Vast in Dawson City!
Door: inge
Blijf op de hoogte en volg inge
21 Juli 2010 | Verenigde Staten, Alaska
Whitehorse was even een kleine pauze in het kilometervreten, we brachten er twee dagen door met allerlei klusjes, zoals de wasserette, olie verversen, wielen wisselen en de kapper. Het was een aardige kapster, ze kwam van de Philippijnen, haar kinderen (al volwassen) woonden daar nog, maar ze moest nog altijd in hun onderhoud voorzien, omdat daar weinig banen zijn.
Overnachten deden we bij de Walmart, waar tientallen campers staan. Het tankstation ernaast voorziet je van water en ook je afvalwater kun je daar kwijt. Voor een internetverbinding moet je even verder, bij de rivier op een grote parkeerplaats was de verbinding goed. Daar ligt de laatste raderboot, de Klondike, die met passagiers en vracht over de Yukon naar Dawson City voer. Heel wat goudzoekers gingen met de boot naar die stad, waarna ze te voet nog grote afstanden naar de goudvelden moesten afleggen. De boot was een snellere verbinding dan de postkoets, die in de winter werd vervangen door een grote slee, deze reis duurde 5 dagen. Voor de overnachtingen waren er zgn. roadhouses, waar de verkleumde reizigers weer een beetje konden ontdooien. Wij moesten natuurlijk ook naar Dawson City, 535 km vanuit Whitehorse. Het is een lange weg, soms een beetje eentonig met alsmaar bossen en meren. Er was geen dier te zien, behalve op de bussen van de Holland America Tours. Deze firma brengt toeristen naar Dawson City en verder, Alaska in. De bussen zijn in vrolijk oranje (jawel!) versierd met elanden, beren of walvissen. We troffen zo'n bus bij de Five Finger Rapid, een stroomversnelling in de Yukon, waar rivierboten wel eens letterlijk op de klippen liepen.
De chauffeur van de bus vertelde, dat de weg vanaf Dawson City naar Alaska dicht was. Door zware regenval waren er delen weggespoeld. Nu, je wilt je overtuigen, dus je vervolgt je weg.
Aangekomen in Dawson bleek de weg inderdaad gesloten, het probleem zat in het Alaska gedeelte.
Daar stonden wij! Er was geen keus, 535 km terug naar Whitehorse en dan via de Alaska Highway omhoog naar de grens met de VS. We hebben Dawson City nog wel even rondgewandeld, er is niet veel te beleven. Parks Canada heeft een aantal gebouwen opgeknapt en er lopen gekostumeerde gidsen rond. We vonden het een beetje overdreven allemaal, na de goudkoorts van 1896 groeide het stadje tot 30.000 inwoners; toen de goudwinning terugliep daalde dit getal met sprongen tot vandaag 1800. Het is allemaal wat vergane glorie, die terwille van het toerisme in stand wordt gehouden. Het landschap in de streek van de Klondike River is echter voorgoed bedorven door de goudgraverij, enorme bergen stenen liggen over een groot gebied verspreid. Toch heeft het wel iets opgebracht, nl. t.m. 2009 is er voor een bedrag van 1,3 miljard dollar aan goud gedolven, er wordt nog steeds op kleine schaal gewonnen.
Via Whitehorse de Alaska Highway dus vervolgd tot Haines Junction. Hier is het Kluane National Park, dat alleen voor wandelaars goed toegankelijk is. Het is een enorm gebied, dat voor het grootste deel uit een bergmassief met toppen boven 4000 m.bestaat. Bovenop de toppen liggen uitgestrekte ijsvelden, die vanuit de lucht mooi te zien zijn. Rob dus vliegen, met een 4-persoons Cessna de lucht in, het duurde ruim een uur, hij heeft genoten, zie de foto's.
Over het laatste weggedeelte van Canada kan ik kort zijn: een behendigheidsproef voor de chauffeur. Gaten, kuilen, en grote stukken die gerepareerd werden door rollen, schrapen, rollen ,schrapen enz. Een hele laag grind, maar asfalt ho maar.
Volgens mij is het belangrijkste attribuut van de wegenbouwers hier het oranje vlaggetje, dat bij ieder gat in de berm wordt geplaatst. Er moeten pakhuizen vol met deze vlaggetjes zijn.
De grensovergang stelde niet veel voor, de Amerikaanse beambte wilde weten waar we naartoe gingen en vooral of we wapens bij ons hadden. Een inspectie van de auto bleek niet nodig.
Het doel was Fairbanks, het eindpunt van de Alaska Highway, tevens het meest noordelijke punt van onze reis.
Hier regende het, en na een onrustige nacht bij de Walmart zijn we verder gegaan, de stad vonden we niet aantrekkelijk. Even buiten de stad had je uitzicht over een rivierdal, waar in een deel een bosbrand woedde, het rookte wel, geen vlammen; het vuur was al een maand aan de gang door blikseminslag. Nu zagen we het begin van al die zwartgeblakerde kale stukken die we onderweg in het Noorden steeds tegenkwamen, het is een somber gezicht; het herstel van het bos duurt tientallen jaren. Wat er wel direct groeit is het wilgenroosje, hier fireweed genoemd, het ziet er prachtig uit, hele stukken paarsrood.
Ons bezoek aan Denali National Park in het volgende verslag.
Er staan spectaculaire foto's op:
Google: robert1758
Vanuit Denali aan iedereen de hartelijke groeten!
Overnachten deden we bij de Walmart, waar tientallen campers staan. Het tankstation ernaast voorziet je van water en ook je afvalwater kun je daar kwijt. Voor een internetverbinding moet je even verder, bij de rivier op een grote parkeerplaats was de verbinding goed. Daar ligt de laatste raderboot, de Klondike, die met passagiers en vracht over de Yukon naar Dawson City voer. Heel wat goudzoekers gingen met de boot naar die stad, waarna ze te voet nog grote afstanden naar de goudvelden moesten afleggen. De boot was een snellere verbinding dan de postkoets, die in de winter werd vervangen door een grote slee, deze reis duurde 5 dagen. Voor de overnachtingen waren er zgn. roadhouses, waar de verkleumde reizigers weer een beetje konden ontdooien. Wij moesten natuurlijk ook naar Dawson City, 535 km vanuit Whitehorse. Het is een lange weg, soms een beetje eentonig met alsmaar bossen en meren. Er was geen dier te zien, behalve op de bussen van de Holland America Tours. Deze firma brengt toeristen naar Dawson City en verder, Alaska in. De bussen zijn in vrolijk oranje (jawel!) versierd met elanden, beren of walvissen. We troffen zo'n bus bij de Five Finger Rapid, een stroomversnelling in de Yukon, waar rivierboten wel eens letterlijk op de klippen liepen.
De chauffeur van de bus vertelde, dat de weg vanaf Dawson City naar Alaska dicht was. Door zware regenval waren er delen weggespoeld. Nu, je wilt je overtuigen, dus je vervolgt je weg.
Aangekomen in Dawson bleek de weg inderdaad gesloten, het probleem zat in het Alaska gedeelte.
Daar stonden wij! Er was geen keus, 535 km terug naar Whitehorse en dan via de Alaska Highway omhoog naar de grens met de VS. We hebben Dawson City nog wel even rondgewandeld, er is niet veel te beleven. Parks Canada heeft een aantal gebouwen opgeknapt en er lopen gekostumeerde gidsen rond. We vonden het een beetje overdreven allemaal, na de goudkoorts van 1896 groeide het stadje tot 30.000 inwoners; toen de goudwinning terugliep daalde dit getal met sprongen tot vandaag 1800. Het is allemaal wat vergane glorie, die terwille van het toerisme in stand wordt gehouden. Het landschap in de streek van de Klondike River is echter voorgoed bedorven door de goudgraverij, enorme bergen stenen liggen over een groot gebied verspreid. Toch heeft het wel iets opgebracht, nl. t.m. 2009 is er voor een bedrag van 1,3 miljard dollar aan goud gedolven, er wordt nog steeds op kleine schaal gewonnen.
Via Whitehorse de Alaska Highway dus vervolgd tot Haines Junction. Hier is het Kluane National Park, dat alleen voor wandelaars goed toegankelijk is. Het is een enorm gebied, dat voor het grootste deel uit een bergmassief met toppen boven 4000 m.bestaat. Bovenop de toppen liggen uitgestrekte ijsvelden, die vanuit de lucht mooi te zien zijn. Rob dus vliegen, met een 4-persoons Cessna de lucht in, het duurde ruim een uur, hij heeft genoten, zie de foto's.
Over het laatste weggedeelte van Canada kan ik kort zijn: een behendigheidsproef voor de chauffeur. Gaten, kuilen, en grote stukken die gerepareerd werden door rollen, schrapen, rollen ,schrapen enz. Een hele laag grind, maar asfalt ho maar.
Volgens mij is het belangrijkste attribuut van de wegenbouwers hier het oranje vlaggetje, dat bij ieder gat in de berm wordt geplaatst. Er moeten pakhuizen vol met deze vlaggetjes zijn.
De grensovergang stelde niet veel voor, de Amerikaanse beambte wilde weten waar we naartoe gingen en vooral of we wapens bij ons hadden. Een inspectie van de auto bleek niet nodig.
Het doel was Fairbanks, het eindpunt van de Alaska Highway, tevens het meest noordelijke punt van onze reis.
Hier regende het, en na een onrustige nacht bij de Walmart zijn we verder gegaan, de stad vonden we niet aantrekkelijk. Even buiten de stad had je uitzicht over een rivierdal, waar in een deel een bosbrand woedde, het rookte wel, geen vlammen; het vuur was al een maand aan de gang door blikseminslag. Nu zagen we het begin van al die zwartgeblakerde kale stukken die we onderweg in het Noorden steeds tegenkwamen, het is een somber gezicht; het herstel van het bos duurt tientallen jaren. Wat er wel direct groeit is het wilgenroosje, hier fireweed genoemd, het ziet er prachtig uit, hele stukken paarsrood.
Ons bezoek aan Denali National Park in het volgende verslag.
Er staan spectaculaire foto's op:
Google: robert1758
Vanuit Denali aan iedereen de hartelijke groeten!
-
21 Juli 2010 - 07:57
Judith En Nanning:
Zo, jullie zijn dus toch in het Wilde Westen aangekomen. Lekker ruig allemaal en de verplaatssnelheid wordt verlaagd naar 30 km per uur? Maar genieten is het wel! Hier alles oke, (nog) geen kleinkind. Die wacht tot de warmte voorbij is en misschien op het sterrenbeeld LEEUW. -
21 Juli 2010 - 10:23
Judith En Nanning:
De foto's zijn prachtig. Allemaal en die uit de lucht zijn wel heel bijzonder. Goede beslissing Rob. We kunnen en niet genoeg van krijgen. -
23 Juli 2010 - 11:57
Hans En Riet:
Hallo Rob en Inge
Weer een spannend verslag van jullie reis tot nu toe. We kijken er elke keer opnieuw naar uit.
Ook deze keer weer hele mooie foto's.
Goede reis verder.
p.s. we hebben drie weken in Loenen gelogeerd en is prima bevallen.
Groetjes
Riet en Hans -
28 Juli 2010 - 12:51
Roeland&Annerike:
Schande!!
voor het eerst tijd vrij gemaakt om alle verslagen en avonturen te lezen van jullie: in een woord PRACHTIG...
We hebben er nu tijd voor op onze vakantie en met de laptop op schoot op de camping met wifi in Doussard (FR)aan het zuidpuntje van het meer van Annecy. De foto's gaan we thuis bekijken vanwege trage internet verbinding. Wij zitten inmiddels over de helft van onze vakantie jullie hebben nog een mooie reis tegoed. Geniet ervan samen met Ike. We zullen in het vervolg trouw de verslagen gaan lezen (email is al ingesteld: op naar het volgende boeiende verslag)
Ps: kan ik nog helpen met bosbrandjes blussen...in EBK is het zeer rustig
Groeten van ons allemaal uit Doussard -
31 Juli 2010 - 18:13
Henk En Anni:
Hallo Rob en Inge,
Zijn wel wat laat met onze reactie (eerst vakantie in Frankrijk, daarna met kleinzoon en nu voorbereiden op Syrie/Jordanie met Vagebond) maar hebben nu alle verslagen gelezen. Heel interressant om jullie boeiende reis met mooie plaatjes te volgen. Geniet er flink van met z'n drieen Wij zullen jullie blijven volgen
Hartelijke groeten van Henk en Anni -
07 Augustus 2010 - 14:27
Els:
Wat een avonturen allemaal!!!!! Prachtig.
We kijken alweer uit naar het volgende verhaal. Liefs van ons en poot van Maroef
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
