Recycled teenagers!

Ja, dat zijn wij! Deze woorden stonden op een van de vele RV's (campers etc) die in de VS en Canada rondrijden. De bewoners zijn ouderen, zoals wijzelf die aan hun tweede jeugd bezig zijn na het werkzame leven. Zij zwerven rond, overal kom je ze tegen en ook heel vaak zijn ze nieuwsgierig naar onze auto, die zo allemaal heel mooi en zo'n handig formaat vinden. Soms wil er wel eens iemand binnen kijken, Rob roept altijd meteen Kopen? Wij laten alles zien, het kleine badkamertje, de wc met dagtank, geen airco en dan zie je ze denken, nee dan toch maar onze eigen wagen: formaat touringcar of nog groter. Je ontmoet ze bij de Walmart,(camping-parking) en zo werden wij weer een stukje wijzer. Sommige Walmarts hebben bordjes opgehangen: verboden te overnachten. Wij hebben een paar keer een andere plek gezocht als we dat troffen, maar de Amerikanen doen dat niet. Ze blijven staan en redeneren: als we weg moeten horen we dat wel en de politie kan ons niets maken als de Walmart ze niet roept. Nu, voor ons een nieuw gezichtspunt wat we niet hadden verwacht van de nogal strikte Amerikanen: de wet is de wet!
Deze stoffige teenagers gingen dus de staten Washinton en Oregon bekijken. Het plan was zoveel mogelijk de kust te volgen, het eerste doel was het Nat.Park Olympic Mountains met enorme bergen en regenwoud. De bergen zagen we bij stralend weer en de met sneeuw bedekte toppen waren schitterend. We overnachtten op een camping met oud bos, we waren omringd door enorme sparren en ceders, indrukwekkend maar vroeg donker. Het Hoh rainforest ligt aan de andere kant van het park, daar is een pad langs oude bomen die allemaal dik met mos begroeid zijn, de bomen zijn wel 40 m. hoog en van de takken hangen hele gordijnen mos naar beneden. Ook hier stonden enorme naaldbomen, voor de liefhebbers de namen: sitka, douglas en hemlocksparren. Ondanks de grote droogte stookte iedereen nog vrolijk een vuurtje op de camping, we hoorden op de radio dat in Canada nog heel veel bosbranden zijn, daar mag nergens meer worden gestookt. We hadden maiskolven gekocht, maar ik twijfelde aan de kooktijd. Op de camping zat een stel, waarvan ik dacht: echte Canadezen, die weten het. Zij met zo'n houthakkershemd en allebei lekker bij het vuur. Dus ik eropaf met de mais en laten het nu Duitsers zijn! We moesten er allemaal om lachen, mais is met een half uurtje gaar, met een beetje boter, zout en peper smaakt het heerlijk.
Aan de weg uit dit park staat een sitkaspar van 500-550 jaar oud, hij is ongeveer 90 m. hoog.
De kust volgen lukte niet zo erg, alle campings waren vol en we belandden bij de Walmart in Aberdeen.
Een onrustige nacht met verkeerslawaai en toeterende treinen, de spoorbaan liep langs de parking. Dan voel je 's morgens dat je geen echte teenager meer bent. Rob 's morgens: er zit een grote uil op het dak van de winkel, eropaf met de camera en dat beest bleef maar zitten! Wat denk je? een tuinornament geplaatst door een grapjas, er staat een bewakingscamera bij, het personeel zal wel hartelijk lachen om alle sufferds.
We gingen op weg naar Mount St.Helens Nat. Monument, een behoorlijk lange rit, maar de moeite waard. 30 jaar geleden is het dat deze vulkaan uitbarstte, de dagen waren al kleine aardbevingen gemeten en er had zich een grote lavamassa aan de noordkant gevormd. Een zware aardbeving veroorzaakte de uitbarsting, waarbij de noordwand van de vulkaan werd weggeblazen en de berg in een keer 400 m. lager werd. Een stormwind van hete gassen en as blies door de vallei, 57 mensen en tienduizenden dieren kwamen om. De uitbarsting heeft sporen in het landschap gemaakt waar je stil van wordt. Er is een bezoekerscentrum waar een film over de ramp wordt getoond en op een maquette kun je precies zien tot waar de modderstromen kwamen. Op de terugweg kijk je toch anders naar het landschap, de plantengroei komt langzaam terug en heel veel nieuw bos is aangeplant, maar de kale vlaktes zijn er nog.
Om in Oregon te komen moesten we de Lewis-Clarkbrug over de Columbia rivier nemen, een hoge brug over breed water, waar je aan beide kanten kunt zien waar al het hout uit deze bosrijke staten terechtkomt, enorme stapels stammen liggen er, bergen zaagsel en overal zagerijen. We reden naar de noordpunt van Oregon, daar is een uitgestrekt duingebied. In de haven van de stad Astoria zagen we zeeleeuwen, uitgestrekt op de steigers en vechtend voor hun plekje. De zwemmers proberen erop te klimmen, maar worden meestal weer te water geduwd, het is ee enig gezicht en het geblaf is op grote afstand te horen. De kust van Oregon is prachtig, maar druk, het is ons maar een keer gelukt op een camping bij de zee te staan, meestal was alles vol. Deze afwisselende kust van beboste heuvels, steile rotsen en enorme zandstranden, waar we steeds mooi weer hadden, volgden we zo'n 400 km.
tot we afsloegen het binnenland in, hier was het ineens een stuk warmer. De thermometer in de auto wees 40 graden aan! Het was hier veel rustiger en een schaduwrijke camping met douches zorgde voor afkoeling.
Crater Lake Nat. Park stond hierna op het programma, de naam zegt het: een kratermeer, waar een weg omheen loopt. Omdat je hoog boven het meer rijdt - diepe afgronden!- heb je een prachtig uitzicht op het intens blauwe water en de omringende bergen. Er is bos omheen en we zagen een flinke bosbrand, niet al te ver weg. Toen ik daarnaar vroeg in het bezoekerscentrum zei de parkwachter: o ja dat is dat en dat vuur, het brandt al een paar dagen, maar is onder controle. Ze zijn er helemaal aan gewend, zo nu en dan een flinke fik. De camping ligt op 1800 m. hoogte en dat was 's nachts goed te voelen, 's morgens 8 graden in de auto en buiten 3!
Rob had vanaf Crater Lake een route uitgezet via een weg door een verlaten gebied. Hij sprak daarover met een man uit Californie, die zei dat moet je niet doen, dat is een slechte weg en er rijdt niemand. Hij had een verhaal over mensen met autopech, die omgekomen waren. Je kent Rob: het plan werd gewoon uitgevoerd en eigenlijk was er niets bijzonders, de weg was goed, wel eenzaam maar niet alleen. En een schitterend landschap: eerst nog, steeds minder bomen tot alleen een steppe overbleef. Bergruggen en vlakten wisselden elkaar af, we zagen veel dieren: ibissen, kluten, pronghorns (een soort antilope) en zwarte ezels.
In Winnemucca (Nevada) hebben we op een fairground overnacht. Dit is een soort evenemententerrein en de evenementen hebben hier voornamelijk met paarden en cowboys te maken. We stonden tussen de paardentrailers en werden uitgenodigd in de grote hal te komen kijken naar kampioenschappen team roping. Dit is een echte wildwestsport, 2 ruiters moeten een kalf zien te vangen, dat wordt losgelaten voordat zij van start gaan. Het vangen gebeurt met een lasso, eerst om de kop en de tweede man de achterpoten, ook met een lasso. Het gaat in een razend tempo door de bak, het kalf weet precies waar de uitgang is en meestal lukt het niet om hem tot stilstand te brengen. De kop vaak wel, als de 2 pootjes vast ook lukt, telt het. Er is een scheidsrechter, als de lasso om de kop of de poten zit moet de ruiter meteen het touw laten vieren, zodat het dier niet al te veel pijn heeft. Echt cowboywerk dus. Het was wel leuk om te zien maar volgens zou in Nederland een storm van protest opsteken bij zulke voorstellingen. Op het terrein zelf staan alle deelnemers met hun trailers, pickups enz. Iedereen heeft een grote hoed op en er wordt druk geoefend met een nepkalf, een soort ijzeren frame op glijders met een kop met horens en nog 2 losse pootjes aan de achterkant. Een klein jongetje dat we bezig zagen kon het al aardig, maar zijn vader, die kennelijk deelnemer was deed het moeiteloos.
Vanaf Winnemucca namen we de weg door de zoutwoestijn, het Great Salt Lake, dat grotendeels droog is. Warm was het niet, er stond een frisse wind, maar het zonlicht was erg schel aan je ogen door het witte zout. Salt Lake City aan de andere kant is een grote stad, waar we wat verloren rondreden, op zoek naar een overnachtingsplek. Uiteindelijk een Walmart gevonden, maar een onrustige nacht met treinen en onweer. 's Morgens besloten we gauw de stad uit te gaan, we waren op weg naar de Nat. Parken Canyonland en The Arches. Door de heksenketel van het verkeer, dat 6-baans de stad doorraast, vonden we gelukkig de juiste weg. We hadden het idee, dat de hele bevolking van de staat Utah In Salt Lake City en omstreken woont, want de rest is erg leeg.