur betaalde camping zien liggen. Groetjes Judith -
11 Oktober 2010 - 11:38
Til En Henk:
wij vinden Rob een held.
Worden de kreeften niet levend in heet water gekookt?Moet er niet aan denken!
Wat moeten de kleuren prachtig zijn. We vonden Luxemburg altijd al byzonder.
Blijf genieten!
Hartelijke groeten. -
25 Oktober 2010 - 11:05
Teuni En Hendrik&boy:
Lieve Rob en Inge,
Geweldig dit verslag. Wij leven mee met jullie, ook nu Ike er niet meer is.Er ligt een uitnodiging voor een reunie bij jullie thuiskomst; hopen jullie te zien op 20 nov en nog veel enthousiaste verhalen van jullie te horen.
Veel liefs -
26 Oktober 2010 - 07:08
Klaas En Jelma:
Veel succes met jullie laatste dagen op een ander continent.Goede vlucht en een veilige thuiskomst.Tot ziens in Nederland -
26 Oktober 2010 - 14:15
Els:
wat hebben we genoten van je verslag Inge, heel leuk geschreven!!!!
En nu naar huis..... dat zal wel heel moeilijk en verdrietig worden. We denken aan jullie en wensen jullie heel veel sterkte. Er zullen wel een paar traantjes geplengd worden bij het instappen. Heel veel liefs van ons
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
