New Brunswick en verder

We hadden prachtig weer toen we in het Cape Breton Highlands Park waren.Vooral het noordelijk deel is spectaculair, de weg slingert over flinke hellingen met uitzicht op zee. En het geweldige in zo'n park is, dat bij ieder punt dat de moeite waard is een parkeerplaats is, zodat je rustig de auto uit kunt om foto's te maken.De weg die rondom het schiereiland loopt is de Cabot Trail, genoemd naar John Cabot, die hier in het jaar 1497 landde. De eerste nacht stonden we bij een picknickplaats aan de rivier, veel moeite gedaan om de camper achter het afdakje te krijgen, dan waren we niet zo zichtbaar vanaf de weg. De volgende morgen stonden er vrolijk 2 tentjes aan de andere kant, hadden we niets van gemerkt! Geen elanden gezien in dit park, wel bij een haventje vissende Jan-van-Genten (grote zeevogels). Ze laten zich als een steen recht naar beneden vallen om een visje te pakken, een prachtig gezicht.En we zagen een zwemmende bever in een meertje, Rob probeerde foto's te maken maar de bever had hem door en zwom door een duikertje naar de andere kant van de weg. Rob rennen met het fototoestel en daar had de bever niet van terug: hij staat er op, met een grote mossel in zijn bek. Toen we het park verlieten was het al laat, we wilden daar op de camping blijven, maar alles was gesloten, alleen geluksvogels treffen dan nog een gebouwtje met warme douches en dat waren wij dus.
De volgende dag gereden tot Truro, veel regen en wind onderweg. Vanuit Truro een stukje langs de baai gereden, laag water en wat een enorme slikvlaktes daar. De baai is een uitloper van de Fundy-baai, bekend om de enorme tijverschillen van gemiddeld 10 meter, met uitlopers tot 16 m.
Via Amherst kwamen we in New Brunswick, een nieuwe provincie. Door het bezoekerscentrum voorzien van folders en boekjes maakten we plannen en we kregen daar de tip om bij de buren van het tankstation het WIFI signaal op te pakken, daar kon dan weer een verslag het net op.
Het eerste doel was de Hopewell Rocks, een aantal vreemd gevormde rotsen, die door de tijverschillen zijn uitgesleten. We waren er met laag water, dan kun je over het strand tussen de rotsen lopen. Veel foto's natuurlijk en ja, ook schoenen en broeken vol slik. Rob wilde natuurlijk net die ene rots erop hebben en stond met twee voeten in de prut. Gelukkig heeft het park slangen om de zaak weer schoon te spuiten.
Het Fundy Nationaal Park is niet zo groot, we hebben daar een nachtje op de camping gestaan en Rob stookte zijn eerste kampvuurtje, van gevonden hout, want niet alleen de campings in de parken zijn duur (niks te pingelen, het zijn ambtenaren), maar zelfs het brandhout moet je kopen.
We maakten hier een mooie boswandeling, waarbij ons vooral de ondergroei van voorjaarsbloeiers opviel. Er was weer heel wat fotowerk te doen.
De volgende dagen hebben we vaker "wild"gestaan, eerst nog wat aarzelend, jagen ze ons niet weg? En een keer midden in de nacht vuurwerk, je schrikt je rot, zeker iemand een feestje.
Ook in de volgende provincie Quebec was het regenachtig. Hier is het alles Frans wat de klok slaat en ik versta ze bijna niet, maar zij mij gelukkig wel. Mooie parkeervoorzieningen langs de kust, op een ervan hebben we zelfs overnacht, keurig toilet erbij.
In Perce, aan de oostkant van het Gaspe schiereiland wilden we een boottochtje maken. Toen we aankwamen werd het ineens helemaal mistig, later trok het weer op en we konden met het middagbootje mee. Je vaart om de Roche Perce heen (de doorboorde rots) en dan naar het eiland Bonaventura, daar zijn op de rotswanden broedkolonies van totaal wel 250.000 vogels. De grootste kolonie is 120.000 Jan-van Genten, die onze winter op het zuidelijk halfrond doorbrengen, maar in het voorjaar ver noordwaarts vliegen om te broeden. Het was indrukwekkend, zoveel vogels, alle rotsrichels waren wit ('t leek wel sneeuw), ieder plekje bezet en een herrie! 't Stonk er ook nogal trouwens, die vogels poepen heel wat af. Maar het was prachtig en dan de wetenschap dat ze van zo ver komen. De Jan-van-Gent is een bedreigde soort door de moderne visserij, ze raken vaak verstrikt in de lange netten die gebruikt worden. Onder aan de rotsen lagen grijze zeehonden te zonnen en het boottochtje was helemaal volmaakt toen we op de terugweg ook nog twee walvissen zagen! Bultruggen volgens de gids. Je ziet eerst een fontein, dan komt even de kop en daarna in een golvende beweging de rug met vin. Als je geluk hebt laten ze hun staart ook nog zien en dat gebeurde werkelijk een keer. 't Is lastig foto's maken in een schommelend bootje, maar er staat iets op.
Verder hebben welangs deze kust onze kennis over eenden wat opgekrikt, er zijn o.a. eidereenden en harlekijneenden gespot. ook nog een alkensoort, waarvan ik geen nederlandse naam weet.
Kortom, veel te genieten, ondanks dat het de laatste week vrij regenachtig is geweest.
Tot nu toe is er ongeveer 5000 kilometer afgelegd, op de kaart van Canada stelt het nog niet veel voor.
De volgende halte is Quebec-stad, zie volgende verslag. Iedereen de hartelijke groeten van ons.
Foto's zijn te zien via google zoekmachine: robert1758, flickr.