De Alaska Highway

De weg is aangelegd in 1942-1943, toen de Amerikanen na de Japanse aanval op Pearl Harbour de noodzaak zagen om Alaska, dat geen landverbinding had met de rest van de VS, te verdedigen tegen een eventuele Japanse aanval. Het moest allemaal razendsnel gebeuren en in maart 1942 kwamen duizenden soldaten en wegenbouwers in het Noorden aan om op 3 plaatsen tegelijk een begin te maken met de nieuwe weg. In minder dan 8 maanden werd de weg van 2437 km door het oneindige wilde landschap aangelegd, het was nog geen autoweg, maar het leger kon erdoor. Tussen 1942 en 1943 werkten er meer dan 30.000 militairen en burgers en er waren 904 tractoren, 2374 vrachtwagens, 374 schrapers en 2790 grondverzetmachines gebruikt. De kosten waren toen 19,7 miljoen dollar, dat zou nu 243 miljoen dollar zijn, 10.000 dollar per km, nu, daar doet men het nu niet meer voor! Ik ga jullie niet overhoren!!!
We kochten kersen langs de weg van twee dames die lange jurken en een wit kapje op het hoofd droegen. Rob vroeg of dat iets met hun geloof te maken had, ja, zij waren mennonieten, een strenge doopsgezinde richting.
De weg ging via Fort St.John naar Fort Nelson.Dit hele stuk geen bergen te zien, des te meer naaldbossen.Wat zich achter de naaldbossen verbergt zie je aan het zware verkeer op de weg. In dit deel van Br.Columbia wint Canada veel gas en olie, stadjes als F.S.J. en F.N. zijn daardoor tot bloei gekomen. In Fort Nelson (480 km van Dawson Creek) bekeken we het plaatselijk museum. Hier had men alles uitgestald wat in de loop der jaren niet weggegooid was. Een enorme verzameling huishoudelijke voorwerpen, geschiedenis van wegenaanleg,gouddelven, telefoonverkeer en oliewinning, opgezette dieren, bosbouwgereedschappen, je kon het niet bedenken of het stond wel ergens. Alleen moest je wel goed kunnen zoeken. Buiten was een hele collectie van oude vrachtwagens, machines voor van alles en antieke auto's, die als enige in een loods stonden. De rest roest vrolijk verder.
Vanaf Fort Nelson veel wegwerken, niet overbodig want er zaten soms flinke gaten in het asfalt. We waren weer in de bergen en op Summit Pas raakten we in gesprek met een wegwerkster. Een meisje met een stopbord, dat daar moederziel alleen in de volle zon stond, in radiocontact met de andere kant, kilometers verder. Ze werkte 10 uur per dag, 8 normale en 2 overuren, ze deed dit om flink te verdienen, het wordt goed betaald. Ze had wel last van de zon, alleen een klein petje helpt niet erg. Ze woonde in F.S.John, 550 km. terug, ging alleen op zondag naar huis.