Afscheid van Canada.
Door: inge
Blijf op de hoogte en volg inge
28 Oktober 2010 | Canada, Halifax
Op 8 oktober staken we bij Presqu'Ile de grens VS-Canada weer over. Het laatste deel van onze reis voerde ons door de provincies New Brunswick en Nova Scotia.Omdat we heel ruim in de tijd zaten moesten we een daglimiet aan kilometers hanteren en dat zorgde voor veel pauzes op mooie plekjes. Die waren er volop, het eerste stuk volgden we de St.Johnrivier en hier waren de herfstkleuren ook weer heel wat foto's waard. Via Fredericton naar de stad St. John, waar de camping in een aardig stadspark ligt. St. John ligt aan de Fundybaai, waar je grote verschillen tussen eb en vloed hebt, meters zelfs, maar het hoge water viel meestal in de uren, die wij in ons bed doorbrachten. Die nachten werden langer naarmate het kouder werd.
Na de Fundyroute volgde de zeesterren route, een stuk kust van New Brunswick waar veel Franstaligen wonen. Acadiers heten ze, afstammelingen van Franse pioniers, die zich hier al in de 17e eeuw vestigden. Hun Franse gevoel blijkt uit de driekleur die overal wappert, het verschil met de Franse vlag is een gele ster in de blauwe baan. De ster staat voor Maria, het katholieke geloof heeft hier de overhand, enorme kerken tref je aan.
De route bracht ons bij de Confederationbrug naar Prins Edward Eiland, PEI kortweg. De brug werd in 1998 geopend, is 2 kilometer lang en gebouwd in een slinger. Het eiland was zo niet langer afhankelijk van de veerboten, die in de winter vaak uitvielen. Nu gaat de brug ook wel eens dicht: als het hard waait mogen er geen vrachtwagens over en dan hoor je op de radio klagende chauffeurs die moeten wachten op parkeerplaatsen zonder toilet of douche.
Het zuidelijke deel van Nova Scotia hadden we in het begin van de reis overgeslagen, nu hadden we daar alle tijd voor: eerst langs de andere kant van de Fundybaai,en vervolgens een stuk Acadische kust, die aansluit op de vuurtorenroute. Langs de zuidkust, die prachtig is met rotsstranden en vlaktes begroeid met vuurrode struiken, zagen we diverse vuurtorens, meestal niet meer in gebruik en natuurlijk de bekendste van Canada in Peggy's Cove.
Omdat de meeste campings al gesloten zijn, zelfs voor de provinciale parken hangt een ketting,hebben we vaak "vrij"gestaan, een keer bij een kerk, toevallig op zondag, zodat we vroeg ons bed uit moesten om de kerkgangers niet te storen. Ook een keer in een jachthaventje tussen boten, die al jaren geen water meer hadden gezien. Het Kejimkujik Nat. Park verschafte ons een prachtige wandeling naar een strand met spierwit zand en enorme rotsen, waar we een paar zeehonden zagen. Ze waren iets te ver weg voor foto's.
Langs deze kust liggen oude stadjes, die een lange geschiedenis van handelaren, scheepsbouwers en vissers hebben. De mooie houten huizen zijn in vrolijke kleuren geschilderd en in Mahone Bay heb je zelfs uitzicht op 3 houtbouw kerken naast elkaar aan het water!
Bij Peggy's Cove was de laatste overnachtingsplaats in de camper. Omdat het weer slechter werd en het vooral 's nachts koud was zijn we een dag eerder dan gepland naar Halifax gereden, waar het hotel gelukkig ruimte had.
En vandaaruit schrijf ik dit laatste verslag, de auto staat in de haven en wij vliegen morgenavond naar Frankfurt.
We kijken terug op een prachtige reis die ook altijd wat verdriet zal oproepen omdat we Ike verloren.
Alle lezers van deze verhalen bedankt voor jullie reacties en tot horens of ziens!
Foto's op: robert1758
Na de Fundyroute volgde de zeesterren route, een stuk kust van New Brunswick waar veel Franstaligen wonen. Acadiers heten ze, afstammelingen van Franse pioniers, die zich hier al in de 17e eeuw vestigden. Hun Franse gevoel blijkt uit de driekleur die overal wappert, het verschil met de Franse vlag is een gele ster in de blauwe baan. De ster staat voor Maria, het katholieke geloof heeft hier de overhand, enorme kerken tref je aan.
De route bracht ons bij de Confederationbrug naar Prins Edward Eiland, PEI kortweg. De brug werd in 1998 geopend, is 2 kilometer lang en gebouwd in een slinger. Het eiland was zo niet langer afhankelijk van de veerboten, die in de winter vaak uitvielen. Nu gaat de brug ook wel eens dicht: als het hard waait mogen er geen vrachtwagens over en dan hoor je op de radio klagende chauffeurs die moeten wachten op parkeerplaatsen zonder toilet of douche.
Het zuidelijke deel van Nova Scotia hadden we in het begin van de reis overgeslagen, nu hadden we daar alle tijd voor: eerst langs de andere kant van de Fundybaai,en vervolgens een stuk Acadische kust, die aansluit op de vuurtorenroute. Langs de zuidkust, die prachtig is met rotsstranden en vlaktes begroeid met vuurrode struiken, zagen we diverse vuurtorens, meestal niet meer in gebruik en natuurlijk de bekendste van Canada in Peggy's Cove.
Omdat de meeste campings al gesloten zijn, zelfs voor de provinciale parken hangt een ketting,hebben we vaak "vrij"gestaan, een keer bij een kerk, toevallig op zondag, zodat we vroeg ons bed uit moesten om de kerkgangers niet te storen. Ook een keer in een jachthaventje tussen boten, die al jaren geen water meer hadden gezien. Het Kejimkujik Nat. Park verschafte ons een prachtige wandeling naar een strand met spierwit zand en enorme rotsen, waar we een paar zeehonden zagen. Ze waren iets te ver weg voor foto's.
Langs deze kust liggen oude stadjes, die een lange geschiedenis van handelaren, scheepsbouwers en vissers hebben. De mooie houten huizen zijn in vrolijke kleuren geschilderd en in Mahone Bay heb je zelfs uitzicht op 3 houtbouw kerken naast elkaar aan het water!
Bij Peggy's Cove was de laatste overnachtingsplaats in de camper. Omdat het weer slechter werd en het vooral 's nachts koud was zijn we een dag eerder dan gepland naar Halifax gereden, waar het hotel gelukkig ruimte had.
En vandaaruit schrijf ik dit laatste verslag, de auto staat in de haven en wij vliegen morgenavond naar Frankfurt.
We kijken terug op een prachtige reis die ook altijd wat verdriet zal oproepen omdat we Ike verloren.
Alle lezers van deze verhalen bedankt voor jullie reacties en tot horens of ziens!
Foto's op: robert1758
-
29 Oktober 2010 - 01:09
Fred.emmy:
Wij hebben bijna drie maanden in de Atlantic Provinces (helemaal tot in Labrador) en Gaspe doorgebracht en wij vonden het een van de mooiste delen van Canada. Goede reis terug voor jullie beiden en de camper.
Groetjes
Fred en Emmy -
29 Oktober 2010 - 06:55
Klaas En Jelma:
Bedankt voor de mooie verslagen en een goede reis en gezond weer thuis.
Groetjes. -
29 Oktober 2010 - 09:22
Greet Bos:
Bedankt weer voor jullie verslag en ik wens jullie een goede vlucht en behouden aankomst! -
29 Oktober 2010 - 18:45
Jannie En Arie:
Bedankt voor jullie mooie verslagen en ja, oost Canada is prachtig maar helaas niet erg bekend bij Nederlanders. Nog een paar dagen en jullie zijn thuis, wij nog een week of 3, 8 november in Venetie en een dag of 10 later thuis.
Goede vlucht naar huis en tot ziens, -
05 November 2010 - 10:49
Til En Henk:
Dank dat we ook genoten hebben van jullie reis.
Fijn dat julie weer goed thuis gekomen zijn.
Kom eerst maar tot rust en dan horen we of zien we elkaar weer.
Hart. groeten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
