Alaska-Canada v.v.

Het vorige verslag is verstuurd vanuit Skagway, Alaska; voordat we daar waren hebben we een flinke afstand gereden en 2 keer de grens VS-Canada gepasseerd. De weg van Valdez naar het Noorden was weer prachtig, een kloof met watervallen en gletsjers. Tok was bekend terrein, vanaf deze plaats moet je via dezelfde weg terug naar Haines Junction in Canada. We deden 2 zgn. staatscampings aan,er is veel verschil in deze terreinen, bij de eerste was het onderhoud bedroevend, uitpuilende vuilcontainer, her en der afval en kapotte picnicbanken. Ik zag me genoodzaakt een klachtenbriefje in de bus te doen, jammer genoeg had ik het geld er al eerder in gestopt. Maar het kan ook heel goed, de tweede was gratis!, een veenachtig terrein met een plankier om te lopen, aan een groot meer waar je lekker kon zitten en naar de vogels kijken.De naam Deadman's Lake vond ik niet erg toepasselijk voor zo'n mooie plek.
Bij de eerste grenspassage, Canada in, troffen we een dame achter het loket, die ons naar het WK voetbal vroeg. Rob zei maar dat we gehuild hadden bij de verloren finale en daar werd ze vrolijk van, zij was van Portugese afkomst en had de Spanjaarden de overwinning niet gegund.Over evt. smokkelwaar werd niet meer gesproken: goede reis!
Na Haines Junction gaat de weg via de Chilkat Pas, 1070 m naar Haines. Een hoogvlakte, omringd door besneeuwde bergtoppen, ons deed het denken aan Noorwegen. De VS weer in, ook deze grenswachter hield het kort. Er was een duidelijke verandering van omgeving: veel groener met een uitbundige plantengroei en echte bomen. Een voorproefje van het regenwoud aan de kust. In het rivierdal is een reservaat voor bald eagles, de bekende visarend met witte kop en staart. We hadden geluk; op de grindbanken in de rivier zaten er heel wat, jongen die nog niet erg vlogen en gevoerd werden door de ouders. Raven hielden toezicht, als ze de kans kregen werd er een hapje meegepikt.Haines is een klein plaatsje aan het eind van een inham, het ligt prachtig,maar stelt niet veel voor. We konden de boot naar Skagway voor de volgende middag bespreken en overnachtten op een parkeerplaats met zeezicht! Die boottocht was geweldig, het duurt maar een uur, je vaart de ene inham uit en meteen de hoek om, een andere inham in. Maar wat een uitzicht! Bergen met sneeuw en gletsjers, de zon scheen en het was echt genieten aan dek.
Alaska heeft het in Skagway beter aangepakt dan de Yukon in Dawson. Hier geen vergane glorie. De goldrush leeft voort in een bloeiende toeristenindustrie en dan gaat het echt om goud. De toeristen, per cruiseschip aangevoerd, worden in de met hout (net geen goud!) geplaveide straten losgelaten, waar juwelierszaken zij aan zij staan en waar uit iedere etalage goud en edelstenen je toelachen: koop mij!
Toen we aankwamen lagen er 2 cruiseschepen, die voeren 's avonds weer uit; de volgende morgen lagen er 4 van die zeekastelen met een nieuwe lading bezoekers. We konden dit allemaal goed bekijken, want de "camping" was een parkeerplaats bij de haven, waar we voor een nachtje maar liefst 36 dollar moesten neertellen (en voor de douche nog extra betalen). Het is wel leuk om al die drukte te zien, bussen rijden af en aan, er is een smalspoorlijn naar Whitehorse, waarover een antieke trein rijdt helikopters stijgen met 4 tegelijk op voor een rondvlucht, vermaak voor iedere smaak kortom. Skagway noemt zichzelf de toegangspoort tot de Yukon, de eerste goudzoekers hadden nogeen heel eind te gaan voor ze daar waren. Voordat de spoorlijn er was moest er een pas beklommen worden en nog 200 km tot Whitehorse overbrugd, vandaar vertrok de boot naar Dawson.
Of deze bloei van Skagway aan mevr. Sara Palin te danken is weten wij niet. Zij bracht haar jeugd in Skagway door en overal hangen affiches met haar naam, 1 winkel was helemaal aan haar gewijd: portretten, boeken enz. (voor wie vergeten is wie Sara Palin is: de voormalige gouverneur van Alaska, verliezend kandidaat vice-president bij de verkiezingen van 2008).
Wij gingen de volgende dag naar Whitehorse, een prachtige route over de Chilkoot Pas, een hoogvlakte en langs blauwgroene meren. Het was helder, zonnig weer, maar je moet er niet aan denken hoe het er 's winters uitziet met meters sneeuw, die goudzoekers hebben heel wat doorstaan. De Canadese douane zit ergens halverwege, daar is ook een station voor de trein naar Whitehorse, je ziet de spoorlijn vanaf de weg liggen, het moet een spectaculaire treinreis zijn langs diepe afgronden.
Whitehorse, een nieuw keerpunt in de reis. Na het inslaan van voorraden gingen we de Alaska Highway op, nu in omgekeerde richting. Het weer was zonnig en warm en we schoten lekker op, hoewel we tijd genoeg hebben om op 10 augustus in Prince Rupert te zijn. We hebben de boot, de zgn Inside Passage naar Port Hardy op Vancouver Island, een tocht van 15 uur, besproken.
We hadden gehoord van de bosbranden, maar ons niet gerealiseerd waar deze precies waren in dit grote land. Nu, daar kwamen we achter, aan het eind van de dag zeiden we tegen elkaar: wat betrekt de lucht, is het regen of .....? Jawel, rook. Naarmate we dichterbij kwamen roken we het heel duidelijk en ook op de camping hing rook. De volgende dag zouden we de Alaska Highway verlaten en naar het Zuiden rijden, voor de kortste weg naar de kust. We kwamen bij de afslag: weg 37 afgesloten! Er stond een hele rij auto's te wachten en het bleek dat de weg MISSCHIEN die dag weer open ging. Na 2 uur wachten was het echt zo ver: de hele stoet onder begeleiding op weg. De foto's spreken voor zich, we reden door het brandgebied, een stuk van 1200 hectare aan beide kanten van de weg. Veel rook en hier en daar nog vuur te zien. Echt blussen gebeurt hier niet, er wordt alleen geprobeerd het gebied zo klein mogelijk te houden. De weg had ook nog een heel stuk gravel voor ons in petto, waar we langzaam moesten rijden vanweg wegwerken en toen we eindelijk op de camping waren heeft Rob lekker een vuurtje gestookt om de muggen te verjagen! Wonderlijk genoeg was dat niet verboden.
Ons volgende doel was Stewart, aan het eind van een zeearm, de weg loopt een klein stukje door en dan ben je alweer in Alaska VS. We hadden gehoord van een bezoekerscentrum in Hyder-Alaska, waar je beren zou zien vissen op zalm. Stewart heeft een gemeentecamping en vandaar naar Hyder is een kwartiertje rijden. De VS heeft er niet eens een grenspost, Hyder is het eind van de wereld. Een echt spookdorp, de meeste huizen verlaten en in alle stadia van verval, maar het Tongass National Forest heeft 5 km. verder een prachtig plankier langs de Salmonriver aangelegd (met flinke hekwerken erlangs!)
Het was enig, we kwamen aan en meteen raak: een grizzly met jong in zicht, bessen etend langs de oever. Er waren zeker 100 mensen, gewapend met telelenzen (hoewel je er vlakbij staat) en als de beer een stukje opschoof, schoof de hele meute mee.
We zijn daar de hele dag gebleven, nog 2 keer lieten zich beren zien, die wel trek hadden in zalm, maar die vissen, die ogenschijnlijk een beetje liggen te dobberen, schieten weg als de beer een uitval doet. Hij plonst dan in het water, grijpt naar alle kanten en soms is het Hebbes! Slordige eters zijn het wel, na een paar happen blijft er een heel stuk vis liggen, de oevers liggen vol rottende vis, maar de aanwezige raven vinden dat geen bezwaar. Ook de bald eagle trekt zich niets aan van de stank, of kunnen vogels niet ruiken? Graag antwoord!
Terug op de camping voelden we de beentjes wel, je loopt maar heen en weer over dat plankier om niets te missen. Ike had een saaie dag: vanwege de beren, die niet achter een hek zitten (de mensen min of meer wel) mocht hij de auto niet uit.
Dit stuk van Canada is echt van de plaatjes. Naarmate je dichter bij de kust komt worden de bomen hoger en de ondergroei steeds dichter. Enorme sparrenbossen staan op de berghellingen en hier kun je je voorstellen, dat het bomen kappen gebeurt met behulp van helikopters. De ritten door de bossen zijn prachtig, het kustgebergte is hoog en bedekt met sneeuw en ijs.
Van deze natuur hopen we meer te zien op onze boottocht volgende week.
We hebben tot hier ongeveer 20.000 km afgelegd.
Rob heeft weer foto's op Google robert1758 geplaatst, hartelijke groeten allemaal en bedankt voor de leuke reacties op het verhaal.