Een parkervaring

Het Denali Nat.Park is een uitgestrekt berggebied waar 1 aangelegde weg is. Als bezoeker mag je maar 20 km. ver het park in, het verdere vervoer is geregeld met aprkbussen, hiervoor worden de bekende Amerikaanse schoolbussen ingezet, geen luxe, maar stevig uitgevoerd.
Bij aankomst bleek dat er dezelfde dag geen plaats was op de parkcampings, een bustochtje voor de volgende dag kon geboekt worden. Nu, dat bustochtje was geweldig, een rit van ongeveer 80 km. het park in, en we zagen van alles. Totaal 10 beren, waarvan 5 jongen en verder Dall-schapen, kariboe (soort rendier), eland, vos, marmotten en arenden. De buschauffeur stopt als hijzelf of iemand anders iets denkt te zien. Soms loos alarm, maar 1 keer zelfs 3 dieren tegelijk: een beer met jong, heel ver; een paar rendieren in de rivierbedding, diep beneden je; en een vos op de weg. Nu dat geeft een hele opwinding in de bus, mensen verdringen zich voor de ramen om foto's te maken, van links naar rechts! Bij het keerpunt van de rit was zelfs een beer met 2 jongen vlak bij het bezoekerscentrum, de aanwezige rangers waren behoorlijk zenuwachtig, 1 stond rechtop in de bak van zijn auto, het geweer gereed en maar praten in hun radio's. Op een gegeven moment kwam ma beer met kroost te dichtbij , iedereen moest hals over kop de bus in. De afstand mag niet kleiner worden dan 300 m. dan moet je wegwezen. De beer hield het ook voor gezien en vertrok.
Het is een lange weg over een grindweg en op de terugweg zaten er heel wat mensen te knikkebollen. Het was Rob zo goed bevallen, dat hij de volgende dag nog een keer de bus nam, ik ging naar een demonstratie van sledehonden. Het park heeft zelf een kennel met ongeveer 30 honden, die 's winters worden ingezet om rangers het park in te brengen als de weg niet meer te gebruiken is. Er wordt dan vooral op stropers gelet, zo'n tochtje met de hondenslee kan wel 4 weken duren, als parkwachter moet je wel van het buitenleven houden.
De demonstratie stelde niet veel voor, er wordt een slee ingespannen met 5 honden en dan een rondje over een grindbaantje. Het gaat wel hard, de dame die de slee bestuurde had haar hoed (zo'n mooie vilthoed met een plastic overtrekje tegen de regen, echt geen gezicht!)maar afgezet.
We hebben nog 2 nachten op de parkcamping gestaan en vertrokken na gebruik van de heerlijke warme douches,waarbij zelfs een handdoek wordt verstrekt!
Onderweg luisteren we meestal naar de radio, de zender NPR, een nationale zender met landelijk en plaatselijk nieuws, zonder commercials. De zender wordt door allerlei instellingen gesponsord. Hierdoor wisten we dat de weg van Dawson City naar Chicken weer open was na noodreparaties, de weg is een week dichtgeweest. Ook hoorden we dat er een Amerikaanse douanier wordt vermist in het gebied, zijn auto is gevonden, de man zelf vermoedelijk door het water meegesleurd.
Hier een speciaal bericht voor Roeland Hendriks: in Canada woeden momenteel 300 bosbranden, allemaal door blikseminslag ontstaan, alleen is blussen niet zo eenvoudig daar, geen wegen, 1 blusvliegtuig is verongelukt! Wacht maar rustig in Eerbeek tot het alarm gaat!
We komen ook dapperen tegen, zoals 2 Nederlandse mannen op de fiets van Prudhoe Bay (bij de Beaufort Zee, het uiterste Noorden van Alaska) naar Argentinie! Anderhalf jaar hebben ze ervoor uitgetrokken.
En in een flits passeerde een Friese vlag, die hing op een soort reuzentandem, geloof het of niet, er zaten 3 kinderen met hun ouders op, de ouders trapten en de kinderen zaten tussen hen in. We konden niet stoppen, er was te veel verkeer op de weg, ze zwaaiden naar ons, herkenden de kentekenplaat. Volgende verslag komt hierna.