Kru-kru, of toch niet?

Omdat we vroeg op de camping Quebec waren wilden we 's middags meteen naar de stad. Het busje van de camping reed nog niet dus werd het de stadsbus. Nu dat was een heel gedoe, van tevoren kaartjes kopen in een winkel bij de halte, waar we een kwartier voor moesten lopen. Toen eindelijk de bus kwam duurde het ruim 90 min. voor we in het centrum waren, je moet ook nog een keer overstappen. Strippenkaarten kent men niet en al helemaal geen OV chip, je geeft je kaartje af, vraagt om een overstapje en krijgt een bonnetje terug. De volgende dag hetzelfde, alleen meer geluk met de aansluiting.
Quebec is een aardige stad, die wat klimwerk vergt, want op een heuvel aan de rivier gebouwd. We wandelden rond de citadel, waar je een prachtig uitzicht hebt op de St.Lawrence rivier en bekeken het parlementsgebouw aan de buitenkant. Er waren leuke straatjes, eentje bereikbaar via een trap die niet ten onrechte de nekkenbreker heet en heel veel winkeltjes. Een winkel viel wel op, nl. de Christmas shop, helemaal volgepropt met kerstversiering, zelfs een echte boom in de winkel en alle lichtjes brandden! We spraken een Nederlandse, die al 30 jaar in Quebec woont, als enige van haar familie was ze daarheen gegaan, ze kwam regelmatig in Nederland en sprak ook nog accentloos.
Voor we Quebec achter ons lieten bekeken we de waterval van Montmorency, de rivier stort zich van 80 meter hoogte in de St. Lawrence, een prachtig gezicht. Er is een trap gemaakt langs de steile rotswand van 487 treden, die naturlijk beklommen moest worden. Voor een kabelbaan halen we onze neus op (durf ik niet in). Een heleklim was het, op een paar plaatsen staan bankjes, maar sommige bezoekers zien het als een trimbaan en gaan in looppas naar boven. De brug over de waterval, die nog heel wat hoger dan 80 meter is, was voor mij een hele overwinning, van bovenaf zie je pas goed hoe hoog het is. Het terras helemaal onderaan dient ter afkoeling van het angstzweet, je wordt er lekker nat.
De volgende twee steden hebben we overgeslagen, het westen begint te roepen, in Montreal belandden we in het spitsuur, waardoor we 2 uur de tijd hadden om de gebouwen te bekijken, Ottawa daarentegen deden we in een half uur met een vaartje van 80 km. We hadden al besloten Toronto voor de terugweg te bewaren, we horen op de radio over protesten tegen de G20 die daar bijeenkomen, we mijden dat liever. ook de Niagara waterval moet wachten.
Op weg naar de noordkant van het Huronmeer reden we door het Algonquin Park, een prachtig natuurgebied met heel veel water en allerlei wilde bloemen. We zagen een ganzenfamilie al grazend voortstappen, de kuikens voorop, de ouders erachter, steeds de nek strekkend omdat wij langs de kant stonden. Even verder stonden we weer stil,daar lag een klein zwart hoopje op de weg, waar we geen aandacht aan schonken totdat er een auto stopte, waar 2 mannen uitsprongen, eentje wierp zich languit op de weg met een fototoestel in zijn handen, de ander lette gelukkig op het verkeer. Het bleken 2 studenten, die onderzoek deden naar moerasschildpadden en dit zwarte dingetje was er een, bezig de weg over te steken, leefde dus nog. Het diertje werd liefdevol opgenomen om als studieobject mee te mogen. Vandaar de foto met een vreemde hand.
Via Sudbury gingen we richting Sault St.Marie, we overnachtten een keer op een truckstop, als je vroeg bent kun je daar aan de rand gaan staan,'s morgens ben je helemaal ingebouwd door die enorme trucks en campers, naast ons stonden Fransen. Nu denk je, hoe kun je slapen tussen al die trucks, 's morgens stond er zelfs eentje tussen ons en de Fransen, 't paste precies, niets van gemerkt!
We hebben ook 2 Italiaanse stellen ontmoet, zij hadden elk een camper gehuurd in Halifax en waren ook op weg naar Alaska.Ze leveren de auto's in Vancouver weer in, we begrepen dat dit een aardig sommetje kost en ook het brandstofverbruik van die slurpers viel ze erg tegen.
Op zaterdag 12 juni gingen we over de enorme brug bij St.Marie de Verenigde Staten in. Omdat we voor van alles en nog wat gewaarschuwd waren wat allemaal de VS niet in mag vanuit Canada had ik 's morgens al aardappelen en eieren gekookt, restant sinaasappels uitgeperst en de appels opgegeten. Het hondenvoer terug in de originele zak en een beetje achterin de kast gezet. Nu, er moest inderdaad een inspectie plaatsvinden, de man wilde in de koelkast enz. kijken. Hij lachte zelf een beetje schaapachtig, hadden we echt geen schapenvlees bij ons? Wij moesten eruit, met Ike het kantoor in, terwijl hij de inspectie uitvoerde. Toen de papieren klaar waren, Ike zijn paspoort werd niet eens bekeken, terug naar de auto, die nog met wijdopen deur op ons stond te wachten. Niets uitgehaald, alle contrabande nog aanwezig, een echte formaliteit dus. We overnachtten weer eens wild, achter Macdo deze keer, WIFI inbegrepen. 's Morgens vroeg hoorde ik de vogels: kruu, kruu! Het zal toch niet? Eruit, in mijn pyama naar buiten, niets te zien in de lucht. Het leken toch echt roepende kraanvogels! En jawel, onderweg zagen we ze, zomaar grazend in de berm, jonge Canadese kraanvogels nog in het bruine jeugdkleed, maar de rode kopvlek al aanwezig. Proberen op de foto te krijgen, Rob sloop nog door de bosjes, maar ze waren alert en weg.Later nog een stel die aardig op de foto staan.Nooit eerder kraanvogels van zo dichtbij gezien!
Hoewel het zondag was, de winkel waren toch open, wij de supermarkt in, maar het pak wijn dat we wilden kopen mocht niet mee, geen verkoop van alcohol op zondag voor 12 uur in deze staat Michigan.
De noordkant van de staten Michigan en Wisconsin doorgereden, dit is een groot natuurgebied met uitgestrekte bossen en heel veel meren en rivieren. Hier en daar prachtige uitzichten op het Bovenmeer (Lake Superior).
In Duluth, waar de enorme overslaginstallaties zijn voor het ijzererts dat in het achterland op grote schaal is gewonnen, is duidelijk te zien dat dit erts grote welvaart bracht, langs de oevers van het meer staan schitterende oude villa's.
Langs de oevers van dit meer gingen wij verder naar het Noorden met als doel het plaatsje Ely, waar het intern. wolvencentrum is. De weg vanaf de kust naar Ely, ong. 100 km. ging door een echte wildernis, de weg was aangepast, een en al kronkels en hobbels, het leek wel een achtbaan.
In Ely waren we te laat voor de wolven, geen camping in het dorp, en terug naar de wildernis, waar een camping zou zijn in het State Forest, slechts 9 mijl (15 km) terug. Ja, dat klopte, daar was de afslag, niet goed gelezen dat er vervolgens nog ruim 4 mijl grindweg met wasbord volgde. Toch maar gedaan en wat was het mooi daar. Plekje aan het meer, eigen vuurplaats en het vuur wilde ook nog branden. Het was er heerlijk stil.
Een klein konijntje genoot mee, al gras etend.
Het wolvencentrum bekeken we de volgende dag, heel mooi gedaan allemaal, eigenlijk weten we niets van wolven, bleek nu.
We gaan verder naar het Westen, de staten Noord en Zuid Dakota in.