Cape Breton Island en NewFoundland.

Maandag 17/5 mochten wij de auto afhalen in de haven van Halifax. Toch spannend of hij er echt stond! Na bezoeken aan scheepsagent en douane, waarbij Ike weer volop aandacht kreeg (zelfs de douanedames kwamen achter het glas vandaan om te knuffelen) per taxi naar de haven en 't ging zo vlot, om 10 uur reden we weg.Alles uit het hotel in de auto geladen, wat een geluk dat we die 2 kooien al kwijt waren! en op weg naar een camping in de buurt. De rest van de dag besteed voordat alles een beetje geordend was.
De volgende dagen hebben we de Oostkust van Nova Scotia gevolgd, een prachtige kust met baaien en bossen en we boften met mooi weer.
Op de tweede camping hebben wij het Joop-verhaal opgehangen, we vinden de campings nogal duur, 30 dollar vraagt men. Joop zei dan: ik ben hier een half jaar en als ik iedere dag 30 dollar moet betalen kan ik maar 2 maanden blijven. Dat werkte op deze camping: voor 15 dollar mochten we een nachtje staan en ook de volgende dagen lukte het ons om de goedkoopste plekjes te bemachtigen.
Rob heeft zich op de vogels geworpen, er zijn er al 3 gespot, het boek van Arie en Jannie heeft zijn nut.
Via een dam reden we het Cape Breton Island op, eerst helemaal naar N.Sydney om te boeken voor de boot naar Newfoundland (hier uitgesproken als Nufundlend). Varen kon pas twee dagen later, dus we zouden eerst een rondje maken. Nu, dat viel tegen, we hebben ons verkeken op de afstand en de toestand van de weg, het leek soms wel een kermisattractie, zo sprongen wij over 't asfalt. We belandden bij een camping waarvan de eigenaar een Engelse meneer was. Rob zei tegen hem dat dacht ik al te zien.Hoe dan? grote bril en bleek koppie! hij kon er wel om lachen.
Onderweg zagen we de eerste dieren, coyote en bald eagle.
Omdat het geregend had zaten we prompt vast op het gras, een aardige Canadees met een 4-wieldrive bood spontaan aan ons er even uit te trekken.
De telefoon is een verhaal apart: Canada heeft veel providers, die alleen in bepaalde delen service geven. Voor ons werd het zo ingewikkeld om een Canadese simkaart te kopen, dat we het hebben opgegeven. We zijn dus telefonisch niet bereikbaar.
De boot naar NFL vertrok precies op tijd, maar was 3/4 uur vertraagd, er was een harde wind, je kon haast niet aan dek zijn.Het schip heette MS Caribou en was al vrij oud. Er bleek al eerder een Caribou op deze oversteek gevaren te hebben, in 1925 gebouwd in Rotterdam en in 1942 getorpedeerd door een Duitse onderzeeer. De huidige Caribou gaat er volgend jaar uit, de veerdienst Marine Atlantic gaat grotere schepen inzetten, er zijn nu te lange wachttijden, vooral voor vrachtverkeer.Rob had de kaart mee aan boord, in geval van schipbreuk wist hij dan welke kant op te zwemmen! We gingen als 2e auto van de boot Port aux Basques in, waar we meteen rechtsaf sloegen, de kustweg op en zo lieten we de hele massa achter ons, die gelijk de TCH (Trans Canada Highway) opstoof. Ons doel was Rose Blanche, het einde van de zuidelijke kustweg 40 km. verder en wat een mooie weg! Lage rotskust met veenachtig gebied erachter, vol met watertjes van poel tot flinke baai. De avondzon zorgde voor extra schoonheid. In Rose Blanche staat een kleine vuurtoren, die helemaal is gerestaureerd en in oude staat, dus als woonhuis van de vuurtorenwachter en zijn gezin, is teruggebracht. 't Was een heel eind lopen, maar we konden nog terecht. Het is een soort werkverschaffing voor het dorp, we kochten een kaartje en twee dames gingen in gezwinde pas voorop, wij volgden met Ike wat langzamer. Ike mocht niet mee naar binnen, zodat de lieve dames hun verhaal twee keer moesten houden. Dat vonden ze niet erg, een door de overheid betaalde functie van 9 - 21 uur is het.
Ons volgende doel was Burgeo, ook aan de zuidkust, maar je moet eerst terug naar de veerhaven, dan de TCH op en na 50 km. afslaan en vervolgens 150 km naar Burgeo. Hier moesten volgens de boekjes kuddes van duizenden kariboe's (soort rendier) rondlopen. nu, 150 km heen en 150 km dezelfde weg terug en geen kariboe gezien, alleen 1 jonge eland. Veel sporen van elanden en zelfs een afdruk van een berenpoot, die ik eerst voor een mensenvoet wilde aanzien (struisvogel is bang van beren).
Eenmaal weer terug op de TCH verder naar 't Noorden, Twillingate is het doel.Daar zou een boottocht gemaakt kunnen worden waarbij je ijsbergen en walvissen te zien krijgt. Prachtig weer op de rit erheen, wat een landschap,baaien, bossen 't wordt haast een eentonig verhaal. We zijn te vroeg, in Twillingate vaart nog geen bootje, dus dezelfde weg terug. Op de weg naar Twillingate passeerden we een natuurpark dat Dildo Run heet. We hebben ons er maar niet in gewaagd, we willen niet weten wat daar gebeurt!
Het laatste park op NFL was Gros Morne, een stuk westkust van het eiland met oude bergen, waar delen van de oorspronkelijke aardmantel aan de oppervlakte liggen en waar voor het eerst de theorie van de schuivende en botsende aardschollen is ontwikkeld.
Het park heeft prachtige uitzichten op die bergen en op zeearmen, die diep het land ingaan. In deze wildernis zagen we 3 elanden en een zeearend (bald eagle) die rustig op een steen zat in de rivier, zodat Rob foto's kon maken vanuit de auto.
Ike was blij dat hij even eruit mocht,zijn lieveling de egel mee en deze prompt te water. Durfde hem zelf niet eruit te halen, de lange bezem bracht redding.
Voordat we mochten inschepen voor de terugtocht naar het vasteland moesten we door de plantencontrole. Een dame in een oranje vestje zei iets onduidelijks over quarantaine en aardappels, het resultaat was dat er een zakje met 3 aardappels in beslag werd genomen, maar gelukkig zag ze een tweede zakje met 7 stuks over het hoofd. Nu denk je wat zijn nu aardappels, maar ze kosten hier wel 3 dollar per kilo! Achteraf hebben we er hartelijk om gelachen, wat een rarigheid.
De boot van de terugweg was een moderne uitvoering, maar bleek niet echt geschikt. Het waaide stevig en toen we de haven van N.Sydney in moesten lukte dit niet, de boot kon door de wind niet draaien! We gingen terug en 't kon wel een uurtje duren voor de wind ging liggen, werd ons medegedeeld. Nu, dat werden dus 3 uur vertraging met heen en weer varen in de baai en eindelijk lukte het ter nauwernood, er werden geen aanlegsteigers geraakt. We begrepen van de bemanning dat er een schroef niet werkte, waardoor het draaien niet goed lukte. Ike was wel erg blij toen we er weer waren en de nacht hebben we nogmaals doorgebracht op de 10 dollar camping,de man herkende ons, zo gaat dat met die pingelaars. Midden in de nacht wakker geschrokken van een passerende trein, ze toeteren hier keihard alsof er hordes mensen op het spoor lopen. Nu op naar het volgende park, Cape Breton Highlands, daarover in het volgende verslag.